Redaktorzy portalu dodali nastepujace zastrzezenie:
KOMENTARZBIBUŁY:Z mieszanymi uczuciami zamieszczamy powyżej tekst tow. Marka Króla, działacza PZPR, współpracownika SB, red. naczelnego tygodnika Wprost. Z mieszanymi, bo tekst dobry, lecz jakoś nie wierzymy w szczerą metamorfozę tow. Króla. Ale dajemy szansę.
Aktualizacja: 2010-11-15 11:57 am
Piersi kobiece są pięknym wyjątkiem potwierdzającym regułę, że nieszczęścia chodzą parami. Ledwośmy się po dwudziestu latach nieobecności PZPR dorobili nowej siły przewodniej, a już musi ona walczyć z faszyzmem. Przeciętny zabiegany Polak tego nie zauważa, ale po to ma czujną partię pomunistyczną i postępową inteligencję medialną, by w porę ostrzegały go przed odradzającym się faszyzmem.
W ubiegłym wieku komuniści nieustannie walczyli z faszyzmem. Miłujący pokój Związek Sowiecki musiał zaatakować Finlandię w 1939 roku, by usunąć rządzących w tym kraju faszystów. I nie było wówczas “GW”, która dzielnych czerwonoarmistów wyposażyłaby w gwizdki. Homoseksualiści też stali z boku, gdy lała się robotnicza krew. Na szczęście sowieccy maładcy dali sobie radę nie tylko z Finlandią, ale także w tym samym 1939 roku z Polską. Wspólnie z niemieckimi towarzyszami socjalistami sowieci usunęli nacjonalistyczną juntę rządzącą Polską. Ileż dobrego mogliby zrobić komuniści dla ludzkości, gdyby nie musieli ciągle walczyć z faszyzmem.
Nie ma w Ossowie pomnika marszałka Michała Tuchaczewskiego, który chciał uwolnić Polskę od kapitalistycznych wyzyskiwaczy. Wspierali go w tym rodzice i dziadkowie niektórych wybitnych przedstawicieli dzisiejszej polskiej postępowej inteligencji. I słusznie, że Tuchaczewski nie ma pomnika, bo przecież w 1937 roku Stalin ujawnił, że był on faszystowskim mordercą robotników.
Nie narzekajcie państwo na gapiostwo rządzących dzisiaj komunistów. Sowieccy komuniści potrzebowali aż 17 lat, by wykryć w szeregach Armii Czerwonej faszystów. A polski faszysta potrafi doskonale, pod płaszczykiem uszytym z biało-czerwonej flagi, realizować swe niecne cele. Wyczuł to Lech Wałęsa i przed 11 listopada zaapelował, by wywieszając polską flagę, nie robić tego w sposób nacjonalistyczny. Niestety, demonstrujący w Święto Niepodległości ONR-owcy i Młodzież Wszechpolska nieśli kilkunastometrową flagę, prowokując tym postępowych działaczy pomunizmu. Jeśli ktoś chciałby zrozumieć współczesnypomunizm, to powinien sięgnąć po “Cywilizację komunizmu” Leopolda Tyrmanda.
Znajdzie tam porady, jak żyć w komunizmie od takich choćby jak: jak się urodzić, jak być oszukiwanym przez państwo, po poradę jak umrzeć. Wystarczy w miejsce komunizmu wstawićpomunizm i mamy gotowy poradnik dla współczesnego Polaka. Oto przykład z Tyrmanda, jak zachować się w komunistycznym żłobku. Matka odbiera niemowlaka, tuląc go, a po chwili wykrzykuje do pielęgniarki: Ależ towarzyszko, to nie moje dziecko! Komunistyczna pielęgniarka uśmiecha się wyrozumiale i mówi z pobłażliwością: I po co ten szum? Co za różnica? I tak przyniesie je pani jutro rano, przed pójściem do roboty. No nie?
Potomkowie tej pielęgniarki dzwonią dziś do “Szkła kontaktowego” oburzeni i domagają się: Niech ten Kaczyński nie robi tyle rabanu z katastrofą smoleńską. Mało to ludzi ginie w Polsce w różnych katastrofach i nikt im pomników nie stawia. Przykład dał wcześniej przywódca pomunizmu Donald Tusk
W wywiadzie dla “Wprost” powiedział, że nie będzie wywoływał konfliktu z Rosją z powodu katastrofy smoleńskiej. A więc po co ten szum, gdy zgoda buduje dusze niewolnicze. “Komunizm stwarza pozory możliwych porozumień z człowiekiem, po czym człowieka, który uwierzył, już bezbronnego, unicestwia za to, co w nim dobre, za niezależność myśli, za poczucie godności, za sprzeciw kłamstwu”. Tak ostrzegał 50 lat temu Leopold Tyrmand. Po zamianie słowa komunizm na pomunizm zauważymy, że żyjemy w cywilizacjipomunizmu.
