Mamy w swojej historii całą plejadę normanskich władców i władczyń. Skąd zatem wzięły się tak liczne i silne wiezy normansko-polanskie. Geograf Bawarski nie wymienia Polan wśród ludów z ziem dzisiejszej Polski, sa za to Polanie w okolicach Kijowa. W 866 (niekiedy podaje się 867) nastąpił pierwszy chrzest Rusi w wyniku akcji misyjnej Bizancjum, w tym samym roku powstała metropolia, na czele której stanął Bułgar - Mychajił,. Arabski kronikarz Al-Masudi tak opisywał to państwo: "Pierwszym z państw słowiańskich jest ad-Dir, które posiada rozległe miasta, liczne pola uprawne, rozliczne wojska i przeróżne uzbrojenie”. Dir (staronord. Dýri) to wódz, zmarły w 882 roku n.e., wymieniany w kronice Nestora jako władca Kijowa. Al-Masudi około roku 943 n.e., na krótko przed pojawieniem się państwa Polan na ziemiach obecnej Polski opisywał Dira (Dayra) jako najważniejszego i naczelnego spośród wszystkich królów ówczesnych królestw słowiańskich. Mamy jeszcze Ascolda, o którym pisze ruski kronikarz Nestor, ze w roku 866 Askold i Dir mieli zorganizować wyprawę na Konstantynopol, w sile 200 łodzi, zabili mnóstwo chrześcijan i oblegli miasto. Jeszcze raz wróćmy do Al-Masudiego w „Złotych łąkach” wspomina słowiańskie królestwo ad-Dir, które wielu naukowców identyfikuje z kijowskim państwem Askolda i Dira, ewentualnie samego Dira, który miałby panować samodzielnie. Nordyckie pochodzenie Ascolda opisuja sagi: „Saga of Ragnar and his Sons” : „Askold was the son of Hvitserk, and the grandson of Ragnar Lodbrok, a semi-legendary king of Sweden (ca. 770-785). Hvitserk was a contemporary of Rurik, and was said to have waged a war of conquest in Eastern Europe”. Władysław Aleksander Semkowicz (1878-1949) – polski historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności, poszukiwacz i znawca źródeł, badacz dziejów polskiego średniowiecza, uwaza, że imie Ascold pochodzi od staronordyjskiego wyrazu "asca" —czyli "popiół". Askold więc znaczy Popiel, z Askoldów-Popielów pochodzi ród Adwańców, nazwa ta wywodzi się z nordyckiego wyrazu „anda” (staro-nordyjski „andr”) czyli skarb. Prof. Władysław Semkowicz uważa, ze: „do imion rodowych Awdańców, powtarzających się i później jeszcze z generacyi na generacyę należą: Michał, Skarbimir, Pakosław, Szczedrzyk, Przedwój, Wilk (Lupus), Morysław, Floryan (Tworzyan), później także Dobiesław, Mścigniew, Czema (Ziemięta), Lasota (Sylwester), Stefan, Marcin i inne. Niektóre z tych imion były pierwotnie wyłączną właściwością rodu Awdańców (Skarbimir, Pakosław, Szczedrzyk, Przedwój). Adwańce herbu Abdank, herb w Polsce znany z pieczęci datowanych od roku 1212 (kasztelan kruszwicki Lupus), 1228 (wojewoda sandomierski, komes Pakosław), 1243 (kasztelan krakowski Michał), 1343 roku (Dobiesław, sędzia ziemi kaliskiej), pierwsza wzmianka w źródłach pisanych z 1402 roku. Adwance czyli Popielidzi mieli mocna pozycje w średniowiecznej Polsce. Wróćmy jednak do Ascolda który jak wiemy był chrześcijaninem a jesli wladca przyjał chcrześcijanstwo to takze jego lud, a ludem tym byli Polanie, którzy to po pokonaniu ich przez Olega Rurykowicza zostąja wypędzeni z ziem nad Dnieprem i przybywaja starym gockim szlakiem wodnym czyli Dniepr-Prypeć-Bug-Wisła, Notec-Warta, na ziemie dzisiejszych Kujaw i Wielkopolski. W 882 r zostaje zamordowany Dir, nie ma natomiast przekazu źródłowego co stało sie z Ascoldem, można jednak przypuszczać, że