Benjamin H. Freedman, żydowski historyk-badacz-naukowiec, Common Sense (Zdrowy rozsądek) 2.1.53 i 5.1.59
"Technika wielkiego kłamstwa" polega na praniu mózgów chrześcijan w Stanach Zjednoczonych, aby uwierzyli, że Jezus Chrystus był "Królem Żydów", w sensie, w jakim tak zwani "Żydzi" nazywają siebie dzisiaj "Żydami". Odniesienie to pojawiło się po raz pierwszy w angielskich tłumaczeniach Starego i Nowego Testamentu, na wieki przed tym, jak tak zwani Żydzi w XVIII wieku n.e. podchwycili słowo "Żyd", by wmówić światu chrześcijańskiemu, że łączy ich pokrewieństwo z Jezusem Chrystusem. To rzekome pokrewieństwo wywodzi się z mitu o ich wspólnym pochodzeniu z tak zwanymi "Żydami" z Ziemi Świętej w historii Starego Testamentu, fikcji opartej na legendzie.”
„Amerykańscy chrześcijanie mało podejrzewają, że pierze im się mózgi przez 24 godziny każdego dnia w radio i telewizji, gazetach i czasopismach, w filmach i sztukach, w książkach, robią to przywódcy polityczni już na stanowiskach i ich szukający, przywódcy religijni z ambon i na zewnątrz kościołów, liderzy w dziedzinie edukacji i poza zajęciami programowymi, oraz wszyscy liderzy w biznesie, profesjach i finansach, dbający o bezpieczeństwo ekonomiczne, którzy wysługują się tzw. „Żydom” historycznie pochodzenia chazarskiego."
Niczego nie podejrzewających chrześcijan ustawia się po drugiej stronie zapory, utrudniającej im dostęp do źródeł, których nie mają powodów podejrzewać. Niepodważalne fakty dostarczają niepodważalny dowód uczciwości historycznej, że tzw. „Żydzi” na całym świecie, pochodzący z Europy wsch. są niewątpliwie historycznymi potomkami Chazarów, pogańskiego turecko-fińskiego starożytnego mongoloidalnego narodu głęboko w sercu Azji, jak mówi historia, którzy walczyli w krwawych wojnach od I w. pne w Europie wsch., gdzie założyli swoje chazarskie królestwo. Z jakiegoś tajemniczego powodu historia królestwa Chazarów jest wyraźnie nieobecna na kursach historii w szkołach i na uczelniach.
„Historyczne istnienie królestwa chazarskiego tzw. „Żydów,” ich wzrost i upadek, zniknięcie na stałe królestwa Chazarów jako narodu z mapy Europy, oraz jak król Bulan i naród chazarski ok. 740 AD stali się tzw. „Żydami” poprzez konwersję, ukrywała przed amerykańskimi chrześcijanami cenzura nałożona przez tzw. „Żydów,” historycznie pochodzenia chazarskiego, we wszystkich mediach USA i masowej komunikacji przez nich kierowanych. Później w 1945 r. ten autor podawał „fakty z życia” Chazarów do publicznej wiadomości na terenie całego kraju, publikował wyniki wielu lat intensywnych badań tej sprawy. Publikacje te były sensacyjne i bardzo skuteczne, ale widocznie gniewały tzw. „Żydów,” którzy nadal szkalowali tego autora wyłącznie z tego powodu. Od 1946 roku, przeprowadzali przeciwko niemu brutalną kampanię, dążąc tym samym do dalszego ukrycia faktów, z oczywistych powodów. Dlaczego obawiają się prawdy?
"W oryginalnym wydaniu Encyklopedii Żydowskiej z 1903 r. w Bibliotece Publicznej w Nowym Jorku oraz w Bibliotece Kongresu, tom IV, strony od 1 do 5 włącznie, pojawia się najbardziej wszechstronna historia Chazarów. Również w Nowojorskiej Bibliotece Publicznej znajduje się 327 książek największych historyków świata i innych źródeł, oprócz Encyklopedii Żydowskiej, zajmujących się historią Chazarów, napisanych między III w. n.e. a XX wiekiem przez współczesnych Chazarów i współczesnych historyków na ten temat".
Jezus był Judejczykiem, a nie Żydem.
