Gdy opublikowałem materiały dowodzące, że nowa teoria areodynamiki Bazijewa, której korzenie sięgają do największego odkrycia XX wieku, czyli odkrycia sekretu stałej Plancka, ma praktyczne zastosowanie i w odpowiednim czasie "niewidzialna ręka rynku" zorientuje się, jaka jest jej wartość, to okazało się, że obudziła się z letargu wszelaka nieczyść i najgłupszymi z najgłupszych wypowiedziami (trudno je nazwać argumentami), stara się pomniejszyć znaczenie tego, czego jeszcze kompletnie nie zna.

 

Ten sabat czarownic poprowadził Deda, wywołując duchy Nawiera i Stokesa, a wyprowadził na poziom absurdu niejaki karol123, któremu wątroba wyrzuciła żółć w takiej ilości, jakby ją potraktowali napięciem dwufazowym 400V.

 

Deda, w swoim przemądrzałym stylu, rzucił pytanie, czy aerodynamika Bazijewa spełnia równanie Naviera-Stokesa, sugerując, że to równanie ma jakikolwiek związek z fizyką, a tym samym przyrodą.

 

Dlaczego twierdzę, że zrobił to w swoim przemądrzałym stylu?

 

Bo to jest cwaniak, który doskonale rozumie, że większość czytelników nie będzie sięgała do źródeł i zadowoli sięę samym faktem pojawienia się takiego pytania, wyciągając z tego absolutnie durny wniosek, że równanie Nawiera-Stokesa jest jak najbardziej aerodynamicznym równaniem, a co za tym idzie należy do grupy klasycznych fizycznych równań.

 

Nic bardziej mylącego. Wystarczyło, że zacytowałem jedno zdanie o tym równaniu, żeby Deda porzucił tą tonącą szalupę i przerzucił się na tratwę ratunkową, którą miało być równanie Żukowskiego.

 

Za oknami XXI wiek, a równanie Naviera-Stokesa było sformułowane w XIX w, wtedy, gdy jeszcze nauka nie znała nawet elektronu, a więc nie mogła niczego wiedzieć o powietrzu. Identycznie ma się sytuacja z równaniem Żukowskiego, który sformułował je na początku XX wieku i które nie odegrało żadnej poważnej roli w historii lotnictwa.

 

Zajmijmy się jednak sztandarowym "argumentem" Dedy, to jest równaniem Naviera-Stokesa.

 

Co to za równanie? Dzisiaj jesteśmy w lepszej sytuacji niż byli fizycy na przełomie XIX i XX wieków. Wiemy, że to jest takie samo "fizyczne" równanie, jak "fizyczne" są równania A. Jadczyka.

 

Ono jest rzeczywiście ważne, ale...dla matematyków, którzy włączyli je do grupy 7-u Problemów Milenijnych, jako jeden z nierozwiązalnych do dzisiejszego dnia problemów.

 

A co się stanie, jeśli ono będzie jutro rozwiązane? Czy ja przeproszę Dedę?

 

Nie bójcie się. Nic nie zmieni matematyczności tego równania. Ono nie ma niczego wspólnego z fizyką i nawet jeśli je rozwiążą, to nigdy takiego związku nie będzie miało.

 

Rozwiązanie tego równania należy do grupy ukraińskich problemów.

 

Ukraiński problem, to taki ewenement, gdy władza stwarza sobie problemy, a później je sama rozwiązuje.

 

Poniżej kilka interesujących cytatów na temat tego równania:

 

Równania Naviera-Stokesa (nazwane na cześćClaude-Louis Naviera iGeorge Gabriel Stokesa) – zestaw równań w postacirównań ciągłości, opisujące zasadę zachowania masy i pędu dla poruszającego siępłynu. Według nich zmiany pęduelementu płynu zależą jedynie od zewnętrznego ciśnienia i wewnętrznych sił lepkości w płynie.

Dla płynu idealnego o zerowej lepkości równania mówią, że przyspieszenie jest proporcjonalne do pochodnej ciśnienia.

Oznacza to, że rozwiązania równań dla danego problemu fizycznego muszą być znalezione na drodze rachunku różniczkowego i całkowego. W praktyce, jedynie najprostsze przypadki mogą być rozwiązane dokładnie na tej drodze. To znaczy przypadki nieturbulentnego, spokojnego przepływu (nie zmieniającego się w czasie), w którychliczba Reynoldsa ma małą wartość.

W bardziej złożonych przypadkach, takich jak systemy badania pogody na Ziemi, takie jakEl Niño lub przy obliczeniach siły nośnej skrzydeł samolotów, rozwiązania równań Naviera-Stokesa mogą być znalezione jedyniemetodami numerycznymi przy pomocy komputerów. Jest to oddzielna dziedzina nauki zwanaobliczeniową mechaniką płynów.

W 2000 rokuInstytut Matematyczny Claya ogłosił równania Naviera-Stokesa jednym zsiedmiu problemów milenijnych matematyki i zaoferował 1 000 000 dolarów nagrody za podanie rozwiązania lubkontrprzykładu

++

Instytut Matematyczny Claya – amerykańska organizacja pozarządowa o charakterzenon-profit, utworzona w1998 r. przez parę milionerów zBostonu: Landona T. Claya i jego żonę Lavinię D. Clay, przy merytorycznym współudziale matematyka Arthura Jaffa zHarvardu.

Celem Instytutu jest pogłębianie obecnego stanu wiedzy z zakresu matematyki. Cel ten realizuje poprzez popularyzację w środowisku naukowym najnowszych osiągnięć z matematyki, rozpoznawanie i formułowanie kluczowych problemów z tej dziedziny, jak również poprzez system nagród i szkoleń dla wyróżniających się matematyków.

Szerokim echem w świecie naukowym odbiło się sformułowanie w2000 r. przez Instytut, tzw. siedmiuproblemów millenijnych. Idea nawiązywała do sformułowanej sto lat wcześniej przezD. Hilberta listy otwartych problemów matematyki (Problemy Hilberta). Instytut Claya za rozwiązanie każdego z przedstawionych siedmiu problemów ufundował nagrodę wysokości 1 miliona dolarów.

++++++++++

 

Navier–Stokes Equation

 

Waves follow our boat as we meander across the lake, and turbulent air currents follow our flight in a modern jet. Mathematicians and physicists believe that an explanation for and the prediction of both the breeze and the turbulence can be found through an understanding of solutions to the Navier-Stokes equations. Although these equations were written down in the 19th Century, our understanding of them remains minimal. The challenge is to make substantial progress toward a mathematical theory which will unlock the secrets hidden in the Navier-Stokes equations.

 

This problem is: Unsolved (ten problem nie jest rozwiązany)