Tysiąc przygód Mistrza Ziu

Mistrz Ziu przechadzał się po parku. W pewnej chwili w zaroślach coś błysnęło. Mistrz Ziu podszedł bliżej i ujrzał zaplątaną w krzaki zieloną skorupę, od której odbijały się promyki słońca. Mędrzec podniósł skorupę i przyjrzał się jej uważnie. Był to niemiecki hełm.

- O, rosyjski hełm – wyszeptał w zadumie. – Jaki ciężki.

Uwagę Mistrza przykuł skórzany pasek, którego sprzączka zdążyła już niestety zardzewieć. Mistrz Ziu pobawił się chwilę hełmem, a następnie starannie umieścił go na poprzednim miejscu.

„Ciekawe, do czego służył” - pomyślał Mistrz Ziu oddalając się od znaleziska. „I komu”.

 

2. Mistrz Ziu i rzeźbiarz

 

Mistrz Ziu przechadzał się po okolicy. Na polance spotkał rzeźbiarza.

- Czym się zajmujesz, dobry człowieku? – zapytał Mistrz.

- Jestem rzeźbiarzem – odparł rzeźbiarz, odrywając się od pracy.

- To znaczy, że rzeźbisz? – zapytał Mistrz Ziu, ciekaw świata i ludzi.

- Tak – odparł rzeźbiarz.

- Oh! – mędrzec przyklasnął w dłonie, a jego twarz opromienił entuzjazm. – A co rzeźbisz?

- Kurna, piosenki – odparł rzeźbiarz i odwrócił się, by kontynuować pracę.

„Hmm” – pomyślał Mistrz Ziu. „Oto rzeźbiarz”. Po czym pożegnał się grzecznie i powędrował dalej, nucąc pod nosem skoczną ludową rzeźbę.

 

3. Mistrz Ziu i Cesarz

 

Był ostatni dzień wiosny. Słońce, ptaki, soczysta zieleń drzew. Mistrz Ziu wybrał się na długi spacer. Pogrążony w zadumie napotkał ścianę. Spojrzał w górę, ściana. Spojrzał w prawo, w lewo – ściana. Po horyzont, bez końca i początku. Na szczycie ściany przechadzał się żołnierz.

- Witaj żołnierzu! – krzyknął Mistrz Ziu. – Bardzo dziwna ściana!

- Witaj mistrzu Ziu! Tak, dziwna! Ale cofnij się od niej, bo jak nie, to wiesz!

- Tak, wiem! – odpowiedział mistrz Ziu i cofnął się od ściany.

W oddali Mistrz Ziu dostrzegł Cesarza. Cesarz też dostrzegł Mistrza Ziu i podszedł, aby się przywitać.

- Witaj, Cesarzu. Dziwna ta ściana, nieprawdaż?

- Ano trochę dziwna, Mistrzu Ziu. Ale widzisz, człowiek taki zaganiany. Dali mi coś do podpisu, nawet nie czytałem. No i zbudowali to – że niby ja kazałem.

- Przepiękny jedwab – wyszeptał mistrz Ziu, zerkając na rozwiązaną cesarską sznurówkę.

- Dziękuję – odparł Cesarz, szczęśliwy ze spotkania z mędrcem.

 

4. Mistrz Ziu i korona Majów

 

Mistrz Ziu spacerował po okolicy i natrafił na Ludowy Jarmark Objazdowy. Zaciekawiony, postanowił przejść się między stoiskami. Przy jednym z kramów zaczepił go kupiec.

- Witaj, Mistrzu Ziu. Czy wiesz, co to za przedmiot? – kupiec trzymał w ręku koronę Majów. Mistrz Ziu nigdy nie spotkał się z takim przedmiotem, lecz jako mędrzec nie chciał sprawić zawodu kupcowi.

- Rosyjski hełm? – zaproponował ostrożnie.

- Możliwe – odparł kupiec, spoglądając uważnie na drogocenny przedmiot. - Podarował mi go jeden Rosjanin, mówiąc „nu, bieri etu koronu Majów”.

- No i wszystko się wyjaśniło – powiedział pogodnie Mistrz Ziu i wyruszył w dalszą drogę, rad, że mógł służyć dobrym uczynkiem.

 

5. Mistrz Ziu i noworodek

 

Było piękne przedpołudnie. Mistrz Ziu spacerował po parku. Na końcu alejki zobaczył biały namiot. Mędrzec postanowił dowiedzieć się, co jest w środku. W namiocie rozstawiono kilka stołów, przy których krzątali się ludzie w białych fartuchach. Mistrz Ziu zbliżył się do jednego ze stołów. Przez dłuższą chwilę uważnie przyglądał się, jak mężczyzna przy pomocy dziwnych przedmiotów przeprowadza badanie.