Za Jego życia żadne osoby nie były nigdzie określane jako "Żydzi". Fakt ten potwierdza teologia, historia i nauka. Kiedy Jezus przebywał w Judei, nie była to "ojczyzna" przodków tych, którzy dziś nazywają siebie "Żydami". Ich przodkowie nigdy nie postawili stopy w Judei. Istnieli w tym czasie w Azji, ich "ojczyźnie", i byli znani jako Chazarowie. W żadnym z rękopisów oryginalnego Starego lub Nowego Testamentu Jezus nie został opisany ani nazwany "Żydem". Termin ten powstał pod koniec XVIII wieku jako skrót od terminu Judean i odnosi się do mieszkańca Judei bez względu na rasę lub religię, podobnie jak termin "Teksańczyk" oznacza osobę mieszkającą w Teksasie.
Pomimo potężnych wysiłków propagandowych tak zwanych "Żydów", nie byli oni w stanie udowodnić w zapisanej historii, że przed tym okresem istnieje jeden zapis rasy, religii lub narodowości, określany jako "Żyd". Sekta religijna w Judei w czasach Jezusa, do której samozwańczy "Żydzi" odnoszą się dzisiaj jako do "Żydów", była znana jako "faryzeusze". Dzisiejszy "judaizm" i "faryzeizm" w czasach Jezusa są tym samym.
Jezus brzydził się "faryzeizmem" i potępiał go; stąd słowa: "Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, węże, pokolenie żmijowe".
https://web.archive.org/web/20170604230424/http://www.biblebelievers.org.au/jesusjew.htm
CHRYSTUS NIE BYŁ ŻYDEM
Christ was Not a Jew
Willie Martin
Uwaga: W tym eseju Willie Martin próbuje wyjaśnić problemy zrównywania narodu żydowskiego z Judeą i Izraelem. W istocie twierdzi, że prawdziwy Judejczyk czy Izraelita jest czystej krwi potomkiem konkretnego izraelickiego plemienia. Natomiast Żydzi są hybrydami wielu ras, z których żadna nie kwalifikuje się ani jako Juda ani Izrael. Skoro nie ma nic takiego jak czystej krwi Żyd, to żaden Żyd nie jest Izraelitą. Sefardyjscy Żydzi faktycznie pochodzili z edomickich plemion, a nie z Dwunastu Plemion. I podobnie aszkenazyjscy Żydzi są ludem nie-izraelickim, którzy w VII wieku AD przeszli na judaizm.
Ponadto, potwierdzają to liczne żydowskie źródła, judaizm pochodzi z nauk faryzeuszy. Skoro faryzeusze nigdy nie byli częścią 12 Plemion, to judaizmu nie nauczano ani nie praktykowano w czasach Starego Testamentu. Tę religię poprawnie nazywa się mozaizmem, a nie judaizmem. – Pastor Eli James.
Dla większości" judeo-chrześcijan", którzy nie rozumieją tego, że ich pastor, ksiądz, minister czy jak go nazywacie, albo kłamie, albo nie wie tego kiedy mówi „Jezus był Żydem”. A jeszcze kiedy ktoś deklaruje, że Chrystus nie był Żydem, pojawia się natychmiastowa reakcja: „Oczywiście On był Żydem”. A jeszcze ilu twierdząc, że Jezus był Żydem, robi to w wyniku badań dowodów genealogicznych? Niedawno była dyskusja o genealogicznych listach u Mateusza i Łukasza. Dlatego zbadajmy dowody i zobaczmy jaki będzie wynik.
Nie ma żadnych dowodów na to, aby zweryfikować lub podtrzymać tych, którzy przyjęli tradycyjne nauki judeo-chrześcijańskiego Kościoła, które głoszą, że Chrystus był Żydem. To twierdzenie wygłasza się z pełnym zrozumieniem, że są ci którzy będą się spierać, nie dlatego, że posiadają przeciwne dowody, ale ponieważ broniliby nauki doktrynalnej, nawet wbrew prawdzie, z uczciwego błędu, albo dlatego, że oni mają jakiś program żeby oszukać wyznawców Chrystusa.
Wraz z potrzebą uznania, że nie wszyscy Izraelici są Żydami, naprawdę nieliczni są, trzeba pamiętać, że słowo Żyd miało dużo szersze znaczenie niż przypisanie do grupy rasowej. W ściśle religijnym sensie stosowanie określenia Żyd przypisuje się tym którzy są z żydowskiej wiary i modlą się w synagodze.
Spójrzmy na kilka fragmentów Pisma często cytowanych dla potwierdzenia opinii, że Jezus był Żydem. Chrystus spotkał Samarytankę która rzekła do Niego: „Jakżeż Ty będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?” Żydzi bowiem z Samarytanami unikają się nawzajem”. (Jan 4:9) Ona po Jego szatach poznała, że jest wyznawcą żydowskich nauk i chodzi do synagogi. Zastanawiała się że mógł poprosić ją o coś, bo bardzo religijny Żyd nie zadawał się z jej ludem. To nie był powód rasowy, a religijny, i Jezus ignorował panujące wtedy uprzedzenia.
