Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem zdyscyplinowania Rodaków, którzy w czas epidemii usiedli na wysokości zadania i nie ruszają się z domu na krok. Czas mija, wygłodniały koronawirus kona na pustych ulicach, a Polacy wpieprzają zmagazynowany makaron i zużywają zakupiony papier.
Jaka miła różnica w stosunku do rozwichrowanych Włochów, którzy rygorom po prostu nie potrafią się poddać, czy bezwzględnych Brytoli, którzy zdecydowali, że wirus to świetna okazja na pozbycie się obciążających budżet seniorów i przez długi czas żadnych rygorów nie wprowadzali.
Brawo.
Azaliż aliści zachodzę w głowę, jak i kiedy doszliśmy do stanu, w którym nierozsiewanie wirusa równa się siedzeniu w domu. Polska jest jak na Europę krajem wyjątkowo rozległym i w taki wspaniały, słoneczny weekend jak miniony i w taki genialny słoneczny i ciepły tydzień jak rozpoczęty siedzenie w domu jest jedną ze słabszych opcji.
Mamy jakieś półtora samochodu na rodzinę, mamy narodowego pompiarza, który pompuje wachę wyjątkowo tanio, jeśli zapakujemy rodzinę - kto ma - i machniemy się do Lasów Państwowych na piknik, to oprócz frajdy i fotek z sarną zyskamy trochę odporności niczym nie ryzykując.
Mieszkańcy obrzeży miast spokojnie mogą wsiąść na rowery by wrąbać kanapki na jakiejś polanie, narażając się może na kleszcze, ale nie na wirusy. I tak dalej i tym podobne.
Przyroda budzi się właśnie do życia, a wyjście z domu bynajmniej nie równa się wyjściu do biedry, czy na fitness, czy do pubu. Wyjdź na dwór by pobyć na dworze, zieleń jest o dziesięć minut jazdy i szklankę benzyny. Nie dotyczy to krakusów, którzy jak wiadomo wychodzą na pole. "Kto się wychował we dworze, wychodzi na pole, tylko ci z pola wychodzą na dwór" twierdzą.
Na dwór, na pole, jeden pies, a psy jak wiadomo wirusa nie roznoszą.
Zielone są na razie wiecznozielone pasożyty ale trudno w marcu wybrzydzać
