Dwa razy starsze niż warszawski" Pekin" a zabytkami nie są , gdyby nie samochody i talerze w oknach - widok niemal identyczny jak ponad 100 lat temu .
Zagadka trudna.
1. jaka to ulica w Gdańsku - za 5 pkt
2.Jeśli ktoś JEDNOCZEŚNIE z nazwą ulicy poda co sie kiedyś tam mieściło przed wybudowaniem tych domów dodatkowe 5 pkt.
Orunia ulica Głucha . Zagadkę rozwiązał nord.pl
Te same budynki od tyłu - ocieplone .Chwała że nie od frontu !!!!!
Oruniaprzyłączona do Gdańska w 1933 roku . Przedtem była wsią . Nazywana była jedną z największych wsi Europy* (sprostowanie w komentarzach) , bo miała ponad 15 tys mieszkańców w latach przed przyłączeniem i zmianą statusu ze wsi na dzielnicę miasta , czyli jakby się uprzeć to to są zabudowania wiejskie :)
No i cytat o miejscu o którym zapomniano
W połowie XVIII w., w kwadracie, który wyznaczają dzisiejsza stacja paliw Lotos, Dworek Artura oraz ulice Głucha i Równa, leżały posiadłości Andrzeja Schopenhauera– zamożnego, gdańskiego kupca, dziadka Artura Schopenhauera – jednego z najsławniejszych filozofów.
To, co dzisiaj nazywamy Parkiem Schopenhauera, to fragmenty alei lipowej oraz starodrzewu, który wtedy był zaledwie częścią ówczesnego parku. Na miejscu dzisiejszego Dworku Artura najprawdopodobniej stał pałacyk – centrum tej posiadłości. Ówcześni goście pałacu mogli podziwiać zgromadzone w nim dzieła sztuki, m.in. obrazy Rembrandta.
Już wtedy park funkcjonował jako miejsce dostępne dla wszystkich. Była to rzecz na tyle niezwykła, że przebywający w 1777 roku na Oruni podróżnik, Johann Bernoulli, fakt ten poczytywał jako dowód dobroci i szlachetności właściciela. W swoim diariuszu Bernoulli pisał o Schopenhauerze: „chce on, żeby jego ogród uważano za publiczny i każdemu, bez wyjątku wolno się w nim przechadzać (...) w parku spotkać można mnóstwo najprostszych nawet ludzi”.
Po śmierci Andrzeja Schopenhauera jego syn, Floris, na znak protestu przeciwko zajęciu Gdańska przez Prusaków, opuszcza miasto wraz ze swoja żoną Joanną i synem, Arturem – późniejszym filozofem.
Od tego momentu park i rezydencja zmienia swoich właścicieli często, aż do 1845 roku, kiedy kupuje go August F. Hohnfeld. Nowy przedsiębiorca zmienia szybko egalitarny charakter parku. Od teraz jest on dostępny wyłącznie dla klienteli luksusowej restauracji, która rozpoczyna działanie w pałacyku.
Czasy świetności parku skończyły się w roku 1850 razem z budową linii kolejowej, która przecięła te tereny na pół. Pomimo tego, w pałacyku cały czas działała restauracja, którą utarło się wtedy nazywać „Die Ostbahn”, czyli „Kolej Wschodnia”. Taką albo zbliżoną nazwę restauracja utrzymała, pomimo zmieniających się właścicieli, aż do II wojny światowej. Ostatni jej właściciel ujawnił się na krótko przed wojną jako zadeklarowany nazista, bardzo bezwzględny wobec mniejszości polskiej na Oruni. W czasie wojny był jednym z najbardziej brutalnych oficerów obozu koncentracyjnego w Stutthoffie.
Po wojnie, od strony dzisiejszego Traktu Św. Wojciecha, powstało kino „Jutrzenka”, które później ustąpiło miejsca kinu „Kosmos”. Dzisiaj w mniej więcej tym samym miejscu jest stacja paliw i pasaż handlowy
W związku z końcem postkomunistów,a poszerzeniem pojęcia lewica oraz uznaniem Gierka za patriotę - odkurzam znaczek sprzed 35 lat "Za nic bym nie chciał , aby uważano mnie za człowieka poważnego , bo w obecności tzw. poważnych ludzi dzieci bawia się bez wigoru i radości , kobiety przestają być zalotne , wojskowi nie chcą opowiadac pieprznych anegdot , maski zdejmuja lub nadziewają w ich obecności tylko ludzie smutni. A na dodatek - durnie są zawsze poważni.
Jeden z tych poważnych wygłosił najgłupsze zdanie w salonie na mój temat "dyskomfort części dyskutantów wynikający z tej wprost niemożliwej już do banalizowania, relatywizowania czy tym bardziej ignorowania kompromitacji PO, wzrósł niepomiernie i manifestuje się w sposób różnoraki. Jedni fundują nam różnego rodzaju divertissement w postaci zagadek...."
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
