alfabet we mnie

 

Z mego łona dwa życia.

Mam bowiem tysiąc wiosen i tysiąc lat.

Mimo to nadal jestem dzieckiem, które idzie do przodu

 po omacku

i niczego jeszcze nie zna, niczego nie wie.

 

W moim łonie jeden pokój wynajmuję mężczyźnie

który jest ojcem, ale nie jest panem mego domu,

choć zasługuje by być panem domu,

ale w moim kobiecym łonie nie ma na to miejsca.  

Lecz…

gdyby tylko „dał mi spokój”…  

nie po to bym mogła, jak inne, leżeć i pachnieć

tylko bym mogła stać, stać na baczność i

nasłuchiwać tego dziwnego alfabetu we mnie…

alfabetu bez liter

który mnie budzi i w którym zasypiam.

Z którego buduję swoje wymyślone życie.

 

Tylko co wtedy z jego życiem

i z ich życiem?