Trzeba i już! Tym bardziej, że top-forma jest. Ważne, żeby serwismani doszlusowali do poziomu tych norweskich. Bo, analizując poprzednie biegi, wszyscy podniecali się formą (szkoda, że nie treścią) Bjorgen, a mało kto zwrócił uwagę, że narty jechały Norweżce (i jej koleżankom też, zresztą) perfekcyjnie. Czego o nartach Polki bym nie powiedział. Szczególnie w biegu na 15 km.
Wczoraj wyprzedziła nas w klasyfikacji generalnej Białoruś. Ja, jak już kiedyś wspomniałem, klasyfikację generalną generalnie mam tam, gdzie mam, ale Białoruś, choćby ze względu na tego ich wyjątkowo butnego wodza, wyprzedzić wypada. Bo potem znów głupstwa by chłop na cały świat opowiadał.
Oczywiście wiadomo, że Polka da z siebie wszystko. Oczywiście pokonanie Bjorgen to nie jest takie sobie hop-siup. Oczywiście wiadomo, że trasa będzie równie łatwa jak wszystkie poprzednie w Whistler, tego się nie zmieni. Oczywiście wiadomo, że chcąc wygrać Polka musi poprowadzić ten bieg od początku do końca, co stawia ją w dużo gorszej sytuacji. Oczywiście wiadomo, że Norweżki pobiegną drużynowo i, w razie gdyby Bjorgen miała jakiś kryzys, będziemy mieli do czynienia z kolarskim rozprowadzaniem czy podprowadzaniem, wszystko jedno jak zwał. I oczywiście wiadomo, ze „astmatyczki” nagle, na ten bieg, nie zrezygnują z zafundowanych im przez FIS i MKOl prezentów i ekstra premii. To wszystko wiadomo jak dwa razy dwa cztery.
Mimo to wszystko, trzeba ten bieg wygrać. Nie po to jest się przez bite dwa sezony zdecydowanie najlepszą w swojej dyscyplinie zawodniczką na świecie, żeby nie zwieńczyć tego choćby jednym złotem na najważniejszej imprezie czterolecia. Tym bardziej, że dystans jest królewski i wygrać powinna go tylko i wyłącznie królowa.
Parafrazując wspaniałe, motywujące hasło Kanadyjczyków, jeszcze z Calgary zresztą: GO, JUSTYNA, GO. Po złoto, ma się rozumieć.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
