Wzmocnienie samorządowej wiary w możliwość narodowego samostanowienia, wymaga międzypokoleniowego zintegrowania edukacji.
Przełom w historii uczenia
Prezentując 18 października Radzie Krakowskich Seniorów zamierzania edukacyjne Muzeum Pamięci Krajobrazu, pokazałem na osi czasu zmiany jakie wprowadza cyfrowe otwarcie nieograniczonych zasobów wiedzy. Faktycznie momentem przełomu nie jest oczywiście jeden dzień czy rok. Zmiany wywołane cyfrowym otwarciem nieograniczonych zasobów wiedzy i zmianą w dynamice komunikacji, wynikają z nowych, efektywniejszych możliwości gospodarowania. Efektywniejszych dzięki wiedzy i rozwojowi różnych kompetencji dla pracy wymiennej i dobroczynnej. Efektywniejszych dzięki edukacji przez całe życie warunkującej rozwijanie dobrostanu osobistego i narodowego.
Plansza 1. Humanizacja edukacji dzięki integracji edukacji domowej i szkolnej przy subsydiarnym wsparciu samodzielności do solidarności. Opracowanie własne Andrzej Madej.
Szczególną właściwością edukacji szkolnej, ujętej od czasów grackich w formy organizacyjne z udziałem pedagogów prowadzących dzieci z domów na spotkania z wiedzą, jest wykorzystywanie zasobów, instytucji i metod w modelu skupiania uwagi ucznia na nauczycielu. Z kolei w trwającej od urodzin dziecka edukacji domowej, cała uwaga wychowawcy czy nauczyciela (rodzica, korepetytora) skupiana jest na uczniu.
Swobodny dostęp do internetowej wiedzy podważa skuteczność wypracowanego przez wieki modelu edukacji szkolnej. W światowej literaturze zmiany zachodzących obecnie w rozwoju wiedzy przedstawiane są lapidarnie: „uczenie skupione na nauczycielu zastępuje uczenie skupione na uczniu”. A dokładniej model „student-centered learning” zastępuje model „teacher-centered learning” https://en.wikipedia.org/wiki/Student-centred_learning.
Nie podejmując rozważań, kiedy to nowe podejście zostanie wprowadzone do Polskiego systemu edukacji narodowej, trzeba uznać nieuchronność procesu wzrostu odpowiedzialności i zadań rodziców i opiekunów dzieci w wyniku spodziewanych zmian systemu szkolnictwa. O ile oczywiście chcemy, by służył on wolności i solidarności a nie segregacji, segmentacji i wykluczaniu, dzięki możliwościom cyber-sterowania.
Pozytywny dla wolności proces przemian systemu edukacji wymagać będzie zwiększenia zakresu pracy przy solidarnym rozwoju wiedzy. Koniecznym będzie do tego rosnące zgodnie ze zmianami demograficznymi potencjały emerytów, dziadków i nestorów.
Aby trzecie pokolenie stawało się oczekiwanym przez roztropnych ekonomistów potencjałem bogactwa narodowego, koniecznym będzie subsydiarne wsparcie państwa dla nowych rozwijania nowych zasobów, metod i instytucji.
Domowa edukacja
Systematyczne prowadzenie domowej edukacji w celu sprawniejszego wykorzystywania nowoczesnych technologii dla dobrostanu własnego i swoich bliskich, najbardziej użyteczne będzie w zakresie kultury zdrowia. Rozwój domowej edukacji medycznej powinien być równoległy z rozwojem telemedycyny. Sprzyjać temu będzie zasada Kompetencyjnej samoregulacji telemedycyny, wprowadzająca bony telemedycznej jako świadczenia zdrowotne uzupełniające.
Merytorycznym dopełnieniem dla samokształcenia w rodzinie w zakresie kultury zdrowia będzie zakres kultury pamięci. Określony w proponowanej systematyce jako domowa edukacja historyczna. Te dwa przedmioty powinny objąć wszystkie praktyczne zagadnienia gospodarstwa domowego, ale są wśród nich tematy, które z uwagi na znaczenie wartościowania finansowego, trudno będzie przyporządkować jednoznacznie do jednego lub drugiego zakresu. Aby uniknąć tych problemów, tematykę o istotnym komponencie finansowym proponuję wydzielić do przedmiotu domowej edukacji ekonomicznej.
Wydzielenie trzech przedmiotów pozwala na wyprowadzenie języka, metod uczenia i kompetencji dydaktycznej z trzech dziedzin nauki: medycyny, ekonomii i historii.
Wprowadzanie zintegrowanej edukacji dla pracy solidarnej
Rozważając narzędzia, metody i instytucje, które powinny wspomóc pedagogów solidarności w nowych obowiązkach domowej edukacji w ramach zintegrowanej edukacji pracy solidarnej, trzeba zauważyć niechęć rządu do poważnego potraktowania kompetencji dla samopomocy zdrowia, którą można uzyskiwać dzięki zintegrowaniu profilaktyki medycznej. Obawiając się że przyczyny tej niechęci tkwią głęboko w niechęci elit medycznych do wykorzystania telemedycyny do wprowadzenia zmian w relacji pacjent lekarz, dla praktycznego wypracowania języka pedagogiki solidarności, proponuję skupić się na zagadnieniach domowej edukacji historycznej.
Plansza 2. Nowe zasoby, instytucje i metody domowej edukacji pracy solidarnej. Opracowanie własne Andrzej Madej.
Wypracowanie praktycznych przykładów wykorzystania nowych instytucji domowej edukacji, takich jak Pokoleniowe Rejestry Zdarzeń, Gromadzkie Repozytoria Pamięci, Kluby Rozwoju Polski, wymagać zatem będzie postawienia konkretnych propozycji, dla mniej oczywistej jak potrzeba bezpieczeństwa zdrowotnego, potrzeby bezpieczeństwa tożsamościowego.
Dla rozwijania narodowych właściwości języka i krajobrazu, zgodnie z potrzebami cyfrowej dynamizacji kultury.
Odnieść się przy tym warto do bieżącej praktyki politycznej, ukazującej niestety wysoki poziom dezintegracji narodowej.
Czy słabość naszej wspólnoty, ujawniana przez nakręcanie spirali negatywnych emocji na wszystkich poziomach kultury życia publicznego, może się stać kolejnym przyczynkiem, do twórczego wysiłku artystycznych opracowań dziedzictwa społecznej odpowiedzialnością za ład przestrzeni ?
Potrzeby nowego rodzaju dzieł sztuki, postawionej w zamierzeniach utworzenia Muzeum Pamięci Krajobrazu, dla równoczesnego integracyjnego usprawniania i edukacji i samorządności.
