Jak przetrwać listopad

Jak dla mnie dwa miesiące mogłyby zniknąć z kalendarza – na zawsze i ostatecznie.

Luty i listopad.

Póki co do lutego daleko, więc koncentruję się na przetrwaniu listopada. Jak to dobrze, że to już ostatnie jego podrygi.

Szczególnie w tym roku, w środku szalejącej pandemii, kiedy jest kogo opłakiwać, kiedy ‘wiatr zimny dmie i smutek krąży światem”, szukam pocieszenia w poezji. Robię w głowie listę najbardziej ‘listopadowych’ wierszy. Większość z nich wcale nie pociesza. To nic. Odnajduję ulgę, w porozumieniu dusz.

Czuję, że najlepiej rozumie mnie Wyspiański. To fragment mojego faworyta i mojego top topu listopadowej listy wszechczasów:

„Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić,
na jakąż nutę będę nucić
melodię zgonu mą wyprawną?
Rzuciłem przecież go już dawno…”

https://www.youtube.com/watch?v=kY4a6dpkIZg 

Zaczytuję się teraz w mojej ukochanej Halinie Poświatowskiej. Szczególnie dzięki fascynującej książęce Bartosza Suwińskiego „Anegdota o istnieniu”.

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4964845/anegdota-o-istnieniu-o-tworczosci-haliny-poswiatowskiej 

Kiedy byłam młodsza myślałam, że nikt tak pięknie nie pisał o miłości. Teraz myślę, że nikt tak pięknie nie pisał o odchodzeniu. A może to o tym samym…

„tak lekko
ubyć z zapachu
z barwy
po prostu
pod głowę ramie
i zasnąć

wiatr nie obudzi
pszczołą
ciemnymi skrzydłami nie ugłaszcze

ziemi
oddać siebie
tak bardzo
że już niczym nie zostać
i nigdzie”

I jeszcze Thomas Hardy w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka. To na te dni, kiedy ogarnia mnie poczucie marności nad marnościami i pogonią za wiatrem…

„…Czas kosi bez wyboru wszelkie rzeczy świata:
Zło z dobrej, szczęście z męką, wzlot z upadkiem zmiata
W nicość tę samą.”

https://malowane-wierszem.blogspot.com/2011/08/mijanie-i-trwanie-thomas-hardy.html 

Zakończę Wyspiańskim. Optymistycznie!

„Niechże mi rano słońce świeci,
niech świeci jasno, mocno grzeje.
Nad grób niech moje przyjdą dzieci
i nich się jedno z nich zaśmieje.”