Tylko solidarny rozwój wiedzy ochroni wolność przed imperiami.
Mgła rewolucji
W napisanej z renesansowym rozmachem i ziemkiewiczowską swadą książce Wielka Polska zmartwiło mnie marginalne potraktowanie zagadnień gospodarczych. Zmartwiło choć nie zdziwiło, bowiem o ile w rozważaniach historycznych czy geopolitycznych możemy korzystać z pogłębionych opracowań specjalistów, o tyle w zagadnieniach gospodarczych mało jest osadzonych w realiach prognoz ekonomicznych.
W efekcie Ziemkiewicz traktuje powierzchownie zagadnienia modernizacji usług społecznych, choć na przykład postulatem konkurencyjności ubezpieczeń zdrowotnych celnie trafia w główne wyzwanie reformy systemu ochrony zdrowia. Tyle że robi to nie dla ukazania możliwych dzięki telemedycynie epokowych szans humanizacji tego coraz bardziej kluczowego obszaru gospodarowania, tylko dla ukonkretnienia swoich oczekiwań pomniejszania roli państwa.
Możliwe że przyczyną przywiązania autora do XIX wiecznych modeli ustrojowych, powstałych w okresie przemian zachodzących w innym niż obecnie wymiarze komunikacji, jest zamieszanie w ekonomicznych systematykach wprowadzanych innowacji technologicznych i ich gospodarczych konsekwencji. Czyli brak jednolitego powiązania pomiędzy rewolucyjnymi przełomami w technologii i modernizacjami gospodarki, w trwającej od kilku wieków epoce dominacji rynkowego wartościowania efektów pracy.
W epoce gospodarki liberalnej, w ramach której globalne otwarcie stało się sto pięćdziesiąt lat temu zasadą główną politycznego regulowania relacji między narodami. Zasadą, która została obecnie zakwestionowana gospodarczymi konsekwencjami technologicznego wykorzystania uczenia głębokiego, stawiając i nas w Polsce przed pytaniem o strategię ustrojowej modernizacji gospodarowania.
Zmierzch liberalizmu
Czwarta rewolucja technologiczna, wprowadzająca do kultury gospodarowania samokształcące się urządzenia nazywane popularnie Sztuczną Inteligencją, do gospodarki której rozwój wraz z początkiem komputeryzacji przestaje się opierać na przepływach kapitału a zaczyna się opierać na przepływach wiedzy, tak fundamentalnie podważyła podstawy rynkowego wartościowania (por. rys. 2 w tekście
Samokształcenie wspólnot), że winniśmy ją traktować jako początek zmian całego systemu gospodarczego. Jako pierwszą fazę epokowej rewolucji gospodarczej.
Dla ukazania możliwych scenariuszy modernizacji infrastruktury gospodarczej, czyli i możliwości strategicznych wyborów stojących przed nami w otwartym właśnie okresie trwającej rewolucji gospodarczej, przypomnę swoją systematykę pięciu rewolucji technologicznych, przedstawioną w ósmym tekście cyklu „rewolucja gospodarcza” (16.06.2022). Systematykę opartą na przekonaniu, że w warunkach globalnej centralizacji zarządzania kapitałem zachowanie rozproszenia własności jako podstawy wolności gospodarowania, wymaga oparcia satysfakcji z pracy nie na zysku tylko na solidarności.
Rys. 1. Zmiany w dynamice pracy po przełomach technologicznych w epoce liberalizmu gospodarczego.
Dlatego cztery momenty rewolucji technologicznych trwającej od XVIII wieku w obszarze cywilizacji chrześcijańskiej epoki liberalizmu gospodarczego, zestawiam z ich skutkami dla stosunków pracy. Projektując ten proces na oczekiwane skutki spodziewanej piątej rewolucji technologicznej, oczekiwane przy założeniu narodowego podjęcia i przeprowadzenia strategii humanizacji gospodarki (rys. 1).
Rys. 2. Podejmowane strategie modernizacji ustrojowych.
Od kilku lat główną inspiracją dla postawienia postulatu „humanizacji”, obejmującego potraktowanie „pracy solidarnej” jako równoważnego wobec „pracy komercyjnej” czynnika tworzenia dobrobytu, była dla mnie XX wieczna reakcja elit lubelskiego personalizmu na wzrost znaczenia globalizacji i wiedzy dla dobrobytu narodów, którym było wskazanie na „pracodzielność” jako na propozycję piątej cnoty kardynalnej cywilizacji łacińskiej (ks. Czesław Bartnik, 1976). Obecnie ten sam postulat humanizacji, można wyprowadzić z coraz łatwiej dostrzeganych zagrożeń dla wolności, którym jest realizacja strategii „depopulacji”, poprzez wykorzystanie utworzonych przez czwartą rewolucję technologiczną możliwości centralnego sterowania segmentacją, segregacją i depopulacją (rys. 2).
