Bo jeśli kochasz...

"Wiem, że z niektórych wspomnień pragniesz się jak najszybciej wyzwolić. Zapomnieć, jak zły sen.

Jednak każdy z nas ma takie rany, które mogą długo krwawić, budzić cię w nocy.

Nie panikuj, nie szukaj środków przeciwbólowych.

Wystarczy uzbroić się w cierpliwość i czekać, gdy czas sam dobierze ci lekarstwo.

Każdemu dobierze inne.

Dla kogoś będzie to nowa miłość, dla kogoś – nowe zajęcie, a dla kogoś innego… choćby morze." E.S

Pewnego razu znajdziesz się nad morzem, a ono zabierze na grzbietach fal ból twoich wspomnień. Każdy z nas ma swoje morze". E.Safarli

Nie zawsze ostro czujemy, czy to jest przyjaźń czy już ...kochanie...

Mężczyźni jeszcze bardziej są w tym zagubieni.

Usilnie szukają w sobie odpowiedzi, porównają stany zaprzeszłe teraźniejsze, niedokonane..
I nie dochodzą...do satysfakcjonującej ich odpowiedzi.

Jest prostszy sposób...
Zapytać kobietę, czy czuje się kochana...

I tak jak kobieta sama może zachodzić w głowę, czy faktycznie kocha, rzadko pomyli się tak zapytana, czy sama czuje się kochana...

Jeśli kobieta pyta, czy jest inna - to też już odpowiedź....nawet jeśli mężczyzna nie zapytał co w niej.

Czy żyją pod jednym dachem, czy dzielą ich kilometry - ona doskonale wie czy jest kochana.

Nie żyję przeszłością, ale jestem wdzięczna za swoją pierwszą miłość.
Za to jaki miała charakter, czego mnie nauczyła. A to ona pokazała mi piękno kochania. I nie dlatego, że była pierwsza.

Nie tęsknię za obsadą wygasłych relacji.
Bo nie tylko to nie ma żadnego sensu, ale trudno żyć kimś, kto już nic a nic.
Jest to rodzaj mentalnej nekrofilii, która nie jest błogosławieństwem dla naszego organu czucia.

Tęsknota za kimś, kto nas odtrącił to zaproszenie wampira w swój krwiobieg, a który redukuje szanse na spełnienie.

Wczoraj przed snem, po tygodniu ciężkiej pracy chciałam się odmóżdżyć przy gatunku, którego nie lubię, ale zapewniał stan, który chciałam osiągnąć. Nie myśleć, nie czuć...wyłuskać senność i poducha.

A tu psikus.

Żadnych wygibasów, złoceń, infantylnych dialogów - charakterystycznych dla Bollywood.
Prawie europejskie klimaty, niewielka obsada, asceza scenografii.
Miłość - szalenie trafiona - ale może i dlatego tak trudna.

Bo nawet kochający mężczyzna, nie uwalnia się od bólu, który pochodzi z innej strefy niż miłość.
Bagażu pozbieranego w drodze do dorosłości. Tak boli, że pije, choć jest bardzo szczęśliwy z powodu cudu wzajemności.

I w pewnym momencie ona do niego - oddaj mi swój ból. Nawet gdyby miał mnie zabić, ale ty przeżyjesz. Oddaj mi, poniosę go w sobie.

Abstrahując od fabuły, jeśli kobieta kocha - i rozpozna w mężczyźnie tętniący , egzystencjalny ból - naturalnym priorytetem dla niej jest go spacyfikować. Nie by było im lepiej, czy łatwiej. Ale by on miał szansę poczuć się szczęśliwy.
Nie, to żaden masochizm, czy kretyńskie poświęcenie się.
Masochizmem byłoby zbagatelizowanie bólu w duszy kochanego mężczyzny.


It’s all there in the gospels, the Magdalene girl
Comes to pay her respects, but her mind is awhirl.
When she finds the tomb empty, the stone had been rolled,
Not a sign of a corpse in the dark and the cold.
When she reaches the door, sees an unholy sight,
There’s this solitary figure in a halo of light.
He just carries on floating past Calvary Hill,
In an almighty hurry, aye but she might catch him still.
“Tell me where are ye going Lord, and why in such haste?”
“Now don’t hinder me woman, I’ve no time to waste!
For they’re launching a boat on the morrow at noon,
And I have to be there before daybreak.
Oh I canna be missing, the lads’ll expect me,
Why else would the good Lord himself resurrect me?
For nothing will stop me, I have to prevail,
Through the teeth of this tempest, in the mouth of a gale,
May the angels protect me if all else should fail,
When the last ship sails