Rzale i bule Rudeckiej-Kalinowskiej

W dniu wczorajszym zajrzałem na bloga Rudeckiej-Kalinowskiej - a tam żałoba. Coś o zdychającej kotce. Nawet, nawet wzruszająco... I wtedy przyszło mi na myśl: co za człowiek pisze o ostatnich chwilach swojego pupila? W miejscu, w którym wcześniej wypisuje brednie godne nikczemnej kanalii (to moja opinia i jako taka nie może być powodem sankcji a jedynie oceny) m.in. o tym, że „to nie NARÓD był na Krakowskim Przedmieściu”. 

Zwróćcie Państwo uwagę, że Kalinowska chce tak prymitywnie i ordynarnie grać na emocjach swoich odbiorców, że nie zauważa, że tak naprawdę każdy ma to w dupie, że jej zwierzak umiera. Wypisują nic nie znaczące teksty typu „Wiem co to znaczy bo jak mi mój Kleofas umierał to też się pozbierać nie mogłem”. To niby empatia pokazująca, że Rudecka nie jest sama. Prawda jednak jest taka, że autorka jest tak straszliwie sama, że musi żebrać o litość blogerów - ludzi, których nie zna. A tamci niby ją pocieszają, ale w rzeczywistości wspominają swoje rozstania z pupilami.

I faktycznie przypomniałem sobie swoje rozstania z moimi ulubieńcami. I powiem tak: W życiu by mi nie przyszło do głowy odpalić kompa i wypisywać ckliwe bredeńki po portalach czy zmienić opis na GG na znaną świeczkę czy dawać inny, tego typu dowód mojego żalu. 

Tymczasem dziś już Rudecka wróciła do swojej normy (podkreślam słowo: swojej). Już ubliża od funkcjonariuszek, bezczelnych chamów i całego plugastwa jakie kłębi się w jej skołatanej głowie. Co więcej sugeruje, że elektorat PiS, jako że złożony z ludzi starszych (moherowych beretów) będzie wymierał. Słyszeliście dziadki?! Do trumienki i na katafalk. A Rudecka ruszy do tanga.