Imperia przeciw narodom
Moim wielkim pożytkiem z lektury najnowszych książek Ziemkiewicza było zdiagnozowane dwóch rodzajów imperialnych pretendentów do objęcia tronu zarządcy globalnym centrum sterowania segmentacją, segregacją i depopulacją. W „Strolowanej rewolucji” autor przedstawia aspiracje oligarchii imperium sieci, deformujące wartości i język kultury poznania z wykorzystaniem wirusów kłamstwa i emocji kolektywów. W bogatszej o tegoroczne doświadczenia agresji Rosji na Ukrainę i klarownego ukazania wspólnoty interesów Moskwy i Berlina, odnajduję powiązanie aspiracji oligarchii imperium miejsca, zamierzających poszerzać przestrzenie dominacji z wykorzystaniem przewag finansowych i militarnych (rys. 3).
Rys. 3. Rywalizacja o zarząd globalnym centrum sterowania.
Przywoływane przez Ziemkiewicza utopijne wyspy idealnej samoregulacji, jeszcze ułatwiłyby sieciowym gladiatorom globalnych konfrontacji podnoszenie kosztów wejścia na rynek, czyli możliwość blokowania rywalizacji, a w konsekwencji po okresie ostatecznej konfrontacji pomiędzy różnymi pretendentami, wprowadzenie globalnego centrum sterowania naszym życiem (NWO).
Co od wielu lat przygotowują już międzynarodówki szulerów, wykorzystujące kolektywy histerycznych emocji do inkubowania wirusów kłamstwa.
Rys. 4. Kolizja strategii modernizacji ustrojowej.
Dlatego racją stanu staje się rozważenia przez elity narodowe warunków wykorzystania nowych możliwości dla samokształcenia wspólnot czyli podjęcia strategii humanizacji (rys. 4). Dla ochrony wolności trzeba nam zidentyfikować zagrożenia ze strony imperiów zniewolenia i określić sposoby przeciwdziałania im w strategiach polityk rozwojowych.
Rys. 5. Współdziałanie dla wspólnoty demokratycznych narodów.
Do czego powinna być integrowana współpraca wzmacniająca potencjały dziedzictwa wartości demokratycznych narodów, skierowana na scenariusz humanizacji modernizacji dzięki solidarności i pomocniczości (rys. 5). Zasad wprost wynikających z podstaw aksjologicznych chrześcijańskiej cywilizacji, polskiej kultury i zapisów naszej konstytucji.
Narody dla wolności
Podzielam generalną opinię Ziemkiewicza, że kultura polska której fundamentem są równość i wolność, nie może liczyć na przetrwanie ani w ramach imperium oligarchii sieci ani w ramach imperium oligarchii miejsca. To pierwsze wprost deklaruje ustrojowy podział na ludzi i podludzi, to drugie kamufluje planowaną segregację i depopulację pseudo postępowością politycznej poprawności segmentacji.
Politycznie bliżej nam do europejskich oligarchii miejsca, ale uważam że ekonomiczne odrealnienie klimatycznego kamuflażu imperialnych zamierzeń Unii Europejskiej, w konsekwencji nie pozwoli osiągnąć jej z pozoru tylko wielobiegunowej wizji rozwoju. Że prędzej lub później będzie ona przegrywać z gospodarczą dynamiką imperium oligarchii sieci.
Dlatego pozytywny dla przyszłości proces modernizacji gospodarczej pomiędzy czwartą a piątą rewolucją technologiczną wymaga obecnie polskiej innowacyjności obyczajowej i politycznej. Czy rewolucja gospodarcza służyć będzie wolności dzięki upowszechnieniu godności pracy, czy totalnemu zniewoleniu centralnym sterowaniem, zależeć będzie od naszych politycznych wyborów.
Rys. 6. Kulturowe przesłanki strategii humanizacji społecznej gospodarki rynkowej.
Czy nam się to podoba czy nie, trzeba nam podjąć narodową refleksję o źródłach i obyczajowych skutkach cyfrowego poszerzenia kultury odpowiednio do jej personalistycznie rozumianych zakresów i z tej analizy wyprowadzić rekomendacje priorytetów modernizacji społecznej gospodarki rynkowej w zakresie ekonomii i polityki. A w konsekwencji uznać wprowadzenie paradygmatu solidarny rozwój wiedzy za cel strategii modernizacji gospodarki, zaś demokratyzację infrastruktury rywalizacji gospodarczej za jej oczekiwany rezultat i gwaranta społecznej wiarygodności ekonomicznego wartościowania.
