Przynajmniej jak chodzi o wydarzenia na Holmenkollen. Z punktu widzenia polskiego kibica narciarskiego. Z wielkich nadziei pozostało, niestety, wielkie nic. Małysz się źle wybił, potem Stoch się dobrze przewrócił, a wcześniej Hula wyskoczył z progu jak przez okno i nie wszedł nawet do 30-tki. Jedynie Żyła skoczył na miarę oczekiwań kibiców. A na koniec zrobiło się, przynajmniej mnie, jeszcze smutniej. Mistrz bowiem ogłosił rozbrat z deskami.
Szykowałem się na to od jakiegoś czasu, ale mimo wszystko trudno przyszło mi o tym słuchać. W końcu za sobą parędziesiąt kilometrów wspaniałych lotów zostawił. I parę razy człowieka do wielkich emocji i wielkiej radości doprowadził. I mimo, że się takiego ogłoszenia decyzji podskórnie spodziewałem to nie powiem, żebym nie wymiękł. Z czystego choćby egoizmu. Bo kiedy ja jeszcze na jakiejkolwiek skoczni takie zjawisko zobaczę? Co tam skoczni. Bieżni, stadionie, murawie, jakimkolwiek obiekcie sportowym? Wszystko jedno na czym. Nigdy! Taki sportowiec rodzi się przecież raz na 100 lat. Więc nie ma się co dziwić, że się nad sobą użalam.
Niespecjalnie zakładałem, że Adam Małysz skończy w drugiej 10-tce. Jeszcze mniej postawiłbym na upadek Kamila Stocha. A jednaj było jak było. Występ się Polakom wyjątkowo nie udał. Się zdarza.
15 lat temu, co prawda nie na mistrzostwach świata ale też w Oslo, Weissflog przekazał symboliczną pałeczkę Małyszowi, który tamten konkurs wygrał. Wczoraj w ostatnim mistrzowskim występie Polaka najwyższe miejsca zajęli dwaj niewątpliwie najlepsi skoczkowie młodszego pokolenia. I, możemy to śmiało napisać, najlepsi w historii wśród swoich rówieśników. Być może za parę lat lepsi pod względem uzyskanych zwycięstw i trofeów od Małysza i Nykaenena – Schlierenzauer i Morgenstern. Sztafeta biegnie dalej chociaż Adam Małysz swoją zmianę już wybiegał. Wielkie dzięki. Ale jeszcze większa szkoda…
Inne tematy w dziale Rozmaitości