Między Żydami i Galilejczykami panowała jeszcze większa antypatia niż zwykle. Chrystus, jak się dowiadujemy, został błędnie uznany za Żyda przez tę kobietę. Innym razem zastanawiał się kiedy zobaczył „Prawdziwego Izraelitę, w którym nie ma podstępu”, i lubimy myśleć, że powiedział to z uśmiechem. Czy potrzebujemy by nam mówiono, że On wiedział jak oni są podstępni? Przykładów jest wiele w całym Nowym Testamencie, i nawet dzisiaj gdzie pojawiają się różnice rasowe. I z żydowskiej strony wszystko to potwierdza sam Talmud, w którym jest rasowe tabu przeciwko ludom z północy. Na pewno jest to ogromne przekręcenie prawdy, to twierdzenie, że Chrystus był Żydem, teraz wykorzystywane przez Żydów i nowoczesnych judeo-chrześcijan w niesamowitej misji Chrystusa dla całego świata. Niedawno historyk powiedział: „Każdy kto twierdzi, że Chrystus był Żydem jest albo ignorantem albo nieszczerym: ignorantem kiedy myli rasę z religią, nieszczery kiedy zna historię Galilei i częściowo ukrywa, częściowo przekręca bardzo pokręcone fakty na rzecz swoich uprzedzeń religijnych, albo, być może, żeby zdobyć przychylność Żydów”. (Houston Stewart Chamberlain, Podwaliny XIX wieku / Foundations of the XIX Century, s. 211)
Pokazuje się, że Piłat napisał nad krzyżem tytuł: „Jezus z Nazaretu Król Żydów”. TO WYKORZYSTUJĄ CI KTÓRZY Z JEZUSA ZROBILIBY RASOWO ŻYDA, ŻEBY POTWIERDZIĆ SWOJĄ DEKLARACJĘ IŻ BYŁ ŻYDEM. Ale czy to że był królem Żydów koniecznie robiło z Niego Żyda? Król Jerzy VI, który kiedyś zasiadał na tronie Wielkiej Brytanii był też królem Indii, ale czy to robiłoby z niego Hindusa? Oczywiście że nie. Historia wiele razy pokazuje, że król narodu niekoniecznie należy do tego samego narodu.
Pismo deklaruje, że królewska linia byłaby z domu Dawida, bo Bóg zawarł przymierze z Dawidem obiecujące ciągłość jego tronu. Gdyby Jezus był królem Żydów, to musiałby pochodzić z domu Dawida, bo poprzez ten dom miała być spełniona obietnica o nadchodzącym królu. Dlatego ta sprawa sprowadza się do tego: jeśli Jezus był Żydem, to dom Dawida jest żydowski. W związku z tym konieczne jest ustalenie cech rasowych domu Dawida, żeby dostać odpowiedź na pytanie czy Jezus był Żydem czy nie. To że Jezus był z domu Dawida uczy Stary Testament i potwierdzają Ewangelie. Dlatego ustalimy narodowość Jezusa ustalając narodowość domu Dawida.
Z Pisma Świętego jasno wynika, że wybrano naród i rasę, przez które, zgodnie z obietnicą, miał przyjść Ten, który miał być Zbawicielem, Jezusem Chrystusem Królem. Była to linia Abrahama przez Izaaka i Jakuba/Izraela. Jednak potomkowie Abrahama, nawet przez Izaaka i Jakuba, są reprezentowani w różnych gałęziach rasy ludzkiej. Turek i Arab są potomkami Abrahama, ale nie przez Jakuba. To właśnie "przez dwunastu synów Jakuba" miała wypełnić się obietnica Przyjścia. Jeden syn z dwunastu został wybrany do tego celu!
W badaniach błogosławieństw danych przez Jakuba swoim 12 synom (jak napisano w Rodz 49), berło, albo ród królewski, miał przyjść tylko przez Judę, ale jak z Abrahamem tak z Judą, jego potomkowie nie ograniczają się do jednego narodu. Żyd jakiego znamy dzisiaj jest jedynie małą mniejszością wszystkich Żydów na ziemi, którzy są potomkami poprzez Ezawa, Judę i innych Izraelitów, który wymieszali się z innymi rasami, i jako tacy nigdy nie otrzymali obiecanego błogosławieństwa posiadania berła czy bycia z królewskiego rodu, bo to przeszło na inny ród Judy, setki lat zanim Żydzi jako tacy stali się władcami Palestyny i Jerozolimy.
