Cass Elliot, właściwie Ellen Naomi Cohen (ur. 19 września 1941 w Baltimore, zm. 29 lipca 1974 w Londynie) to amerykańska piosenkarka, najbardziej znana jako Mama Cass z kwartetu The Mamas & The Papas. Po rozpadzie grupy śpiewała solo, wydając dziewięć albumów. Jednym z nich — najbardziej popularnym — jest prezentowany poniżej "Bubblegum, Lemonade and… Something for Mama".
Cass Eliott rozpoczynała karierę muzyczną wraz z zespołami The Big 3 i The Mugwumps, później dołączyła do Johna Phillipsa, Denny'ego Doherty'ego i Michelle Phillips tworząc The Mamas & The Papas, z którego to okresu jest najbardziej znana. Według Doherty'ego, to właśnie Elliot wpadła na pomysł nazwy grupy, która początkowo miała się zwać The Magic Cyrcle. W trakcie programu o Hells Angels (który muzycy oglądali w wolnym czasie) padły słowa że motocykliści z gangu nazywają swoje dziewczyny "mamami". Wtedy Cass podniosła głos mówiąc "Tak! Chcę być właśnie Mamą", Michelle to podchwyciła i męskiej części zespołu pozostało już tylko nazwać się dopełniającym "The Papas".
"California Dreamin'"
Elliot, była znana ze swojego poczucia humoru i optymizmu. Uważano, że była najbardziej charyzmatyczną członkinią zespołu. Jej potężny, charakterystyczny głos był jednym z głównych czynników decydujących o sukcesie grupy. Jest znana ze swojego śpiewu obecnego na wielu hitowych singlach zespołu, jak "California Dreamin'", "Monday Monday" czy "Words of Love" a także solowej "Dream a Little Dream of Me", którą grupa nagrała w 1968, tuż po wiadomości o śmierci Fabiana Andre, jednego z twórców piosenki, którego Michelle Phillips poznała wiele lat wcześniej. Wersja Cass Elliot jest godna uwagi ze względu na swoje wolniejsze, kontemplacyjne tempo, podczas gdy niemal wszystkie wcześniejsze jej aranżacje charakteryzowały się szybkim tempem — oryginalnie "Dream a Little Dream of Me", skomponowana w 1931 roku, była piosenką taneczną przeznaczoną do gry w ówczesnych klubach nocnych.
"Dream a Little Dream of Me"
Nagrana w 1969 roku płyta "Bubblegum, Lemonade and… Something for Mama" jest drugim albumem solowym wydanym przez Cass Elliot. Jest to głównie album popowy (z podgatunku targetowanego na młodzież, zwany czasem właśnie "bubblegum"), zawierał jednak w sobie echa innych gatunków, jak country, tin pan alley czy jazz. Album odniósł umiarkowany sukces podczas swej premiery docierając do 91-go miejsca na liście Billboard (drugie wydanie, pod zmienionym tytułem, dotarło kilka miesięcy później do miejsca 169-go). Trzy piosenki z albumu ukazały się jako single, również odnosząc sukces — zarówno "It's Getting Better" i "Make Your Own Kind of Music" znalazły się w liście Top 40, zaś "Move in a Little Closer, Baby" dotarła do miejsca 58-go na liści Billboard Hot 100.
"Move in a Little Closer, Baby"
Mama Cass w kolejnych latach wydała jeszcze 5 albumów, jednak to utwory z "Bubblegum, Lemonade and ... Something for Mama" pozostały najbardziej popularnymi piosenkami z okresu solowej kariery Cass Eliott. Wiele z nich było użytych w sztuce i późniejszym filmie "Beautiful Thing". W filmie widać również okładkę albumu wiszącą na ścianie jednej z bohaterek, Leah. Wspomniane wcześniej "It’s Getting Better" i "Make Your Own Kind of Music" znalazły się również na ścieżce dźwiękowej popularnego serialu s-f "Lost".
"Make Your Own Kind of Music" w serialu "Lost" - intro 2-go sezonu
Jej karierę muzyczną przerwała przedwczesna śmierć w 1974 roku. Zmarła we śnie na zawał serca w wieku 32 lat, będąc u szczytu sławy. Pierwsze doniesienia (które urosły później do rozmiarów "miejskiej legendy") sugerowały, że udławiła się kanapką (której niedojedzone resztki miano znaleźć tuż obok niej) — plotki te żerowały na jej sporej tuszy. W rzeczywistości Cass Elliot straciła 36 kg w ciągu ostatnich ośmiu miesięcy przed śmiercią stosując drakońską dietę — głodówka cztery dni w tygodniu. Jej śmiertelny zawał był najprawdopodobniej powiązany właśnie z gwałtowną utratą wagi. Eliott zmarła w londyńskim mieszkaniu nr 12 na 9 Curzon Place, Shepherd Market na Mayfair, wynajmowanym od piosenkarza Harrego Nilssona. Ciekawostką jest również fakt, że 4 lata później w tym samym mieszkaniu i mając tyle samo lat umarł Keith Moon, perkusista The Who.
"When I Just Wear My Smile"
***
