Pusta walizka

Nie wiem, kim będziesz

piękny chłopczyku w granatowych bucikach

malowany uśmiechem twój obraz rozpoznaję przez

łzy

szczęścia

nie ma większego od ciebie

 

A jak królem będziesz

a jak katem?

 

Nie wiem.

I zapominam o złotych górach celów-przyrzeczeń

/nie patrząc na cenę, jaką (za)płacę/

i o tej groźnej chorobie „jamojemnieja

jamojemnieja”…

 

Jest tylko pragnienie powrotu

i parę obietnic złożonych sobie

i tysiąc mojemu dziecku

o snach nie na sprzedaż

i o dobrym, walecznym smoku, który

przegrywa…

 

A wszystko – pożywka dla marzeń

budząca zachwyt, pełna uroku parnota ulic

New York City

a potem jeden z krymskich szczytów

Ajudah

zdobyty

 

kiedy to było

kiedy to było?

 

Wyłączyć się ze świata

by odkryć smak świata…

 

musisz nabrać odwagi i wykonać pierwszy

krok

niewspółczesny człowieku-Matko