- O, noworodek – powiedział czule Mistrz Ziu, wskazując na bezbronną istotę, leżącą na stole przed mężczyzną. – Ale maluszek. Pewnie wcześniak?

- To żaba – odparł zaskoczony mężczyzna.

Mistrz Ziu pomyślał: „Dziwne imię dla wcześniaka”. Spojrzał mężczyźnie głęboko w oczy i powiedział tonem znawcy: - Chyba nadciąga monsun.

Po czym wyszedł z namiotu, by dalej rozkoszować się kontaktem z Naturą.

 

6. Mistrz Ziu i szachy

 

Mistrz Ziu przechadzał się po miejskim parku. Przy kamiennym stoliku z szachownicą siedziało dwóch weteranów Cesarskiej Konnej Gwardii Szachowej.

- Witaj, Mistrzu Ziu – zawołał jeden z nich. – Może zagramy partyjkę?

- Zagrajcie – odparł roztropnie Mistrz Ziu.

- A nie zagrałbyś z nami?

„A to zuchwalcy” pomyślał mędrzec i zasiadł do kamiennego stolika, by dać im nauczkę. Po pięciu ruchach nie miał już hetmana, gońców i prawej wieży. Zamyślił się głęboko. I postanowił zastosować przebiegły fortel.

- O, Cesarz! – krzyknął i spojrzał ponad głowami weteranów. A gdy ci odwrócili się, zabrał im hetmana, a w pobliżu wrogiego króla umieścił swego skoczka i wieżę. Po czym triumfalnie oznajmił: - Szach pach!

- Jaki szach mat? – zapytali zdziwieni weterani, na powrót odwracając się do stolika.

- Szach pach! – powtórzył Mistrz Ziu. Następnie wstał, by podjąć przerwany spacer.

 

Kątem oka widział jak weterani wzajemnie zasłaniają sobie czapkami przerażone oblicza.

 

7. Mistrz Ziu i fałszywy Mistrz Ziu

 

Mistrz Ziu przechadzał się po ogrodzie. Wtem coś zaszeleściło wśród krzaków. Potem złośliwie zachichotało, potknęło się i upadło. Z zarośli wyczołgał się Mistrz Ziu. Mistrz Ziu spojrzał na Mistrza Ziu i pomyślał: „Niełatwo być sobą”. Mistrz Ziu pomyślał to samo i uważnie przyjrzał się Mistrzowi Ziu. Nagle Mistrz Ziu spojrzał w niebo. Mistrz Ziu również spojrzał w niebo. Mistrz Ziu popatrzył przenikliwie na Mistrza Ziu i wyciągając w jego stronę wskazujący palec, powiedział:

- Nie jesteś mną.

- Udowodnij to – odparł lekceważąco Mistrz Ziu.

Mistrz Ziu tylko na to czekał. - Patrzę w niebo pod innym kątem!

Fałszywy Mistrz Ziu znieruchomiał.

„Nabrałem go na taką starą sztuczkę...” – pomyślał triumfalnie Mistrz Ziu, podejmując przerwany spacer. „Nabrałem go na taką starą sztuczkę...” – pomyślał triumfalnie fałszywy Mistrz Ziu, nie mogąc się ruszyć.

 

8. Mistrz Ziu i Sun Tzu

 

Gdy jestem słaby, powiada Mistrz Ziu, udaję słabego. Gdy zaś jestem silny, wtedy udaję, że jestem słaby. Gdy jestem blisko wroga, udaję, że jestem blisko niego. A gdy od wroga dzieli mnie tysiąc li, wtedy udaję, że jestem słaby. Gdy wróg jest na wzgórzu, a ja w dolinie, udaję, że to ja jestem na wzgórzu, a on jest słaby. Natomiast gdy moi żołnierze są tchórzliwi, udaję, że jestem w dolinie. Nie można obrać ogórka dwa razy. Oto Siedem Sprytnych Podstępów.

 

Sun Tzu: Siedem Sprytnych Podstępów rozumiem w ten sposób, że ogórka można obrać albo jeden raz, albo trzy razy. Ubogie i słabe państwo Yum zostało zaatakowane przez wielką armię księcia Pim. Wódz armii Yum był biegły w stosowaniu Siedmiu Sprytnych Podstępów. Gdy w pierwszej bitwie wszyscy jego żołnierze polegli, przebił się mieczem, udając, że przegrał. Tak oto wywiódł w pole księcia Pim, który gardził radą mędrca.

