Kto jest kim?

Mój czterdziestoośmiogodzinny pobyt na Tajwanie zakończył się.

Jak pisałem wcześniej, strategia wyspy "wobec kontynentu" jest zorientowana na powolną zmianę świadomości 1,3 mld ludzi. Plan ma szansę, choć wymaga czasu i cierpliwości. Dodatkowym instrumentem, który działa na jego korzyść jest turystyka. W tym roku Tajwan odwiedzi 1,5 mln mieszkańców ChRL. Przyjeżdżają wyłącznie w zorganizowanych grupach. Ich program jest krajoznawczy, ale mają do czynienia z realiami innego systemu. Co wywołuje największe zdziwienie i zainteresowanie turystów? Zdziwienie – kraj bez śmieci i możliwość zupełnie bezpiecznego poruszania się w dowolnym miejscu o dowolnej porze dnia i nocy. Z kolei zainteresowanie wzbudza miejscowa telewizja. Okazuje się, że goście przynajmniej dwa wieczory z tygodniowego pobytu spędzają w pokoju hotelowym oglądając talk-show, dyskusje polityczne, słowem, wszystko to, co wszędzie.

Zapytałem wiceministra spraw zagranicznych, pana Shen, kim właściwie czują się mieszkańcy wyspy – Tajwańczykami czy Chińczykami? Czy przypadkiem serce nastolatka nie biło szybciej na widok inauguracji olimpiady w Pekinie? Po dłuższym zastanowieniu stwierdził, że młode pokolenie coraz bardziej identyfikuje się z Tajwanem, tu jest ich dom. Potęga Chin kontynentalnych ciągle jest bardziej źródłem niepokoju niż dumy. I są ku temu powody. Cały czas w wyspę wymierzonych jest kilkaset chińskich rakiet, a siły zbrojne 23-milionowego Tajwanu liczą ponad 400 tysięcy żołnierzy.

Rząd prowadzi regularne badania opinii publicznej na temat ewentualnego zjednoczenia. Mniej więcej 50% obywateli chce utrzymania status quo, tj. niezależności od Chin, ale równocześnie bliskiej współpracy. Pozostali, choć w mniejszości, chcą suwerennego państwa, a bardzo nieliczni zjednoczenia z Chinami.

I tak to pewnie będzie trwało. Przez lata, a może dziesięciolecia. Chińczycy inaczej mierzą czas. Nikomu się nie spieszy.