Zmierzch wyspy

A zmierzch.... wygładza myśli.

Szalem niedopowiedzeń rozmywa krawędzie realiów.

W innej niż zwykle dynamice dnia, odnalazłam iloczyn ze snem.

Nic ważnego, choć dziwi forpoczta tego... co potem.

Słoneczna aura godzin ustępowała narastającej śnieżycy.

Spotkanie z Rodzicami - rwane spontanem spraw - które od dawna leżakowały na finalne wypełnienie szkła faktu.

Płatki detali, niby banałów i tak złożyły się w obraz sensu i znaczenia.

Malutka wzrostem, z rozsypanymi włosami blond na materii futra, z nadzieją uchwycenia więcej... bo wysoki obcas - lubię płynąć w rozmytych spojrzeniach tłumu.

Zabiegani, zatrzymani, ze swoimi kolejami losu - na chwilę tworzą ze mną historię "razem".

Nienachalnie wyłapuję twarze, zasadzam się na stan ducha  - choć obcy, nie są przecież nieważni.

Ponad godzina, gdy to mną skrupulatnie i fachowo się zajęto...

Jakie to dziwne - choć opłacone.

Powrót, jeszcze trochę, zaraz ciepło mego azylu.

Jednak zanim -  wiatr od pól co po mej lewej - robi ze mną co chce.

Nie chcę biec, ale to ramiona wiatru mnie pchają. Zimny i silny despota.

Jeszcze kilka metrów.

Nie wiem dlaczego kocham pęk kluczy do mego mieszkania. A może wiem...

Kawa zmierzchu liże przestrzeń aromatem.

Grzesznie wpypijam ją szybciej niż powinnam.

Otwieram okno na myśl ludzką...

A tam jedynie mróz oskarżeń, nowy panel dla pogardy wielu wobec jednego.

Każdy ma swój pakiet przyjemności, podbijania sobie dobrego samopoczucia.

Tak z uśmiechem, w tonacji pogardy, w grupie - bo  łatwiej.

Wywęszą zawsze strzelnicę, bo i one rodzą się szybciej niż ludzie na globie.

Dobro wybiera niszę z nadzieją, że ktoś wyłuska subtelny uśmiech. Taki za nic, taki po prostu, taki bez vatu i oczekiwań.

Nie wiem co będzie jutro.

Tak było dzisiaj...