Legia Warszawa ma bramkarza. Arkadiusz Malarz się nazywa. Parę lat temu podczas meczu z Lechem Poznań wywołał awanturę, gdy w wyniku starcia pod swoją bramką zaczął podduszać Lechitę.
Jak większość kibiców Lecha i ja zapałałem świętym gniewem i dołączyłem do chóru złorzeczących Malarzowi. Jakiś czas później przeczytałem, że Malarz komuś, kto uległ wypadkowi, uratował życie. Nie robił z siebie bohatera, a całkiem niedawno przeczytałem w „Plus Minus”, weekendowym wydaniu dziennika „Rzeczpospolita”, wywiad z Malarzem, gdzie mówił o swoim życiu, o pożegnaniu z ojcem, o rodzinie…
„Nagle” odkryłem w nim zwyczajnego człowieka, spokojnego, skromnego i wrażliwego. Jak gong w głowie zabrzmiały te moje gniewne okrzyki sprzed lat, te wyzwiska, które w swej głowie komponowałem przeciwko Malarzowi. I zrobiło mi się głupio.
Uświadomiłem sobie, jak łatwo kogoś zranić, tylko dlatego, że nie jest „nasz”, jak łatwo dołączyć do nagonki przeciwko komuś, kto „nie stoi po naszej stronie”. Jak łatwo ulegamy złym emocjom tłumu i dołączamy do kamieniowania – słowem, myślą, gestem – człowieka, który tak naprawdę na to nie zasługuje, bo zrobił „coś” przeciwko nam. A to „coś” absolutnie nie zasługuje na takie kalumnie, bo jest w sumie błahym wydarzeniem, gestem, powiedzeniem…
Uświadomiłem sobie, jak trudno dostrzec w takich sytuacjach zwykłego człowieka, który może miał tylko zły dzień i moment. Nie bronię Malarza, który w nerwach zaatakował „naszego” – bo to zachowanie skandaliczne – ale krytykować zachowanie kogoś a rzucić się ze wściekłością na niego to jednak spora różnica.
Pielęgnowanie takich nienawiści, zwykłych złych emocji, opóźnia albo wręcz uniemożliwia dostrzeżenie w tym drugim kogoś w sumie bliskiego, bo podobnie wrażliwego i podobnie myślącego.
Malarz jest takim moim prywatnym wyrzutem sumienia.
