Moje rozważania, jak Polska powinna zbudować doktrynę obronną.

Doktryna Masy i Sieci: o tym, jak Polska może przestać być klientem, a stać się podmiotem

W polskiej debacie o bezpieczeństwie od lat dominuje jeden obraz: im droższy sprzęt, tym większe bezpieczeństwo. Patriot, F 35, Abrams, HIMARS — symbole nowoczesności, prestiżu, przynależności do Zachodu. W tej logice Polska jest jak klient w luksusowym salonie: kupuje to, co najdroższe, bo wierzy, że cena równa się sile.

Tyle że współczesna wojna — ta prawdziwa, nie defiladowa — nie ma nic wspólnego z katalogiem sprzętu premium.

Ukraina, Armenia, Syria, Górski Karabach pokazały brutalną prawdę: nie wygrywa ten, kto ma najdroższe zabawki, tylko ten, kto ma masę, sieć i zdolność do szybkiego działania.

I tu zaczyna się alternatywa, którą można nazwać roboczo: Doktryną Masy i Sieci.

1. FA 50 zamiast fetyszu F 35

W tej doktrynie nie chodzi o to, by mieć najdroższy samolot świata.

Chodzi o to, by mieć samolot, który lata codziennie, a nie raz na tydzień.

FA 50 jest tani, prosty, dyspozycyjny.

Może startować z krótkich pasów, patrolować, przechwytywać, wspierać wojska lądowe, współpracować z dronami, pełnić rolę sensora w sieci.

W wojnie wysokiej intensywności liczy się to, co jest w powietrzu zawsze, a nie to, co jest w powietrzu od święta.

F 35 jest świetny — ale jest też politycznym symbolem.

A symbole nie latają w warunkach saturacyjnego ostrzału.

2. Rakiety 500–1000+ km: prawdziwe odstraszanie, nie dekoracja

Polska nie potrzebuje rakiet, które „ładnie wyglądają na prezentacji”.

Potrzebuje rakiet, które:

1. • sięgają głęboko w zaplecze przeciwnika,
2. • paraliżują logistykę,
3. • niszczą lotniska,
4. • zmuszają przeciwnika do cofnięcia się, zanim przekroczy granicę.
5. •rakiet które mozna użyc na skalę masową a więc tanich i łątwych w produkcji

Ukraina już dziś ma technologie, które mogą to zapewnić.

Transfer technologii — realny, nie symboliczny — byłby dla Polski skokiem cywilizacyjnym.

Zamiast czekać latami na zachodnie dostawy, moglibyśmy produkować własne rakiety, w liczbach, które mają znaczenie.

To nie jest fantazja.

To jest najkrótsza droga do realnego odstraszania.

3. Drony i antydrony: nowa artyleria, nowa obrona powietrzna

Wojna na Ukrainie pokazała, że drony są: oczami, uszami, artylerią, lotnictwem, logistyką, obroną powietrzną, i bronią ofensywną — jednocześnie.

Polska ma firmy, które potrafią produkować drony w każdej klasie.

Ma też firmy, które potrafią produkować systemy antydronowe, radary, sensory, jamery.

Czego brakuje?

Nie technologii.Nie kompetencji.Tylko decyzji o skali.

Wojna dronowa to wojna masowa. Nie wygrywa się jej 200 dronami. Wygrywa się ją 200 tysiącami.

4. Satelity: świadomość sytuacyjna zamiast ślepoty

Jeden satelita to symbol. Sto satelitów to zdolność.

Współczesna wojna to: obrazowanie SAR, optyka, nasłuch, geolokalizacja,  integracja z dronami i lotnictwem, sieciocentryczne dowodzenie.

Bez tego nawet najlepszy czołg jest ślepy. A ślepy czołg jest martwy.

Polska może mieć własną konstelację satelitów — ma przemysł, partnerów, technologie.

Potrzebuje tylko decyzji, że nie chcemy być zależni od tego, co ktoś nam pokaże lub nie pokaże.

5. OPL i antyrakiet: nie złote baterie, tylko gęsta sieć

Patriot jest świetny.

Ale Patriot jest też: drogi, nieliczny, podatny na saturację, zależny od dostaw z zagranicy.

Współczesna obrona powietrzna to nie kilka baterii premium.

To setki tanich, prostych, mobilnych systemów, które: strącają drony, zakłócają, wykrywają, maskują, działają w sieci.

To jest obrona, która żyje, a nie stoi na piedestale.

6. Geopolityka bez złudzeń

W tej doktrynie nie ma miejsca na romantyczną wiarę, że „Zachód nas uratuje”.

Zachód może pomóc — głównie w powietrzu.

Ale na ziemi ciężar spadnie na Polskę, Ukrainę, kraje bałtyckie, być może Skandynawię.

Berlin czy Bruksela mogą chcieć pokoju szybciej niż sprawiedliwości.

Historia zna takie scenariusze.

Dlatego Polska musi mieć zdolność: do obrony, do kontruderzenia, do działań ofensywnych, do samodzielności operacyjnej.

Nie po to, by prowadzić wojny, ale po to, by nikt nie mógł nas „dogadać” ponad naszymi głowami.

7. Polska jako podmiot, nie klient

Doktryna Masy i Sieci nie jest antyzachodnia. Nie jest też izolacjonistyczna.Jest po prostu dorosła.

Zakłada, że: współpracujemy z sojusznikami, ale nie jesteśmy od nich zależni, budujemy własne zdolności, a nie tylko kupujemy cudze, myślimy o wojnie, która jest, a nie o wojnie, którą chcielibyśmy mieć.

To doktryna, która mówi:

Nie chcemy być największym muzeum zachodniego sprzętu.

Chcemy być państwem, które naprawdę potrafi się bronić.