Jacek Vincet Rostowski - symboliczne zwycięstwo konserwatystów i

Jednym z motywów jaki wśród konserwatystów i tradycjonalistów powtarza się od lat jest tęsknota za dawną Polską, za ciągłością z II RP. KPN kiedyś chciał ogłosić za niebyłe całe prawo PRL i uznanie Konstytucji Kwietniowej za podstawę budowy III RP. Wspominano wiele o reprywatyzacji, przywrócenie własności dawnym "prawdziwym" elitom. Wiele mówiło się o starej emigracje, tej prawdziwej wojennej. Wiele uwagi poświęcano rządowi na wychodźstwie, ostatni Prezydent rządu londyńskiego z honorami był przyjmowany przez Lecha Wałęsę. 

W praktyce wiele z tego nie wyszło. De facto nikt nigdy związany w ten czy inny sposób z "dawną Polską" nie odegrał większej roli w polskiej polityce. Częściowo wynika to z czysto wiekowych kwestii a częściowo wynika to z prostego faktu że nasi nominalni konserwatyści wcale nie byli zainteresowani "powrotem" tradycji czy osób "dawnej Polski". Ta "dawna Polska" jest po prostu już tak dawna że trudno oczekiwać aby ktokolwiek czuł jakąś realną więź z tym co było ponad 60 lat temu.

A jednak okazało się że pewien powrót jest możliwy. Ministrem Finansów został potomek, w pierwszym pokoleniu, wojennej emigracji. Rostowski jest synem osobistego sekretarza Tomasza Arciszewskiego, premiera na wychodźstwie. A jego  żona jest córką łączniczki z Powstania Warszawskiego. Jasnym jest że z faktu takich a nie innych więzi rodzinnych nie sensu wyciągać wniosków. Ale ja wiadomo symbole w polityce są nie mniej ważne. Nominacja dla Jacka Vincenta Rostowskiego takim symbolem jest niewątpliwe.