Lech Kaczyński "od drugiej strony"

Przedwczoraj sarknąłem na naszego Pana Prezydenta. Stwierdziłem w kontekście ostatnich uroczystości w Hucie Pieniackiej, że nie podejrzewałbym Lecha Kaczyńskiego, by był w stanie narazić się „narodowcom” tak jak to zrobił Wiktor Juszczenko i powątpiewałem by dla dobra stosunków międzynarodowych Lech Kaczyński był w stanie zaryzykować swój status „patrioty” i „prawicowca”.

Za moje stwierdzenie spotkały mnie oczywiście wszelkie możliwe zarzuty i obelgi typu: leming, sowieciarz, ubek, peowiec, lewizna itd. (dzięki, dzięki kochani). Zarzucono mi stronniczość (słusznie), jednostronność widzenia (słusznie) i nieleczoną awersję na Pana Prezydenta w zaawansowanym stadium (zdecydowanie słusznie) :)

Ponieważ czasem lubię spojrzeć na temat z innego punktu widzenia to dziś będzie coś pozytywnego o naszym Panu Prezydencie (w każdym razie jak dla mnie – pozytywnego). Dwa hasła: Pawłokoma i Mordy Wołyńskie.

W maju 2006 roku Lech Kaczyński wziął udział w uroczystościach upamiętniających Ukraińców pomordowanych przez Polaków w marcu 1945 roku. Wówczas to w odwecie za zabicie 9 Polaków zamordowano (wg źródeł ukraińskich) ponad 300 ukraińskich mieszkańców wsi. Temat, który w Polsce długo tak naprawdę był tematem tabu (w końcu mord został niestety dokonany przez żołnierzy AK) dzięki nagłośnieniu tej uroczystości obecnością naszego Pana Prezydenta mógł dać należną satysfakcję Ukraińcom, którzy budując swoją tożsamość narodową potrzebują i oczekują szacunku innych do siebie, dla swojej historii, dla swoich ofiar. Lech Kaczyński w przemówieniu zaapelował - umiejmy z miłosierdziem i odwagą wspólnie modlić się słowami: odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. Wystąpienie polskiego prezydenta zgromadzeni Ukraińcy nagrodzili długimi oklaskami.

W zeszłym roku przypadła 65 rocznica mordów na Wołyniu. Przypominając – rzeź wołyńska to ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na społeczności polskiej w czasie drugiej wojny światowej na terenie województwa wołyńskiego. Ofiarami mordów, których kulminacja nastąpiła w lecie 1943 byli Polacy, oraz w mniejszej skali Ukraińcy. Nie jest znana dokładna liczba ofiar, historycy szacują, że mogło zginąć do 50-60 tysięcy Polaków i do kilkunastu tysięcy Ukraińców.

I tu ciekawa sprawa. Nasz Pan Prezydent, mimo że jak już mówiłem „patriota” i „prawicowiec” dla dobra stosunków polsko-ukraińskich potrafił ograniczyć swój udział w obchodach tej rocznicy do minimum. Wycofał swój patronat nad rocznicową konferencją IPN poświęconą  „ludobójstwu narodu polskiego przez ukraińskich nacjonalistów”. Nie wziął udziału w uroczystościach rocznicowych (przysłał swoich ministrów). W liście okolicznościowym napisanym niezwykle delikatnie (niektórzy twierdzą – skandalicznie ogólnikowo) nasz Pan Prezydent (a raczej jego kancelaria) ominął wszystkie możliwe wzmianki o ukraińskim sprawstwie tej zbrodni.

A zatem potrafił się narazić kombatantom, organizacjom kresowym, ultrapatriotom i organom medialnym Ojca Manipulatora. Trzeba przyznać, że oberwało się od nich naszemu Panu Prezydentowi całkiem mocno.

Przedwczoraj napisałem: Męża stanu poznaje się po tym, że robi coś wielkiego i nietuzinkowego, że przełamuje stereotypy i dla dobra kraju idzie po prąd powszechnych utartych poglądów, potrafi się wykazać wielkością w pokorze i wielkoduszności.

Dalej twierdzę, że Lech Kaczyński mężem stanu nie jest. Twierdzę też, że nigdy nim nie będzie. Ale budzi szacunek fakt, że zamiast koncentrować się na słupkach poparcia swojego bogoojczyźnianego elektoratu, często ograniczonego w swym pojmowaniu rzeczywistości, Lech Kaczyński potrafi czasem pokierować się interesem Polski, jej przyszłości, jej sojuszy, jej bezpieczeństwa. I tego należy oczekiwać o Prezydenta RP.