Juda miał trzech synów: Peres, Zerah i Shelah. Peres i Zerah byli nieślubni, a dwaj bracia Shelah, Er i Onan zmarli przed urodzeniem Zeraha i Peresa. Nie wchodząc w zbytnie szczegóły, a które znajdują się w Biblii, tylko Peres został protoplasta plemienia Judy. Potomkowie Zeraha opuścili Egipt PRZED eksodusem i stali się protoplastami cywilizacji mi- lesowskiej ustanowionej wokół wybrzeży Morza Śródziemnego, ale, choć z rodu Judy, nie byli Żydami. Potomkowie Shelaha, którzy zajmowali się produkcją wysokiej jakości lnu, opuścili resztę Izraela wkrótce po eksodusie i zanim Izrael wszedł do ziemi obiecanej, i dołączyli do braci z rodu Zeraha w wędrówce na zachód.
Juda, syn Jakuba, nie był Żydem a Hebrajczykiem i Izraelitą, Hebrajczykiem bo z rodu Heber, który był jednym z pradziadków Abrahama (5 pokoleń przed Abrahamem) i Izraelitą bo był synem Jakuba, który był pierwszym Izraelitą. Dotąd zapisy są jasne, a teraz, kiedy dochodzi do następnej linii Judy w jej wielu odnogach, większość badaczy założyło (bez badań), że nie ma żadnych podziałów w tym rodzie: założenie sprzeczne z faktami pokazanymi w Piśmie i zweryfikowanymi przez historię.
Bo choć Peres stał się protoplastą plemienia Judy, kiedy badamy wnikliwie historię tego plemienia okazuje się, że jest ono też podzielone na różne, oddzielne grupy ludzi. Berło zostało obiecane Judzie, ale, badając i śledząc ród Judy, odkrywamy, że z plemienia Judy Bóg wybrał dom Dawida jako ten który otrzyma berło.
To do Dawida Pan powiedział: „Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki’. Ferrar Fenton ujmuje to tak: „Twój dom i twoje królestwo będą trwać na zawsze. Twój tron będzie ustanowiony na zawsze”. (2 Sam 7:16) Więc tutaj jest linia berła i nie znajdzie się w żadnej innej odnodze plemienia Judy. Jezus Chrystus musi być z domu Dawida żeby spełnić wymogi mesjaństwa.
To z tego domu Biblia mówi, że On przyszedł! Kiedy dom Dawida został wybrany z plemienia Judy, pozostałe rodziny plemienia Judy stały się domem Judy. Tak więc plemię Judy zostało podzielone w czasach Dawida na dwa domy: dom Judy i dom Dawida. Nawet wtedy Edomici (po Ezawie, ojcu Żydów) działali żeby zniszczyć Boży lud Izraela. Bo widzimy Edom walczący z Salomonem w 1 Król 11:14-17: „Wzbudził więc Pan Salomonowi przeciwnika w osobie Hadada, Edomity, z potomstwa królewskiego, w Edomie. 15 Albowiem kiedy Dawid był w Edomie, wtedy dowódca wojska, Joab, udał się tam dla pogrzebania zabitych, gdyż wybił wszystkich mężczyzn w Edomie. 16 Joab bowiem sześć miesięcy przebywał tam z całym Izraelem, aż do wytępienia wszystkich mężczyzn w Edomie. 17 Wówczas ów Hadad uciekł razem z ludźmi edomskimi spośród sług swego ojca, aby dostać się do Egiptu. Hadad był wtedy małym chłopcem”. Więc widzimy Żydów działających, pod nazwą Edom, żeby zniszczyć Boży lud Izraela, ale Żydzi NIGDY nie pojawili się w domu Dawida.
To próbowali przekazać chrześcijanom Mateusz i Łukasz, ale to przeszło nad ich głowami z powodu braku wiedzy.
