"Ale kto wejrzał w doskonały zakon wolności i trwa w nim, nie jest słuchaczem, który zapomina, lecz wykonawcą; ten będzie błogosławiony w swoim działaniu"
List Jakuba 1,25
Najpierw Jakub postawił sprawę jasno: kto słucha Słowa Bożego, nie obracając go w czyn, podobny jest do człowieka, który tylko przelotnie spojrzał w lustro i zaraz zapomniał o wszystkich mankamentach, które w nim zobaczył.
Natomiast w powyższym wersecie Jakub mówi o chrześcijaninie, który głęboko wejrzał w zakon wolności, aby rozpoznać wszystko dokładnie w jego świetle. Tego zakonu wolności nie należy utożsamiać z zakonem z góry Synaj, gdyż ten zakon, zakon Mojżeszowy, był zakonem niewoli, ciężkim jarzmem [Gal. 4,24-25; Dz. Ap. 15,10]. Ze swoimi wieloma zakazami: "Nie będziesz, nie będziesz" zwraca się do nienarodzonego człowieka, który ani nie chce ani nie jest w stanie go dotrzymać [Rzym. 8,7]. Zakon z góry Synaj, choć jest dobry, nie mógł przywieść niczego do doskonałości, gdyż jest bezsilny z powodu cielesnej i grzesznej natury człowieka [Rzym. 7,10; 8,3; Hebr. 7,19], która z gruntu przeciwstawia się Bogu i nie ma siły, aby czynić to, co jest Jemu miłe. Ten zakon [tj. prawo] nie jest przeznaczone dla człowieka wierzącego, lecz zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem, służy przekonywaniu grzeszników o ich grzesznym stanie [Rzym. 3,20; 1. Tym. 1,9].
Chrześcijanin narodził się z Boga. Otrzymał Bożą naturę, która chce czynić wolę Bożą. Dlatego jest z nim tak jak z dzieckiem, któremu się mówi "Idź się teraz bawić". Przecież ono samo z siebie już cały czas chciało to robić, dlatego też chętnie idzie za poleceniem rodzica. Nie trzeba mu dwa razy tego powtarzać. Wyrażenie "zakon wolności" pokazuje zatem, że dla zrodzonego na nowo człowieka wola Boża nie jest przymusem i nałożonym na niego wbrew jego woli ciężarem. Bóg chce od wierzącego tego, w czym on sam posiada swoją radość. Dla nowej natury chrześcijanina wola Boża nie jest ciężkim jarzmem, lecz niezbędnym do życia "pokarmem" [por. Ew. Jana 4,34].
Źródło: Kalendarz Chrześcijański