 

9. Mistrz Ziu i ślepiec

 

Mistrz Ziu przechadzał się po sadzie. Pod jabłonią dostrzegł człowieka, który kręcił głową i nasłuchiwał. „To chyba ślepiec” – pomyślał Mistrz Ziu.

- Tak! To ja, Mistrzu Ziu! Mam bardzo wyczulony słuch, od razu poznałem, że to ty!

Mistrz Ziu dla żartu podszedł do ślepca tyłem.

- Enpicwod ozdrab! – zaśmiał się ślepiec, gdy Mistrz zbliżył się do niego.

Mędrcowi bardzo pochlebiło, że ślepiec docenił jego poczucie humoru. Grzecznie się pożegnał i powędrował dalej. Idąc bokiem obserwował, jak ślepiec krztusi się, próbując coś powiedzieć.

 

10. Mistrz Ziu i kosmita

 

Mistrz Ziu spacerował po okolicy. Dostrzegł kosmitę, który czaił się w kępie drzew. Mędrzec podszedł bliżej i przywitał się: - Dzień dobry.

- Dzień dobry, powiedział Mistrz Ziu – powiedział kosmita.

- Skąd przybyłeś? – zapytał Mistrz Ziu.

- Skąd przybyłeś, zapytał Mistrz Ziu – powiedział kosmita.

- Skąd przybyłeś, zapytał Mistrz Ziu, powiedział kosmita – powiedział Mistrz Ziu.

- Skąd przybyłeś, zapytał Mistrz Ziu, powie... – kosmita przerwał i zachwiał się.

Po chwili targnęły nim gwałtowne drgawki i wypadło mu oko. Z pustego oczodołu wydobywał się czarny dym.

- Skąd przybyłeś, zapytał Mistrz Ziu, powiedział kosmita i wypadło mu oko, wypadło ci oko, powiedział Mistrz Ziu i dodał, uważaj, bo wybuchniesz – powiedział Mistrz Ziu. Po czym odwrócił się i podjął przerwany spacer.

- Skąd przy... BUMM! – rozległo się z oddali, a Mistrz Ziu pomyślał: „Ciekawe, jak mnie rozpoznał”.

 

11. Mistrz Ziu i spadochroniarz

 

Mistrz Ziu przechadzał się po lesie. Na polance dostrzegł dziwnie odzianego człowieka. Ciekawy świata i ludzi, Mistrz podszedł bliżej.

- Duży opatrunek – powiedział do dziwnego przybysza.

- To spadochron, Mistrzu Ziu – odrzekł zagadnięty.

- Bardzo cię boli? Może wezwę pomoc?

- To spadochron! Ja jestem spadochroniarzem!

- To nic – rzekł mędrzec. – Nie musisz mieć pieniędzy, by uzyskać pomoc medyczną.

- Spadochron! – powtórzył spadochroniarz. – Rekreacja! Grawitacja! Adrenalina!

- No to do widzenia – pożegnał się Mistrz Ziu i powędrował dalej. Gdy usłyszał z oddali wrzask spadochroniarza, pomyślał: „Ładnie mówił. Rekreacja, grawitacja, adrenacja... Krótkie, mądre słowa. Ciekawe, które z nich oznacza otwarte złamanie kości podudzia”.

 

12. Mistrz Ziu i kamuflaż

 

Mistrz Ziu wyruszył na długą przechadzkę. Na skraju lasu usłyszał narastający łoskot. Nagle kilka kroków od mędrca hałas ucichł. Kawałek zarośli odskoczył w górę i znikąd pojawiła się ludzka głowa, odziana w czapkę z nausznikami.

- Z wozu! Sprawdzić gąsienice, lufę i hełmofony! – warknęła głowa i zamieniła się w zieloną postać, która wyszła na polanę.

Natychmiast pojawili się jeszcze trzej ludzie. Przybysze przez chwilę robili skłony i wyciągali ręce na boki, a następnie zasiedli do posiłku.

- Dzień dobry – powiedział grzecznie Mistrz Ziu.

– No, cywile się schodzą – powiedział pierwszy z nich – trzeba się zbierać. Do wozu!

Zieloni ludzie zerwali się na nogi i ruszyli w stronę lasu. Ale na skraju zarośli stanęli i zaczęli się rozglądać. – Gdzie on jest? – pytali bezradnie jeden drugiego.