Niemniej jednak do dziś są tacy, którzy nie mogą uwierzyć w nic innego niż to, że chrześcijaństwo jest jedynie kontynuacją religii żydowskiej z pewnymi dodatkami, które są specyficznie chrześcijańskie. Cóż to za śmiertelny nonsens? Oszust na Jego miejscu nie ośmieliłby się lekceważyć autorytetu Mojżesza i proroków ani zachęcać do porównań z nimi; a jednak Chrystus, przemawiając do uczonych w Piśmie i faryzeuszy, prosząc o "znak", powiedział im, że "jest tu większy od Jonasza" i "większy od Salomona". (Mt 12:39-42; Łk 11:31-32) Gdyby był tylko Synem Człowieczym, nie mającym większego autorytetu niż wędrowny nauczyciel sprawiedliwości, jak chciałoby wierzyć współczesne żydostwo, ukamienowaliby Go za to powiedzenie. Jego stosunek do tego, co przeszłość miała najlepszego do zaoferowania, włączając w to Mojżesza, prawo i proroków, był niewiele więcej niż pełną szacunku obojętnością. Jednocześnie tym, którzy jeszcze nie porzucili starego ani nie wybrali "doskonalszej drogi" (1 Kor. 12:31), jedynie doradzał przestrzeganie starego. Ludzie zdawali sobie sprawę, jak nigdy wcześniej, że kiedy przemawiał z autorytetem, za Jego słowami stał cały wszechświat. Pozytywne przekonanie i pewność Jego przesłania i osobowości były Jego niebiańskimi referencjami. Bez względu na to, jak się nazywał, że rzeczywiście był, niech mówią, co chcą o cudownych narodzinach, aby wyjaśnić Jego obecność wśród ludzi.
Należy pamiętać, że uczeni w Piśmie i faryzeusze kwestionowali Jego autorytet. Tak, podobnie jak diabeł podczas kuszenia na pustyni. (Mateusza 4:4; Łukasza 4:4) To była ich sprawa i za każdym razem otrzymywali odpowiedź. Ale ich celem było jedynie zdobycie punktu w sporze i miało niewiele, jeśli w ogóle, wspólnego z poszukiwaniem prawdy. Prawdziwe znaczenie tych rozmów polega na tym, że zarówno uczeni w Piśmie, jak i diabeł odwoływali się do tradycji: "Bo czyż nie jest napisane" itp., zdradzając niewolnicze przywiązanie do przeszłości, typowe dla judaizmu. [Mentalność Chrystusa tak jaskrawo kontrastuje ze statycznością, zacofanym typem umysłu, że już samo to odróżnia Go od narodu żydowskiego. Zupełnie irracjonalne jest założenie, że mógł On wyewoluować z ludu o skrytej koncepcji moralności, etyki, bóstwa i człowieczeństwa oraz ich wzajemnych relacji w najbardziej nikczemny sposób. Nawet bez wsparcia historii jest to różnica, która sama w sobie wyniosłaby Go niezmiernie ponad poziom tych, których jedyną wskazówką moralną było: "Tak jest napisane". Jego mentalność była żywa i nieskrępowana. Nie wywodziła się ona z judaizmu, lecz Wbrew niemu.
Prześledźmy pokrótce historię domu Judy i zwróćmy uwagę na kilka najważniejszych momentów, tak ważnych dla udowodnienia, że nawet dom Judy nie był Żydami. Tuż przed niewolą babilońską resztka tego domu zabrała Jeremiasza i jego grupę, wbrew jego radzie, do Egiptu. Prorocza prognoza przekazana przez Jeremiasza wypełniła się na ich potomkach, którzy stali się ludźmi znanymi nam dzisiaj jako Cyganie; i chociaż Cyganie są potomkami domu Judy, nie są Żydami.
Główna część domu Judy znalazła się w babilońskiej niewoli. Kiedy pod koniec 70 lat niewoli resztka tego domu wróciła do Jerozolimy, pozostałość domu Judy, dalej na terytorium Babilonu, w końcu przeszła na północ i zachód i dołączyła do braci Izraela w wędrówce na zachód. Z upływem czasu ci potomkowie domu Judy stali się Jutami z Jutlandu (albo Judajczykami) i w V AD wzięli udział z Sasami (Saksończycy) w inwazji na Anglię. Ale w tej gałęzi domu Judy nie było Żydów.
Pod koniec 70 lat niewoli babilońskiej resztka domu Judy (tylko mała część, a nie cały dom Judy) wróciła do Palestyny z plemieniem Beniamina i niektórymi z królewskiego nasienia Dawida, jak również kilku z plemienia Lewitów. Mała część tej grupy wżeniła się w inne rasy i stała się Żydami, ale nie wszyscy byli Żydami. [Ale Ezdrasz i Nehemiasz wypędzili tych którzy stali się rasą mieszaną. Ezd 10, Neh 10:28-31. – Eli] Beniamici byli plemieniem w Izraelu i dlatego nie Żydami. Królewskie nasienie było z domu Dawida, a kapłani byli Lewitami. Niektórzy z domu Judy którzy wrócili z Babilonu i niektórzy z kapłanów, żenili się z mieszkańcami tej ziemi. Te małżeństwa mieszane ostro potępiali zarówno Ezdrasz jak i Nehemiasz. Te zakazane małżeństwa zawierano z Hetytami i to z czasem dawało odmienny rodzaj rasy, którą nazywamy Żydami. Inaczej mówiąc, Żyd jakiego znamy dzisiaj nie jest z czystej krwi Izraela, a w ich żyłach płynie krew Hetytów, Kananejczyków i Chazarów.
