W jakiejś książce historycznej, tytułu już nie pomnę, czytałem o etymologii słowa Słowianin. Wiedzie ono swój rodowód od słowa niewolnik, z angielskiego slave. W początkach naszej ery, gdy u progu ziem sarmackich stały legiony Marka Aureliusza, nasi antenaci gremialnie odsprzedawali swych współplemieńców w niewolę Rzymianom. Od tamtych czasów minęły blisko dwa tysiące lat, a wydaje się, że nic się nie zmieniło.
Idąc ulicami polskich miast, przechodząc przez place, chodząc na baseny, załatwiając sprawy w urzędach, robiąc zakupy, czy wykonując setki innych czynności na każdym kroku jesteśmy bombardowani tabliczkami „Współfinansowane przez Unię Europejską…” . I nie są to bynajmniej małe, nie rzucające się w oczy notki, ale zawsze wyeksponowane, duże tablice. Czasem przytwierdzone do budynków, innym razem wmurowane w chodnik, czy postawione wśród krzaków na cokoliku. Stygmaty naszego niewolnictwa XXI-wieku. Dużo subtelniejsze od kajdan i łańcuchów, nie takie ciężkie i brzęczące, ale jednak uzależniające, odbierające niepodległość, niezależność, godność i szansę na prawdziwe bogactwo. Jak możemy podnieść nasz kraj z bagna komuny i postkomuny, gdy energię kieruje się nie w rozwój i pokonywanie przeciwności, a w doskonalenie umiejętności unijnego żebractwa? Banda pajaców z GazWybu i podobnych szmatławców cieszy się i podskakuje, że bogaty pan wrzucił im parę groszy w błagalnie wyciągnięte rączki. Co z tego, że będziemy mieli kilka autostrad, mniej lub bardziej wykończonych, skoro będą po nich jeździć samochody niemieckie, francuskie, a na pewno nie polskie? Co nam da armia kilkuset tysięcy świetne wyszkolonych speców od funduszy unijnych, gdy te fundusze wyschną? My sobie zafundujemy bandę specjalistów od unijnych druczków, a Niemcy inżynierów i naukowców. Radujemy się z darowanych ryb, jednocześnie zapominając, jak używa się wędki.
Tutaj chciałem zadać bardzo poważne pytanie. Dlaczego to nikogo nie przeraża? Dlaczego taki poklask budzi sprowadzenie do roli żebraka? Czemu z taką radością oddajemy się w niewolę?
