Piper Cub

Samolot Piper Cub był popularnym samolotem w polskim lotnictwie cywilnym. Powstał na kontynencie amerykańskim w latach 30 XX w. jako niewielki samolot turystyczny. Początkowo był produkowany w wytwórni Taylor, jednak wykupionej przez w. Pipera ok. 1930 roku. Samolot został przeprojektwany i od 1938 roku stał się produktem firmy Piper Aircraft w Lock Haven. Samolot był na tyle dobry, że został dostrzeżony przez rząd w USA jako maszyna nadająca się do przeszkolenia dużych ilości pilotów w krótkim czasie. Od 1939 roku w USA liczono się z koniecznością udziału w wojnie.

Samolot - jako Piper J-3 Cub - od 1942 roku trafił do armii. Oczywiście, ciągle był usprawniany, zabierał na pokład 2-3 osoby, silnik posiadał moc w zakresie 50-110 kW zależnie od zastosowanego silnika. Był to samolot prosty - o konstrukcji z rur stalowych spawanych, płat drewniano-duralowy i całość była oklejana płótnem. Samolot służył do celów łącznikowych i nadawał się także do lotów obserwacyjnych. Ogółem wyprodukowano prawie 40 tysięcy egzemplarzy.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/57/Piper_Cub_Goraszka_07.jpg/1024px-Piper_Cub_Goraszka_07.jpg

Po zakończeniu działań wojennych armia USA w Europie została zdemobilizowana a sprzęt po rozbrojeniu został sprzedany zainteresowanym podmiotom. Ta akcja spowodowała zainteresowanie strony polskiej, która nabyła 142 samoloty z przeznaczeniem dla lotnictwa cywilnego, po uprzednim ich wyremontowaniu. Samoloty trafiły do Polski już w 1946 roku i początkowo zmagazynowano je w Słupsku w dawnej hali sterowcowej. Następnie trafiły do przedsiębiorstw celem ich remontu. Remontowano je w okręgowych zakładach lotniczych znajdujących się w Bydgoszczy, Gdańsku oraz w Poznaniu, trafiły również do Warsztatów Doświadczaknych w Łodzi oraz Instytutu Szybowcowego w Bielsku. Po wykonaniu remontu samoloty przekazywano sukcesywnie aeroklubom - tam służyły do kształcenia pilotów. Niektórzy uważali, że te samoloty nie nadają się do szkolenia, inni twierdzili, że są one łatwiejsze do opanowania, niż znane CSS.

Samoloty otrzymywały silniki produkcji czeskiej Praga - i w stosunku do silników amerykańskich - były nie tylko głośnie, ale i ulegały wibracji.

W 1950 roku zgodnie z projektem inż. T. Chylińskiego przystąpiono do przystosowania Piperów do celów sanitarnych wprowadzajac możliwość wstawienia do samolotu noszy umożliwiających przewóz chorego drogą lotniczą.

Było to ciekawe rozwiązanie, ponieważ samolot rozwijał szybkość około 130 km/h i był w stanie przelecieć na odległość rzędu 300 kilometrów. Poza tym nie był to samolot duży - jego długość wynosiła ok. 6 m, wysokość ok. 2 m i rozpiętość płata - 10 m. Wersja sanitarna służyła do 1955 roku.

Próbowano też zastosować ten samolocik jako wersja rolnicza - do zwalczania np. plagi stonki - ale niewielka nośność przesądziła o zaniechaniu tego kierunku.

Próbowano także wykorzystać ten samolot do lądowania na wodzie, jednak po uszkodzeniu zastrzału samolotu przy próbie wyciągania go z wody na ląd zrezygnowano z dalszych prac. Ostatecznie w pierwszych latach 50. XX w. podjęto decyzję o likwidacji samolotu ze stanu. W zasadzie zlikkwidowano wszystkie samoloty, ale pojawiają się informacje o zachowaniu się pojedynczych egzemplarzy nadających się jeszcze do latania.