Ich małżeństwo mieszane dało Żydom ciemne włosy i oczy i cechy twarzy, dzięki którym jest dzisiaj znany i rozpoznawalny.
Dlatego pochodzenie Żydów nie poprzedza powrotu z niewoli babilońskiej, a było skutkiem dodatku hetyckiej krwi po powrocie z Babilonu do Palestyny. Ponieważ dom Dawida został wybrany z plemienia Judy wiele wieków przed czasem międzyrasowych małżeństw, nie ma Żydów jako takich w domu Dawida. Jezus, pochodzący z domu Dawida, dlatego nie był Żydem, mimo że pod względem religijnym można by Go określić jako Żyda, bo modlił się w ich synagogach. [Choć Ezdrasz i Nehemiasz wypędzili tych pomieszanych rasowo Żydów z towarzystwa Judy i Beniamina, ten lud dalej rozkwitał w nie-izraelickich osadach otaczających Judę. Oni dalej byli wielkimi wrogami domu Judy. – Eli]
Teraz zajmiemy się tekstami z Nowego Testamentu, które dalej dają dowody na to, że Jezus był z domu Dawida, a nie z domu Judy ani z gałęzi tego domu reprezentowanej przez żydostwo. Łukasz mówi: 26 „W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret27 do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja”. (Łuk 1:26-27) W zwiastowaniu do Maryi anioł powiedział: „… Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida”.(Łuk 1:32), i przez tę deklarację potwierdza, że On jest z rodu Dawida, albo anioł Gabriel nie mógłby odnosić się do Dawida jako Jego ojca.
Wiele opinii w obu Starym i Nowym Testamencie pokazuje Go jako potomka Dawida. Każde z proroctw dotyczących Mesjasza przez wnioskowanie lub bezpośrednie wzmianki nawiązują do Mesjasza jako z rodu Dawida. Izajasz mówi: „I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni”. (Iza 11:1) Jeremiasz mówi: 5 „Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana – kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. 6 W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: „PAN NASZĄ SPRAWIEDLIWOŚCIĄ”. (Jer 23:5-6)
Po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Bóg dał swojemu Synowi specjalne objawienie, które On przekazał swoim wyznawcom przez Jana. Był to list wysłany przez Niego przez wysłannika! Pod koniec Jezus powiedział o sobie: „… Jam jest Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna”. (Ap 22:16) Nie może być żadnej wątpliwości co do tego iż jest z rodu Dawida.
Żaden z uczniów, poza Judaszem (zdrajca – jak wielu ich rodzaju), nie był Żydem. Byli Galilejczykami, a zatem z plemienia Beniamina. To członkowie tego plemienia, a nie Żydzi, przyjęli nauki Jezusa, a później stali się chrześcijanami. To Judasz Go zdradził i to Żydzi zwalczali chrześcijan, prześladując ich i wypędzając z Jerozolimy, powodując rozproszenie wczesnego koscioła poza granice.
Jan mówi, że w czasie posługi Jezusa, „Potem Jezus obchodził Galileę. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo Żydzi mieli zamiar Go zabić”. (Jan 7:1) Wniosek jest wyraźny. W Galilei gdzie mieszkał Beniamin nie było Żydów, i Jezus ograniczył działalność na terytorium chwilowo i trzymał się z daleka od żydostwa, albo terytorium Żydów.
Po wskrzeszeniu Łazarza, o czym doniesiono faryzeuszom, zwołano radę faryzeuszy i głównych kapłanów by zobaczyć co da się z Nim zrobić. „Tego więc dnia postanowili Go zabić”. [ang. od tego dnia radzili się żeby Go zabić] (Jan 11:53) To wiedział Jezus i Jan tak mówi: „Odtąd Jezus już nie występował wśród Żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka, zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami”. (Jan 11:54)
Jerozolima była siedzibą Sanhedrynu i warownią żydostwa. [To dlatego, że Herod Edomita zabił ostatniego króla Judy, Hyrkanusa II, i siłą przejął jego królestwo. – Eli] Tu byli potężni i mogli mścić się na każdym kto się im sprzeciwiał. Ale nadchodziła godzina kiedy Jezus wiedział iż musi pójść do Jerozolimy, i Łukasz mówi: „Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jerozolimy”. (Łuk 9:51) Więc Chrystus wziął dwunastu uczniów na bok kiedy podróżowali w kierunku miasta, mówiąc im: 18 „Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć 19 i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zmartwychwstanie”. (Mat 20:18-19)
Mimo że większość judeochrześcijańskiego kleru teraz wierzy, że Jezus i Jego uczniowie byli Żydami co do wiary i religii, to jeszcze TYLKO JEDEN Z NICH BYŁ NAPRAWDĘ ŻYDEM. TO BYŁ ON, ZDRAJCA, KTÓRY GO ZDRADZIŁ.