- Jestem tutaj, za wami! – krzyknął zdziwiony Mistrz Ziu. Lecz przybysze nawet na niego nie spojrzeli.

– Cholerny kamuflaż – mówili między sobą.

Ruszając w dalszą drogę, zagniewany Mistrz Ziu pomyślał: „Kamuflaż... do mędrca!”

 

13. Mistrz Ziu i kapłan

 

Mistrz Ziu przechadzał się po cesarskim ogrodzie. Przy jednym z klombów zobaczył człowieka w długiej, powiewnej szacie.

- Ra ra ra. Ra. Ra ra – mamrotał pod nosem człowiek w zwiewnej szacie. „To chyba kapłan boga Ra” pomyślał Mistrz Ziu i podszedł, aby się przywitać.

- Dzień-do-bry – wyszeptał grzecznie Mistrz.

- Ra-ra-ra – powitalnie wyszeptał kapłan.

- Jesteś kapłanem boga Ra? – zapytał Mistrz Ziu.

- Ra – potwierdził kapłan boga Ra, zaskoczony przenikliwością umysłu Mistrza Ziu.

- Cesarski ogród to wymarzone miejsce do medytacji, nieprawdaż? – zapytał Mistrz.

- Ra, ra – przyznał kapłan.

- Czy Ra jest jednością w wielości? – zapytał Mistrz Ziu, ciekaw świata i ludzi.

- Nie-e – odpowiedział pryncypialnie kapłan boga Ra i zagłębił się w medytacji.

Mistrz Ziu pomyślał: „Gdy kapłan zaprzecza, mędrzec spaceruje”. I powędrował dalej.

 

14. Mistrz Ziu i alergia

 

Mistrz Ziu świeżo po deszczu wybrał się na spacer. Nagle usłyszał jak ktoś kaszle.

- Kto to? – zapytał Mistrz Ziu, ciekaw świata i ludzi.

- To ja, Mistrzu Ziu, ogrod... eh! yhu! hhr-ehh...!

Mistrz Ziu dostrzegł opartego o drzewo ogrodnika, który krztusił się coraz gwałtowniej i wyraźnie tracił siły. Aż wreszcie upadł i już tylko charczał.

- Co ci się stało – spytał zatroskany Mistrz Ziu.

- A... hhhh... lerghhh... hrrrr...

- A więc masz alergię... – powiedział Mistrz Ziu. – Na pyłki?

- Na hhhhbrr... brhhh... brhhhrrr...akhhhh...

„Alergia na brak pyłków...” – zadumał się Mistrz Ziu i zaczął nerwowo miętosić stary bandaż, który niedawno znalazł. Bandaż wypadł z rąk Mistrza wprost do otwartych ust ogrodnika. Kaszel i charczenie natychmiast ustały. Ogrodnik zerwał się energicznie, wypluł bandaż i serdecznie podziękował Mistrzowi za uratowanie życia.

- Podziękuj mumii – rzekł na pożegnanie mędrzec, a w jego oczach ogrodnik dostrzegł figlarny błysk.

 

15. Mistrz Ziu i Hitler

 

Mistrz Ziu przechadzał się po parku. Nagle poczuł swąd. Za żywopłotem drobny człowiek z małym wąsikiem kucał przy ognisku. Wrzucał książki w ogień i mruczał do siebie, śmiejąc się pod nosem:

- Messerschmitty, U-booty, Pantery... hhhh... I wtedy wszyscy Żydzi... hhhh....

- Dzień dobry – przywitał się Mistrz Ziu.

Kucający odwrócił się nerwowo i rzucił Mistrzowi nienawistne spojrzenie.

„To chyba cudzoziemiec” – pomyślał Mistrz Ziu. – Uroczy ogon! – rzucił przyjaźnie.

Lecz człowieczek z wąsem odwrócił się do mędrca plecami i patrzył w ognisko, mrucząc do siebie:  - U-booty, Pantery i wszyscy Żydzi i Mistrz Ziu... hhhh...

- Ładnie komponuje się z rogami – skomplementował cudzoziemca Mistrz Ziu i oddalił się dyskretnie, by nie zakłócać tajemniczego obrzędu.

 

16. Mistrz Ziu i wędkarz

 

Mistrz Ziu spacerował po lesie. Nad brzegiem jeziora dostrzegł wędkarza.

- Witaj wędkarzu! – zawołał wesoło mędrzec.

