Najlepszym sposobem wyjścia z konfliktu jest znalezienie rozwiązań, które zmieniłyby fokus stron z zachowań atak-ucieczka na zachowanie zdobycia korzyści alternatywnej, najlepiej bardziej satysfakcjonującej (rozszerzenie horyzontów) niż bezpośrednie zwycięstwo w konflikcie. Konflikty zresztą są naogół skutkiem eliminacji przez przywódców ze swojego grona doradców o większych niż oni sami horyzontach myślowych. Tacy przywódcy cenią doraźne zwycięstwo znacznie wyżej niż satysfakcjonujące ale wymagające większego wysiłku rozwiązanie kooperacyjne. Dążenie do zwycięstwa jest ich sposobem życia a jakkakolwiek klęska oznacza dla nich rodzaj śmierci. Tacy przywódcy są bardziej skłonni do składania ofiar tak ze swoich podwładnych jak i z siebie samych. Taka postawa stwarza aureolę "charyzmy", ułatwia zdolność oddziaływania psychologicznego na masy i w konsekwencji umiejętność generowania psychoz społecznych dla realizacji ambitnych ale przeważnie b. krótkowzorcznych celów.
Tacy politycy nie bardzo potrafią zagospodarowywać zasoby gospodarcze a są raczej zainteresowani podtrzymywaniem psychozy konfliktu. Taka postawa prowadzi ich naogół do eskalacji konfliktu na coraz większe grupy społeczne.
Ciekawą wiedzę n/t zarządzania konfliktami mozna znależć pod adresem: https://mmilczanowski.wordpress.com/2016/01/14/o-rozwiazywaniu-konfliktow-centrum-i-projekcie-hip/comment-page-1/#comment-1517
Jeśli wyborcy będą potrafili na czas aktualizować i wzmacniać wspólne modus vivendi, które nazywa się Polska to owszem, zakres działań polityków zostanie sprowadzony do ich faktycznych zadań - służby społeczeństwu. Jeśli natomiast żywotność społeczeństwa będzie na tyle słaba, że pozwoli one na manipulowanie przez określone depczące konstytucję półmafijne układy to konflikty wewnętrzne i zewnętrzne będą się sukcesywnie zaostrzać.
Oczywiście można starać się zachęcać społeczeństwo w tym polityków do pragmatycznego wykorzystania mechanizmu konstruktywnej opozycji, który to mechanizm w Polsce jeszcze nigdy nie działał. Mechanizm konstruktywnej opozycji sprowadza się do intensywnego testowania propozycji programowych zarówno wobec własnych jak i innych wyborców oraz ekspertów. Propozycje programowe które zdobędą najwiekszą popularność w obu grupach stają się "pakietami do realizacji" przez sprawniejszą kompetnecyjnie i organizacyjnie opcję polityczną. A więc przykładowo rywalizacja polityczna nie polega na tym która partia przeforsuje swój tekst nowej konstytucji ale na tym kto będzie leszym kandydatem aby po osiągnięciu wystarczająco stabilnego konsensusu będzie ją praktycznie wdrażyć. Dalej: Najpierw ustala się zakres niezbędnych reform/usprawnień sądownictwa a potem głosuje, która opcja polityczna jest lepiej przygotowana aby ją wdrożyć itd.
© Artykuł jest chroniony prawem autorskim. Wykorzystanie tylko pod warunkiem podania linkującego źródła.
Komentarze