[W następnych 3 akapitach Willie Martin popełnia błąd zrównując słowo ‚Żyd’ ze słowem ‚Judahita’. Judahici Starego Testamentu mówili o sobie jako „Judah”, a nie ‚Żyd’. Skoro kilka razy stwierdził, że Żyd jest zawsze osobą rasy mieszanej, to należy rozumieć, że Judahita nie może być Żydem. Judahita jest czystym rasowo potomkiem Judy. Jego rozróżnianie między „Żyd według urodzenia” vs. „Żyd według wiary” wywołuje niepotrzebną konfuzję. Używa określenia „Żyd według wiary” oznaczającego wiernych naukom Mojżesza, ale Żydzi nigdy nie byli wierni Mojżeszowi. Powinien był powiedzieć „Judahita według wiary”. Kusiło mnie żeby wyciąć te 3 akapity, ale nie lubię redagować bez wyjaśnienia. Dlatego one tutaj są. Zobaczcie czy to robi dla was sens. – Eli]
Fiasko rozróżniania między tym kto jest Żydem z urodzenia i tym kto jest Żydem według wiary doprowadziło do znacznej konfuzji odnośnie stosowania słowa Żyd w Nowym Testamencie. Kiedy Piotr zaprzeczył że był jednym z uczniów Jezusa w czasie procesu, powiedziano mu: „twoja mowa cię zdradza”. Ferrar Fenton tłumaczy to na „bo twój dialekt wyraźnie to pokazuje”. (Mat 26:73) Dlaczego mieliby tak mówić o Piotrze? Można by tak powiedzieć bo Piotr, choć przez wiarę Żyd, nie był nim rasowo bo był Galilejczykiem i z plemienia Beniamina, i jego dialekt byłby Galilejczyka, a nie Żyda. Żydostwo uznawało, że ludzie z Galilei byli wyznawcami Jezusa, i że Jego uczniowie byli Galilejczykami, i dlatego na procesie Jezusa, Piotr, znany jako Galilejczyk, został natychmiast oskarżony o bycie jednym z Jego wyznawców.
Powinno się uznać i zrozumieć, że wszyscy którzy uważani są za Żydów w Nowym Testamencie są Żydami według wiary, a nie Żydami według rasy. [Oznacza wymieszani rasowo – Eli] To jest wyraźne z opisu w Dziejach tych którzy przybyli do Jerozolimy żeby uczestniczyć w święcie Pięćdziesiątnicy. Mówi się, że wielu Żydów, pobożnych ludzi, z każdego narodu, było obecnych i podana jest lista narodów w których się urodzili. To że nie wszyscy byli Żydami jest jasne z kontekstu, który twierdzi, że wielu z nich było prozelitami alba konwertytami na judaizm. Ale niezależnie od ich rasy, ponieważ przyjęli wiarę żydostwa, są uznawani za Żydów. [Willie nie wydaje się pojmować tego, że edomiccy Żydzi praktykowali fałszywą religię. Żaden z Judahitów czy Beniamitów nie wyznawał fałszywej religii. Wręcz odwrotnie, wyznawali Prawo Mojżeszowe. Ci uczniowie w Dziejach byli zarówno z rodu Izraela jak i z rodu Judy, ale żaden z nich nie był Żydem, ani przez rasę, ani przez religię. – Eli]
Wiemy, że Chrystus przestrzegał rytuał i wymogi prawa i przychodził do synagog, uczestniczył w ich kultach, a zatem przez wiarę można powiedzieć, że był Żydem. [Co tylko oznacza, że przestrzegał Prawa Mojżeszowego. – Eli] Podobnie każdy kto przyjmuje dziś wiarę żydowską i chodzi do synagog stałby się Żydem, bo słowo Żyd określa wiarę jak i naród. Ale, mimo że Jezus wyglądał jakby przyjął żydowską religię, Jego celem było spełnienie prawa rytualnego i stanie się ofiarnym Barankiem: Jego ofiara sprawiła trzymanie się rytuału za odpuszczenie grzechów niepotrzebne w przyszłości.[Ta opinia pokazuje wyraźnie, że Willi nie rozumiał, przynajmniej kiedy pisał ten artykuł, że żydowska religia już wtedy była edomickim wypaczeniem Prawa Mojżeszowego. Mówi tak jakby była to religia Judy. Izraelici nigdy nie wyznawali judaizmu. Judaizm wymyślili faryzeusze za panowania Heroda. – Eli]
Po śmierci Chrystusa zasłona w świątyni rozdarła się od góry do dołu i tym aktem Bóg doprowadził do końca rytuały, unieważniając ofiary zwierzęce i otwierając drogę dla ludzi by zbliżali się do Boga poprzez Jego Syna, Jezusa Chrystusa.
