W dzisiejszym „Plus Minus” Bogdan Musiał opisał, w jaki sposób władze Niemiec Zachodnich w latach 70-tych przedłużyły istnienie Związku Sowieckiego. Cała „Ostpolitik” Brandta miała na celu maksymalne wydłużenia istnienia bloku sowieckiego w Europie. Brzmi to dość przewrotnie, ale na to właśnie wygląda.
„1 lutego 1970r. niemieckie koncerny Ruhrgas AG i Mannesmann oraz Deutsche Bank podpisały z sowieckimi przedstawicielami rządowymi w Essen w obecności sowieckiego ministra handlu zagranicznego Mikołaja Patoliszewa miliardowej wartości umowę, która zapoczątkowała niemiecko-sowiecki sojusz gospodarczy. Umowa przewidywała dostawę 1,2 miliona dużych rur.” Czyli Niemcy dostarczyli technologie dla wydobywania ropy i gazu w Syberii Zachodniej oraz dostarczyli materiały, dla zbudowania rurociągów dostarczających ropę i gaz do Europy Zachodniej, głównie właśnie Niemiec.
Dochody Związku Sowieckiego ze sprzedaży surowców energetycznych przedłużyły o ponad 10 lat jego istnienie. „W roku 1987 podczas konferencji naukowej ekspertów od gospodarki jeden z przedstawicieli Gosplanu stwierdził: Gdyby nie było Samotlora (złóż ropy naftowej w Syberii Zachodniej) życie zmusiłoby nas do rozpoczęcia reform gospodarczych przed 10-15 laty”. Gdyby nie dostawy zachodnioniemieckich technologii i materiałów pierestrojka rozpoczęłaby się już w latach 70-tych. Pierestrojkę Gorbaczowa wymusiło dopiero załamanie ceny ropy naftowej w połowie lat 80-tych. Gdyby nie to, Związek Sowiecki mógłby trwać nawet do dziś.
Jaki interes mieli Niemcy podtrzymując przy życiu reżim komunistyczny w Rosji? A robili to kosztem 17 –tu milionów rodaków, którzy uwięzieni byli w łagrze pod nazwą „Niemiecka Republika Demokratyczna” – bo gdyby upadek ZSRS wydarzył się wcześniej, również wcześniej doszłoby do zjednoczenia Niemiec. Przede wszystkim powstrzymanie rozwoju Rosji i uczynienie z niej państwa surowcowego (o kolonialnej strukturze gospodarki) na długie dziesięciolecia. Wywiad niemiecki powstrzymał rozwój Rosji w 1917 przysyłając do Piotrogrodu w zaplombowanym wagonie, niczym groźnego wirusa, Lenina i jego towarzyszy. Polityka kanclerza Brandta, a także dzisiejsza polityka Niemiec (budowa rurociągu na dnie Bałtyku) jest podtrzymywaniem osiągniętych wówczas celów.
Drugą korzyścią Niemiec było polityczne i gospodarcze spacyfikowanie Europy Środkowej, czyli głównie Polski jako największego państwa w tym regionie. Polska w strefie wpływów sowieckich oznacza, że żadnym własnym interesem narodowym nie będzie się kierować. Czyli dla Niemiec nie będzie groźna. Te państwa, jak Jugosławia albo Czechosłowacja, które były bliższe Europie Zachodniej, udało się wyeliminować poprzez ich rozczłonkowanie. W przypadku temperamentnych Bałkanów towarzyszyła temu wyniszczająca wojna domowa. Grupa Hexagonale nie odegrała żadnej roli, również CEFTA. Europa Środkowa nie stała się podmiotem w geopolitycznej grze a jedynie terytorium łowieckim. Stąd może właśnie na łowczego w Polsce postawili decydenci.
