Wszystkim Babom Salonowym - najlepszego!

Mało mialam czasu, a weny wcale i napisałam tylko mini-epopeje dla tych Bab, które najlepiej znam:

Pani Łyżeczka jest królową
Taką wprost z bajki, daję słowo!
A jej dom to po prostu pałac.
Życie w nim jest zaczarowane.
Są tam księżniczki, król i książę
Pełno radości oraz książek.

W tym domu dzieci się nie nudzą
Świetnie się bawią, czasem brudzą,
Lecz są szczęśliwe i radosne
Zimą i latem, jesienią, wiosną.

Tu wyobraźnia, dobra rada
Przepiękne baśnie opowiada.
Tak w tym królestewie małym, domowym
Żyje się pięknie i kolorowo!

Oraz:

Penelopa i dzikusy

Wszyscy znamy tę historię:
Mama, tata, dom i dzieci.
Lecz ten dom jest wyjątkowy,
Jak się zaraz przekonacie.

W nim króluje Penelopa.
Pełne ręce ma roboty.
U jej nóg jest troje dzieci -
Będzie czwarte, zobaczycie.

Dzieci krzyczą, jęczą, płaczą.
Z awanturą i rozpaczą
Co dzień mamy do czynienia.
To jest życie... Bez wątpienia.

Ale powiem wam w sekrecie -
Te dzieciaki są kochane.
Słodkie, śliczne no i bystre.
Wcale nie porozpieszczane

Można z nimi się pobawić
I pogadac nie od rzeczy
I przytulić, jak czasami
któryś dzikus się rozbeczy.

A wieczorem, jak już posną
Porozmawiam z Penelopą
Przy muzycie i herbacie -
Tez to pewnie dobrze znacie.

Taki nastrój, taki klimat,
Taki dom - to jest rodzina.
Jak jest Penelopa, Odys,
Telemachy - to jest dobrze!

Dla pozostałych Kameralnych mam prezent inny. Ponieważ zabrakło mi rymów, postanowiłam zrobić trochę inaczej. Każdej z was dedykuję piosenkę. Jesli znacie - zaspiewajcie, jesli nie - poznajcie!

Dla Sosenki:

WIELKA WODA 

Trzeba mi wielkiej wody, tej dobrej i tej złej,
na wszystkie moje pogody, niepogody duszy mej,
trzeba mi wielkiej drogi wśród wiecznie młodych bzów,
na wszystkie moje złe bogi niebogi z moich snów.

Oceanów mrukliwych i strumieni życzliwych,
piachów siebie niepewnych i opowieści rzewnych,
drogi biało-srebrzystej, dróżki nieuroczystej,
czarnych głębin niepewnych i ptasich rozmów śpiewnych.

I tylko taką mnie ścieżką poprowadź,
gdzie śmieją się śmiechy w ciemności
i gdzie muzyka gra, muzyka gra,
nie daj mi, Boże, broń Boże skosztować
tak zwanej życiowej mądrości,
dopóki życie trwa, póki życie trwa.

Trzeba mi wielkiej wody, tej dobrej i tej złej,
na wszystkie moje pogody, niepogody duszy mej -
trzeba mi wielkiej psoty, trzeba mi psoty, hej!
na wszystkie moje tęsknoty, ochoty duszy mej,
wielkich wypraw pod Kraków, nocnych rozmów rodaków,
wysokonogich lasów i bardzo dużo czasu.

I tylko taką mnie ścieżką poprowadź,
gdzie śmieją się śmiechy w ciemności
i gdzie muzyka gra, muzyka gra,
nie daj mi, Boże, broń Boże skosztować
tak zwanej życiowej mądrości,
dopóki życie trwa, póki życie trwa.

Oraz:

WĘDRÓWKA

1.      Jak to miło wędrować z plecakiem.
drożynami z daleka od miast,
gdy piosenką witają nas ptaki,
gdy piosenką rozdzwoni się las. 

Ref:  Wędrujemy, wędrujemy,
ścieżynami zielonymi czy to słońce, czy to deszcz.
Wędrujemy po ojczystej naszej ziemi,
by ją zwiedzić wzdłuż i wszerz. 

2.      Jak to miło nocować w namiocie
i raniutko na jasny wyjść świat.
A tu szumią wysokie paprocie
I wesoło na liściach gra wiatr.

 

Dla Susełka: (nie wiem, czy lubisz skowronki, ale w sumie - jak można ich nie lubić?)

      Mowiłaś kocham skowronki
Na polach, nad polami
To wszystko co nam śpiewa
Za nami i nad nami

One stoją w powietrzu
Wysoko pod chmurami
One spadają z nieba
Z wiatrami, z obłokami

Ref.
Cała jesteś w skowronkach
Śpiewają twoje włosy
Śpiewa twoja sukienka
I pantofelek biały

Mówiłaś kocham skowronki
Na polach, nad polami
To wszystko co nam śpiewa
Za nami i nad nami

One pilnują nieba
I pola tuż nad miedzą
O resztę się nie pytaj
Bo one ci powiedzą

Skończyło mi się miejsce, ciąg dalszy w kolejnym poście.