Czy pedagodzy krajobrazu wykorzystają chatboty do wypełniania treścią mentalnych map krajobrazu ?
Należy przewidywać, że rozpoczęta przed kilkoma miesiącami konfrontacja gigantycznych możliwości ChatGPT z zasadami szkolnictwa skupionego na nauczycielu doprowadzi do rewolucyjnych przemian w narodowych systemach edukacji. Dlatego że ta faza cyfrowej rewolucji skutkować będzie bardzo głębokimi przemianami już nie tylko w gospodarce ale i w polityce.
Postulowana w tekście „Poznaj swój kraj” propozycja wpisania do narodowej strategii rozwoju wsparcia dla personalistycznej perspektywy społecznego wartościowania zrównoważonego rozwoju jako kierunku modernizacji ustroju samorządowego, wymaga między innymi przekonania centrum finansowania prac badawczych do narodowego znaczenia solidarnego rozwoju wiedzy. Co próbuję wywołać obywatelską petycją do Ministra Edukacji i Nauki o uznaniu znaczenia samokształcenia w rodzinie jako jedynego paradygmatu dla systemu uczenia przez całe życie, o ile indywidualizacja szkolnictwa nie ma doprowadzić do centralnego sterowania wychowaniem i wykształceniem.
„ Petycja
o złożenie przez Ministra Edukacji i Nauki
propozycji tematu projektu zamawianego przez NCBiR:
„Metody wsparcia opiekunów dzieci i młodzieży w kompetencji pedagogiki krajobrazu”.
Petycję składam w związku z przygotowaniami do promocji nowych metod upowszechniania pedagogiki krajobrazu, jako jednej z kluczowych kompetencji społecznych.
Uzasadnienie
Należy się spodziewać, że przyśpieszające obecnie wprowadzanie urządzeń sztucznej inteligencji do praktyki gospodarczej zmieni w sposób rewolucyjny charakter i metody edukacji. Trzeba przy tym pamiętać, że aby indywidualizacja nauczania korzystającego z cyfrowej pedagogiki nie została wykorzystana do degradowania relacji międzyludzkich, koniecznym będzie wzmocnienie praktyki solidarnego rozwoju wiedzy.
W przeciwnym razie system edukacji może zostać wykorzystany przeciw suwerennościom narodów i wolnościom obywateli. Przygotowując globalnym centrach sterowania warunki do rozpoczęcia politycznych programów segmentacji, segregacji i wykluczania.
Dlatego solidarny rozwój wiedzy powinien stać się w Polsce zasadą główną modernizowanego systemu polityk publicznych, zastępując obecnie dominującą zasadę komercyjnego rozwoju wiedzy. Co w wymiarze strategii przemian ustrojowych wymagać będzie przejścia z faktycznie stosowanej obecnie w Polsce doktryny państwa opiekuńczego na już formalnie zapisaną w naszej Konstytucji doktrynę państwa pomocniczego.
Koniecznym dla rozpoczęcia tego procesu wydaje mi się poszerzenie zapisów Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju o nowe wartości i zasady i uwzględnienie ich w Koncepcji Rozwoju Kraju 2050. Przy czym kluczowym wydaje mi się wprowadzenie kategorii: solidarności międzypokoleniowej, solidarnego rozwój wiedzy, samokształcenia w rodzinie, samopomocy zdrowia i społecznego rzecznictwa krajobrazu.
Należy się jednak spodziewać, że rozpoczęcie tak głębokich przemian ustrojowych nastąpi dopiero jako reakcja na wspólnotową wymianę dobrych praktyk rodzinnej integracji wychowania i wykształcenia. Dlatego warto by narodowe centrum kierunkowania prac badawczych przewidziało wsparcie finansowe dla instytucji skłonnych do refleksji nad takimi praktykami, w szczególnie ważnym obszarze kultywowania publicznych wartości przez mieszkańców wspólnot samorządowych.
Oto bowiem przewaga relacji w przestrzeni sieci i w czasie spontanicznym w cyfrowo poszerzonych zakresach kultury, zagraża coraz wyraźniej potencjałom solidarności międzypokoleniowej opartej na bliskości relacji w przestrzeni miejsca i głębi relacji w czasie wiecznym. Dlatego też coraz pilniejszym wyzwaniem zrównoważonego rozwoju staje się uzupełnienie samokształcenia wspólnotowego o kompetencje młodzieży do społecznego rzecznictwa krajobrazu.
Można się spodziewać, że opierając się na realizmie publicznych wartości zakorzenionych w krajobrazie wspólnoty odkrywanych przez pedagoga w edukacji skupionej na uczniu, najłatwiej będzie rozbudzać ciekawość poznania i poczucie odpowiedzialności za swoje życie. I że początki takiej pedagogiki krajobrazu powinny następować już w pierwszy okresie zapoznawania się dziecka z miarami czasu i przestrzeni.
Przygotowanie kompetencyjne rodziców, dziadków i innych opiekunów dzieci i młodzieży chętnych do podejmowania pracy solidarnej w nauczaniu zagadnień ładu przestrzeni wymagać będzie nie tylko opracowania nowych metod edukacji pozaszkolnej, ale i poszerzenia zakresu zawodowych powinności urbanistów. Sądzę, że postulowany konkurs Narodowego Centrum Badań i Rozwoju zapraszający instytucje do zgłaszania wniosków z konkretnymi propozycjami metod i sposobów ich wprowadzenia do polityk, powinien ułatwić osiągnięcie tych zamierzeń.
Andrzej Madej”
Kraków 14 marca 2023.