Askold wraz ze swoim wojskiem i z ludem zaklada swoje nowe państwo na ziemiach dzisiejszej Wielkopolski.. Ascold czyli Popiel, chrześcijanin obrzadku wschodniego, które to trwa w panstwie Polan do czasu chrztu Mieszka I w obrządku łacinskim. dowodem tego sa nazwy miejscowosci w Wielkopolsce pochodzace od nazwy „Rus” a więc: Ruszin (powiat witkowski), Rusinowa (powiat strzeliński, dawny wyrzyski i leszczyński), Rusza (powiat gnieźnieński), Rusiec (powiat żniński), Rusko (powiat jarociński), Ruscza (dawna osada pod Łąskiem, koło Bydgoszczy ), dalej: Ruszcza, Rusibórz i Rusiborek (powiat średzki), Rusocin (powiat śremski), Rusinowa góra (wzgórze w powiecie międzychodzkim), Ruski dół w Gogolewie (powiat śremski), Ruskie błoto, las na Dobrojewie (w powiecie szamotulskim), ponadto dwie miejscowości Polanowy (powiat witkowski i dawny wyrzyski), a zwłaszcza Polanowice (powiat strzeliński). Trudno przypuszczać by wśród Polan tworzono osady, zwane Polanowicami lub Polanowami. Tylko wśród obcego plemienia mogły powstać osady, wyróżniające Polan którzy przybyli na te ziemie. Czy następcy Ascolda znanego pod słowianskim imieniem Polpiel dają początek nowej dynastii Piastów tego nie wiemy, Mieszko mógłby byc wnukiem Ascolda, przekazy znane nam dzisiaj nic o tym nie mówią, wiemy natomiast, ze Mieszko był nazywany księciem Wandalów, czyli ludu nad którym panuje. Jego syn Burysław (Burislaf, Burisleif) czyli Bolesław zwany Chrobrym był silnym władcą, to on byc moze z zemsty na swoim praprzodku Ascoldzie zajmuje Kijów. Jak opisuje Wipo, Wippo, Wipon (zm. po 1046) – pisarz, kronikarz, prezbiter cesarskiej kapeli dworskiej za czasów dynastii salickiej: „Capitulum IX: De Bolizlao duce Sclavorum. Eodem anno quem supra notavimus Bolizlaus Sclavigena, dux Bolanorum, insignia regalia et regium nomen in iniuriam regis Chuonradi sibi aptavit, cuius temeritatem cito mors exinanivit" (O Bolesławie Chrobrym, księciu Słowian W tym samym roku, który to wymieniłem już wcześniej [1025], Słowianin Bolesław, książę Polaków, zdobył z krzywdą króla Konrada insygnia królewskie i tytuł królewski, lecz jego zuchwalstwo przyćmiła nagła śmierć". Według kronikarza Wipona Polska to Bolanorum, a Bolesław to Słowianin (Scalvigena). Wiemy równiez, że Bolesław miał trzy córki: Gunhildę, która została żoną Swena Widłobrodego, Astrydę zaślubioną jarlowi Jomsborga Sigwaldiemu i Geirę. Ta ostatnia wyszła za mąż za księcia bliżej nieznanego nadmorskiego kraju, być może gdzieś na Pomorzu, rychło owdowiała, a po śmierci małżonka miała osobiście zarządzać krajem z pomocą niejakiego Dixina. Później Geira poślubiła Olafa Tryggvasona, który płynąc z Rusi został zapędzony przez burzę do kraju córki Burysława. Burysław i Olaf mieli zbrojnie wesprzeć cesarza Ottona II w wojnie przeciwko Haraldowi Sinozębemu. Po śmierci Geiry Olaf porzucił osiadły tryb życia wracając do wikińskich obyczajów i poślubił wdowę po Burysławie, Tyrę. Saxo Grammaticus pisze o tym, że wdowa po Eryku Zwycięskim wyszła po śmierci swego pierwszego męża za Swena Widłobrodego w 995 roku. Natomiast Kanut, o którym Thietmar pisze był synem Swena i córki Mieszka I, urodził się już w 996 lub w 997 roku. Jeszcze nie znamy jednej, ale bardzo istotnej, najwazniejszej rzeczy, czy Mieszko, pochodził z rodu Adwańców-Popielidów czy był innego rodu, który to na początku X w. pokonał Popielidów i zajął ich miejsce.