Marek Król
I felieton wczesniejszy, ktory kosztowal autora stanowisko redaktora naczelnego tyg. “Wprost”:
Poniedziałek, 19 kwietnia 2010
Nie polezie orzeł w GWna
„Sen Wyspiańskiego o Polsce wolnej, żal do współczesnej, ból, sarkazm, ten porachunek poetycki z własnym pokoleniem Wajda przetłumaczył na język filmu, a raczej na wrzask i bełkot. Inteligencję tych czasów przedstawił nam jako bandę niezdolnych do czynu kabotynów, którym w pijackim zamęcie coś tam we łbach się majaczyło. Kazał nam zapomnieć, że z tego środowiska, z tej ziemi, już za lat 30 wyszli pierwsi od lat polscy żołnierze”. W czasach, z których pochodzi ten cytat, nie należało przypominać, że żołnierze ci to legiony Piłsudskiego. Nie napisał tych słów jakiś wyznawca kaczyzmu czy ideolog PiS. To fragment felietonu z początku lat 70. Antoniego Słonimskiego.
Nikt tak konsekwentnie nie zwalczał w tamtych czasach popieranego przez partię i rząd zjawiska wajdalizmu jak twórca tego zapomnianego określenia - Antoni Słonimski. Co było istotą wajdalizmu, wyjaśnia następny cytat z felietonu Słonimskiego. „Niechęć swoją do romantycznych kart naszej historii wyraził już Wajda w »Popiołach« Żeromskiego. Już nam pokazał, że napoleonidzi, którzy nieśli do Polski sztandary wolności i hasła rewolucji francuskiej, to były żałosne łachudry, kondotierzy spraw przegranych, niepochowane trupy ziemi jałowej”. Mijały lata i wydawać by się mogło, że wajdalizm rósł w siłę. Wizja Polski jako brzydkiej panny na arenie międzynarodowej, niezbyt lubianego członka rodziny europejskiej, zdominowała, wydawało się, serca i umysły Polaków. Katastrofa, w której zginął prezydent Lech Kaczyński i znacząca część elit przeciwstawiająca się takiej wizji Polski zdegradowanej, ich tragiczna śmierć, mogła ostatecznie pogrzebać ducha Wernyhory. Ku zaskoczeniu salonu i jego autorytetów tysiące, a może setki tysięcy Polaków w ostatnim tygodniu noc i dzień składało hołd prezydentowi i jego żonie Marii, pierwszej parze najjaśniejszej Rzeczypospolitej.
Mimo że wcześniej sam Donald Tusk zdegradował prezydenturę do żyrandola i czerwonego dywanu, powtarzając, że prezydent nie jest mu do niczego potrzebny, mimo nieustannego poniżania prezydenta przez Komorowskiego, Niesiołowskiego i Palikota, mimo tego wszystkiego Lech Kaczyński doczekał się wdzięczności i szacunku Polaków. Był z nich dumny i jako pierwszy obywatel kochał, szanował i wierzył w wielkość swoich rodaków. I dlatego, choć poniżany i niedoceniany za życia, po tragicznej śmierci stał się wielkim symbolem dumnej Polski. A symbole w Polsce są bardzo niebezpieczne, bo mogą zniszczyć wieloletni dorobek postępowych polskich Europejczyków, ukrywających brzydką pannę w kątach salonów Brukseli, Paryża czy Berlina.
Nie dość, że wbrew zaleceniom Polacy zaczęli się narodowo bałamucić, to jeszcze ten pochówek pary prezydenckiej na Wawelu. To był kolejny policzek dla postępowego salonu i zagrożenie, że prawicowo-romantyczna hydra, demony, jak je nazwał Kazimierz Kutz, urosną w siłę. Bezideowe palikmioty nie mogły na coś takiego pozwolić. Redaktor Adam chwycił zdenerwowany za telefon i zadzwonił do Andrzeja do Krakowa. „A… a… Aaandrzej naa... na… napisz list. Zde… zde… zdewaweluj Kaczora. Ty ma… ma… masz sukces z ty… tym »Katyniem«, to… tobie wolno. A my w… w… w »Gazecie« cię po… po… poprzemy”. Trudno odmówić racjonalności działaniu redaktora, który pokochał jak nikt inny organizacyjną funkcję prasy. Niestety, poparcie było niewielkie, bo Polacy nie dorośli do poziomu wajdalizmu historii.
Niezależnie od opinii i ocen prezydenta Kaczyńskiego, Polacy pożegnali swojego prezydenta, podkreślam: swojego prezydenta, po królewsku. Jestem z tego dumny, bo moi rodacy jeszcze raz potwierdzili to, o czym w „Weselu” tak dobitnie pisał Stanisław Wyspiański: „Ptok ptokowi nie jednaki./ Człek człekowi nie dorówna,/ dusa dusy zajrzy w oczy,/ nie polezie orzeł w gówna”. A dzisiaj już wiemy: nie polezie orzeł w GWna, drodzy redaktorzy
Inne tematy w dziale Polityka