- Ćśśśś... – odpowiedział wędkarz.

- Witaj wędkarzu – wyszeptał Mistrz, podchodząc bliżej.

- Witaj Mistrzu Ziu – wyszeptał wędkarz.

- Co tu robisz!? - zapytał Mistrz Ziu, ciekaw świata i ludzi.

- Ćśśśś... – odrzekł wędkarz i błagalnie spojrzał na mędrca.

- Co tu robisz? – powtórzył szeptem Mistrz.

- Łowię ryby – odrzekł szeptem wędkarz, zarzucając wędkę.

- I co, biorą!? – dopytywał Mistrz.

- Teraz jakoś nie – wyszeptał z rezygnacją wędkarz i kolejny raz zarzucił wędkę.

- Nic dziwnego! Płoszysz je!

- Jak to? – zdziwił się wędkarz. – Czym?

- Tym długim kijem ze sznurkiem i bulwą na końcu! – odparł Mistrz i oddalił się, aby wędkarz mógł w skupieniu przemyśleć swoją postawę.

 

17. Mistrz Ziu i strażak

 

Mistrz Ziu spacerował po cesarskim ogrodzie. Pod miłorzębem zobaczył strażaka.

- Do diabła z taką robotą! – złorzeczył strażak, zrywając z siebie wyposażenie i rzucając je ze złością na ziemię.

- Dzień dobry – przywitał się Mistrz Ziu.

- Dzień dobry, Mistrzu Ziu, do licha! – odparł strażak.

- Jesteś satanistą? – zapytał Mistrz Ziu, ciekaw świata i ludzi.

- Nie, strażakiem! Ale co to za gaszenie, gdy od tygodnia bez przerwy leje! No więc powiedziałem Cesarzowi „adios, meine liebe” i rzuciłem to w diabły!

- Hmm... – zadumał się Mistrz Ziu. – Ale kroplą nie wzniecisz ognia...

Strażak już miał kopnąć w leżącą na ziemi gaśnicę, lecz zastygł z uniesioną nogą.

- Jak powiedziałeś? – zapytał, przymykając oczy dla lepszej koncentracji.

- Hmm-ale-kroplą-nie-wzniecisz-ognia – odparł mędrzec, starając się wiernie powtórzyć poprzednie zdanie.

- Taak... – powiedział strażak. – No cóż... Trzeba przeprosić Cesarza.

Po czym pozbierał rozrzucony sprzęt i poszedł w stronę Pałacu. A Mistrz Ziu powędrował dalej, zastanawiając się, co może oznaczać słowo „strażak”.

 

18. Mistrz Ziu i Platon

 

Mistrz Ziu spacerował po parku. Na ławce siedział zamyślony głęboko Platon, który skrzętnie notował coś w grubym zeszycie.

- Dzienijo dobroikos – przywitał się Mistrz Ziu. – Nad czym tak ślęczysz, Platonie?

- Nad dzień dobry nowym dialogiem, Ziu Mistrzu – wymamrotał roztargniony Platon.

- Oh! – ucieszył się Mistrz Ziu. – A czy mógłbyś przeczytać mi fragment?

Platon skierował na Mistrza puste spojrzenie i zaczął czytać w transie:

- Edmundo, dlaczego nie powiedziałeś mi, że Raul i Gustavo...

- Wybacz mi, Luiso, ale Lupita i Beatriz...

- A więc jednak Lupita! A ja myślałam, że ona i Leticia...

- Nie, Leticia nie.

- Odbiorę Beatriz Lupicie. I w ten sposób zemszczę się na Raulu!

- Tak zrób, Platonie – powiedział zachwycony Mistrz Ziu. – Jednak uważaj, aby Gustavo się o tym nie dowiedział.

Platon popatrzył nieprzytomnie dookoła i znowu zaczął notować. A Mistrz Ziu oddalił się, powtarzając w myślach z lubością: „A więc jednak Lupita!”.

 

19. Mistrz Ziu i ambasador

 

Mistrz Ziu przechadzał się po parku i spotkał ambasadora.

- Dzień dobry, ekscelencjo – powiedział Mistrz Ziu, kłaniając się wytwornie.

- Gówno – odparł ambasador, kłaniając się równie wytwornie.

- Co nowego w dyplomacji? – zapytał Mistrz Ziu, ciekaw świata i ludzi.

- Dupa cyce – odparł pogodnie dyplomata.

- Znowu ukradli panu słownik? – zapytał Mistrz Ziu, kiwając wyrozumiale głową.