Ale choć pod względem religijnym uznawany za Żyda, jak wszyscy Jego uczniowie, to Z POCHODZENIA CHRYSTUS NIE BYŁ ŻYDEM rasowo ani w żaden inny sposób, a z królewskiego nasienia linii Dawida, a w tej linii nie ma Żydów. Będąc z królewskiego nasienia urodził się by być Królem, co pokazują dwie różne genealogie, był dziedzicem trony poprzez swoją matkę i ojczyma. To jest jasne w odpowiedzi jakiej udzielił na pytanie Piłata: „A więc jesteś królem?” Odpowiedział Jezus: „Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat…” Wcześniej Piłat zapytał Chrystusa czy był Królem Żydów. Jezus ZAPRZECZYŁ MÓWIĄC, ŻE MIAŁ KRÓLESTWO ALE ONO NIE BYŁO Z TEGO ŚWIATA (oryginalne słowo przetłumaczone tu jako ‚świat’ jest kosmos i oznacza „porządek świata”). Następnie deklaruje, że gdyby Jego królestwo z tego świata (porządek świata), założonego na przemocy i mieczu, to Jego słudzy walczyliby tak, że ON NIE ZOSTAŁBY WYDANY ŻYDOWI, po czym poinformował Piłata, że Jego Królestwo jest daleko od tego porządku świata.
A zatem, prawda w Piśmie jest taka, że dom Dawida został wybrany by stać się linią królewską, że ten dom został odstawiony by rozwijał się i szerzył we własnej linii jako inny od reszty Judy, i że reszta tego plemienia stała się plemieniem Judy. Ponadto, żaden człowiek z domu Dawida nie mógłby być rasowo Żydem, bo oni nie są rasą, a tylko ludem o wspólnej religii.
Niektórzy mówią, że Żydzi wżenili się w linię królewską i ją zepsuli. I mogli tak zrobić [Nie, nie zrobili tego. – Eli], ale to nie oznacza, że zepsuli całą linię Dawida. Bo tak jak Maryi i Józefa nie uznano jako należących do rodziny królewskiej, a pochodzili bezpośrednio od króla Dawida, poprzez Salomona (Józef – Ojczym Chrystusa) i Natana (Maryja Jego matka). A zatem jasne jest dla każdego z głową na karku i samodzielnie myślącego, że kiedy Jezus wróci na tron Dawida, Tron Pański, jak czytamy w 1 Kron 29:23: „SALOMON WIĘC ZASIADŁ NA TRONIE PAŃSKIM JAKO KRÓL W MIEJSCE SWEGO OJCA, DAWIDA, i powodziło mu się, a cały Izrael był mu posłuszny”.
Dlaczego więc ludzie Jezusa nazywają Żydem? Bo są nieostrożni i niepomni nauk biblijnych odnośnie ras i narodów, rasach i gałęziach tych ras. W tym zawiedli, bo nie rozróżniają domu Izraela od domu Judy, nie widzą różnicy między domem Judy i domem Dawida. W ten sposób, nie potrafiąc rozróżnić między domem Dawida i domem Judy, i błędnie myśląc, że plemię Judy to Żydzi, nazywają Jezusa Żydem.
Oczywiście duża część tego kłopotu wynika z mylnych deklaracji judeo-chrześcijańskiego Kościoła, którego liderzy, dzięki swoim doktrynalnym naukom, podjęli się sprawić, żeby Żydzi reprezentowali cały Izrael, i przez to uznali Jezusa za Żyda, poprzez swoją ignorancję lub celowe oszustwo by zadowolić Żydów. Kiedy zna się fakty z Pisma, i zna się dowody genealogiczne zapisane w księdze, lekkomyślność wielu fałszywych nauk doktrynalnych judeo-chrześcijańskiego kościoła staje się widoczna.
https://web.archive.org/web/20170223155541/http://www.anglo-saxonisrael.com/content/christ-was-not-jew
