Jak dla mnie dwa miesiące mogłyby zniknąć z kalendarza – na zawsze i ostatecznie.
Luty i listopad.
Póki co do lutego daleko, więc koncentruję się na przetrwaniu listopada. Jak to dobrze, że to już ostatnie jego podrygi.
Szczególnie w tym roku, w środku szalejącej pandemii, kiedy jest kogo opłakiwać, kiedy ‘wiatr zimny dmie i smutek krąży światem”, szukam pocieszenia w poezji. Robię w głowie listę najbardziej ‘listopadowych’ wierszy. Większość z nich wcale nie pociesza. To nic. Odnajduję ulgę, w porozumieniu dusz.
Czuję, że najlepiej rozumie mnie Wyspiański. To fragment mojego faworyta i mojego top topu listopadowej listy wszechczasów:
„Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić,
na jakąż nutę będę nucić
melodię zgonu mą wyprawną?
Rzuciłem przecież go już dawno…”
https://www.youtube.com/watch?v=kY4a6dpkIZg
Zaczytuję się teraz w mojej ukochanej Halinie Poświatowskiej. Szczególnie dzięki fascynującej książęce Bartosza Suwińskiego „Anegdota o istnieniu”.
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4964845/anegdota-o-istnieniu-o-tworczosci-haliny-poswiatowskiej
Kiedy byłam młodsza myślałam, że nikt tak pięknie nie pisał o miłości. Teraz myślę, że nikt tak pięknie nie pisał o odchodzeniu. A może to o tym samym…
„tak lekko
ubyć z zapachu
z barwy
po prostu
pod głowę ramie
i zasnąć
wiatr nie obudzi
pszczołą
ciemnymi skrzydłami nie ugłaszcze
ziemi
oddać siebie
tak bardzo
że już niczym nie zostać
i nigdzie”
I jeszcze Thomas Hardy w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka. To na te dni, kiedy ogarnia mnie poczucie marności nad marnościami i pogonią za wiatrem…
„…Czas kosi bez wyboru wszelkie rzeczy świata:
Zło z dobrej, szczęście z męką, wzlot z upadkiem zmiata
W nicość tę samą.”
https://malowane-wierszem.blogspot.com/2011/08/mijanie-i-trwanie-thomas-hardy.html
Zakończę Wyspiańskim. Optymistycznie!
„Niechże mi rano słońce świeci,
niech świeci jasno, mocno grzeje.
Nad grób niech moje przyjdą dzieci
i nich się jedno z nich zaśmieje.”
