Siostra marnotrawnego brata

 

Jestem jak ten porządek w szufladzie

który się utrzymuje, lecz ukrywa, by nikt nie pomyślał: dziwactwo.

Spinacze po lewej, czyste kartki na prawo

pomiędzy

kilku cichych wykonawców wyroków języka.

W szufladzie niżej sztuka (?) planowania i pustka

(złudna instrukcja jak zredukować słowa nie redukując znaczeń

by zaoszczędzić maleńki fragment dziennego światła

i przeznaczyć mu jakieś ważniejsze chwile…)

 

Jestem jak ten porządek w szufladzie.

Lepsza od Mojego marnotrawnego brata

                                                                    choć nie mam brata.

Niewinna,

wyporządkowana,

zawsze przy sprawiedliwym.

Z obrzydzeniem patrzę na strąki, którymi żywią się świnie.

I nie nakarmię głodnego – przecież jest głodny z własnej winy.

 

Nie ja grzeszę przeciwko niebu

Ja…

Ja jestem tylko siostrą

marnotrawnego brata

ja-zredukowana cząstka analfabetu,

jestem tylko jak ten porządek

w nieistniejącej szufladzie świata…