Pieszczoty Naiwności

"Ci, którzy oddają podstawowe wolności, aby zyskać chwilowe bezpieczeństwo, nie zasługują ani na jedno, ani na drugie." - Benjamin Franklin

 - Wiesz, twarz masz ok, ale jeśli mielibyśmy się kochać - włóż papierową torbę na osobowość....

Epoka, w której dominuje ikonografia, aksjologia estetyki, periodyki z ogromnymi kadrami miast treści - dewaluuje się to, co najstotniejsze.

Wystarczy  prowokacyjnie zmontowana fota, emocjonalny tytuł - i żołądek naiwności jest syty.

Naiwność może na starcie szokować, ale zdecydowanie śmieszy.

Naiwność przypomina pijaka, wracającego o świcie slalomem do domu.

Nawet w tym naiwność podpowie, ze prawdziwy przyjaciel pijaka to nie ten, ktory taszczy go do domowych pieleszy, ale ten - który czołga się razem z nim.

Sama naiwność tak nie odrzuca, jak główny filar naiwności - labilność.

Naiwni nie dlatego sami sobie zaprzeczają, odprawiają taniec Wita poglądowy, nie potrafią posłużyć się konsekwentną argumentacją - bo brak im poglądów.

Owszem - jakieś mają...ale nawala jedna rzecz - intelektualna weryfikacja danych.

Obserwatorzy naiwnych ze zdumieniem rejestrują chaotyczne konkluzje, wywody z wyciętymi ogniwami spójności logicznej.

Powiedz naiwnemu, że myli się - ten zaraz bezmyślnie stratuje swoje wcześniejsze wnioski.

Istnieją dwie wersje naiwności.

Jedna z orężem cwaniactwa - w tym rozumieniu -  wie, że nie wie, ale idzie w zaparte.

Druga wersja naiwności  przypomina plastelinę - wystarczy jakakolwiek dłoń kontestująca /slusznie lub nie/ - plastelina przybiera formę postnaciskową.

Skąd bierze się naiwność?

Nie, nie z zakresu wiedzy.

Bo można mieć sporą, pogłębioną - ale na matrycy naiwności - zawsze wyjdą kretynizmy.

Naiwność to owoc zemsty osobowości. To w niej dokonuje się przemiał danych na makulaturę wniosków.

Nawet jeśli naiwność otrze się o trafny wniosek, nie jest w stanie go utrzymać.

Jest jak mimoza kontekstowa, wystarczy podmuch rasowej glupoty i celna konkluzja leci do kosza.

Naiwność nie budzi agresji w obserwujących jej dokonania.

Można ją pominąć, albo chronić, by sama sobie krzywdy nie robiła.

Najciekawiej pląsa naiwność pomiędzy paradygmatem bezpieczeństwa a wolności.

Jest w tym jak guma do żucia, która szybko traci smak i nadaje się jedynie do przyklejenia pod spodem lawki debaty.

Dyskurs z naiwnością to strata czasu.

Jasne, naiwność ma potrzebę zaistnienia, pieszczot polemicznych, ale budzi jedynie pobłażliwość.

Zawsze zostaje możliwość założenia papierowej torby na naiwność.

Ale byłaby to jedynie mało stymulująca perwersja...