- Ha, ha, ha! – roześmiał się dyplomata. – Panu słownik! Ha, ha!

- No to do widzenia. Udanego spaceru – pożegnał się mędrzec i powędrował dalej.

- Panu słownik! – odkrzyknął ambasador, krztusząc się ze śmiechu i kiwając palcem w geście przyjacielskiej przygany.

 

20. Mistrz Ziu i tajny agent

 

Mistrz Ziu przechadzał się po parku. Za miłorzębem dostrzegł człowieka, który rozmawiał ze swoim zegarkiem.

- Co ty gadasz – powiedział człowiek do zegarka, rozglądając się podejrzliwie.

- No jak nie, jak tak – odparł zegarek.

- No, nie powiem, że nie, bo bym skłamał – powiedział człowiek.

- Dzień dobry – powiedział Mistrz Ziu.

Człowiek spojrzał na niego spłoszony. – Bez odbioru – powiedział do zegarka, ledwie poruszając ustami. – Dzień dobry, Mistrzu Ziu!

- Rozmawiasz ze swoim zegarkiem? – zapytał Mistrz Ziu, ciekaw świata i ludzi.

- To nie jest mój zegarek – odparł przebiegle człowiek.

- A może jesteś tajnym agentem? – zapytał mędrzec. – Oni tak nawiązują łączność.

- He he – zaśmiał się sztucznie człowiek. – Tajnym, he he. Łączność, he he. Bzdura.

- Ale masz przy sobie fiolkę z trucizną, gdyby cię złapali?

- Oczywiście – odparł z dumą człowiek i przyłożył dłoń do kieszeni kurtki.

- No to do widzenia – pożegnał się Mistrz Ziu. Odchodząc pomyślał, że wielki napis TAJNY AGENT na plecach kurtki tajnego agenta mógłby być odblaskowy.

 

21. Mistrz Ziu i monter

 

Mistrz Ziu przechadzał się po cesarskim ogrodzie. Przy murze pałacu zobaczył kucającego człowieka.

- Kim jesteś, dobry człowieku? – zapytał Mistrz, ciekaw świata i ludzi.

- Monterem – odrzekł zagadnięty. – Wymieniam skorodowaną rurę.

- Czy to warto? – zapytał sceptycznie Mistrz Ziu. – Czyż koniec świata nie będzie końcem wszystkiego?

- Wszystkiego... Wszystkiego, to będzie... – wyszeptał monter z wyrazem silnego skupienia na twarzy. – Wszystkiego to będzie jakieś osiem pięćdziesiąt!

„Policzono i zmierzono. Aż tak dokładnie...” – pomyślał Mistrz i oddalił się, by nie rozpraszać montera.

 

22. Mistrz Ziu i wróżka

 

Mistrz Ziu spacerował po parku. Na ławce siedziała zasmucona kobieta.

- Kim jesteś? – zapytał Mistrz, ciekaw świata i ludzi.

- Jestem wróżką, Mistrzu Ziu – powiedziała wróżka.

- A dlaczego się smucisz?

- Bo wiatr północny rozwiał talię mych kart do wróżenia, zostały tylko dwie.

- Ta? A jakie?

- Krwawy jeździec z dziewiątką mieczy przebrany za słonia bez trąby i Związana drutem kolczastym papuga ognia rzygająca wędzoną rybą.

- A czy możesz mi powróżyć? – ożywił się Mistrz.

- Dobrze, wybierz kartę.

Mistrz wyciągnął kartę, a wróżka dołożyła do niej drugą.

- Rzadki układ kart. To oznaczaaa... Tak, to oznacza: Spotkasz kogoś na.

- Hmm, to interesująca perspektywa. Bardzo dziękuję za wró – powiedział Mistrz, po czym grzecznie się pożegnał i powędrował dalej.

23. Mistrz Ziu i snob

Mistrz Ziu przechadzał się po okolicy. Na skraju lasu zobaczył leżącego człowieka. Mędrzec, ciekaw świata i ludzi, podszedł bliżej, aby się przywitać. Człowiek leżał z rękami założonymi pod głowę i patrzył w niebo. Mistrz Ziu kilkakrotnie zagajał rozmowę, lecz nieznajomy całkowicie go zignorował. W końcu Mistrz udał się w dalszą drogę. „Zarozumialec” – pomyślał z niesmakiem. „I snob - jeansy Wranglera, kurtka Levisa, kowbojki Mustanga... A do tego ta tandetna strzała, wbita po prostacku w serce...”

 

* * *