"emancypacja gejów, lesbijek i pedofilów"
To tytułowa strona publikacji jednej z organizacji LGBT+, wówczas LGP+ (lesbijki, homoseksualiści, pedofile). Jeszcze w 1991 r. nie kryli się z tym, a występowali jako rzecznicy praw obywatelskich, zabiegając o zniesienie dyskryminacji dzieci i ograniczanie ich praw - chodziło "prawa dziecka do współżycia z dorosłym".
Głośno zrobiło się w Rzeczypospolitej o niemieckim seksuologu, psychologu, geju-pedofilu, profesorze pedagogiki, wpływowym przedstawicielu rewolucji seksualnej profesorze Helmucie Kentlerze, który przez 30 lat oddawał upośledzone dzieci w ręce pedofilów (trzema chorymi chłopcami "zaopiekował się" sam), dzięki czemu wykorzystywali oni te dzieci seksualnie. Był profesor Helmut Kentler jednocześnie prezesem Niemieckiego Towarzystwa Badań Seksualnych i Grupy Roboczej ds. Ludzkiej Seksualności (Arbeitsgemeinschaft für Humane Sexualität),
A przez wiele lat i do swojej śmierci zasiadał profesor Kentler w radzie doradczej, funkcjonującej do dziś lewicowo-liberalnej, antychrześcijańskiej Unii Humanistycznej (Humanistische Union), występując także na jej imprezach.
Poniżej fragmenty wspomnienia o profesorze Helmucie Kentlerze, autorstwa jednego z członków rady doradczej Unii Humanistycznej. Można odnieść wrażenie, że wspominając puszcza on oko do wtajemniczonych. Autor to Ruediger Lautmann, prawnik i socjolog, profesor socjologii od 1971 r., "jeden z najwybitniejszych uczonych LGBT w Niemczech". W 2005 roku poślubił on swojego chłopaka. Znany również z tego, że postanowił odciąć się od... swojej książki, ponieważ jest ona polecana przez działaczy LGBT+, zabiegających o legalizację pedofilii.
"Zgasła latarnia morska naszej rady doradczej. Jak nikt inny, Helmut Kentler ucieleśnia humanistyczne zadanie edukacji seksualnej, był także wzorem nauki publicznej. (...) Kentler miał 40 lat w 1968 r. i dopiero wtedy zaczął się jego najlepszy czas. (...) Niewiele wiadomo o prywatnym stylu życia Kentlera. (...) Niezamężny, samotny ojciec z trzema przybranymi synami prowadził niezwykłą, szczególną egzystencję (...) u Kentlera droga między osobistym doświadczeniem a zawodowym zaangażowaniem zawsze była krótka (...). Siły "emancypacyjne" zgromadziły się następnie w Unii Humanistycznej i nigdzie indziej nie mogłyby się zorganizować. (...) W późniejszych latach Kentler musiał zzakceptować ostrą krytykę. Przeciwstawiał się nowo sformułowanej moralności seksualnej - lub po prostu trzymał się swojej pierwotnej postawy. (...)".
(R. Lautmann, Humanistische Union, 2008)
To może krótki przegląd tej organizacji, wraz ze znanymi kadrami.
Humanistische Union to założona w 1961 roku "organizacja praw obywatelskich", najstarsza tego typu istniejąca w Niemczech, w programie ma likwidację niemieckiego odpowiednika ABW, "rozdział Kościoła od państwa", jest organizacją antychrześcijańską, silnie antykatolicką, "antyklerykalną". Jej czołowymi założycielami byli m.in. antyklerykał Gerhard Szczesny z Prus Wschodnich (walczył w jednej z niemieckich formacji na froncie wschodnim). Fritz Bauer - przed wojną działacz liberalnych żydowskich związków studenckich, członek SPD i jednocześnie sędzia w republice weimarskiej, jeden z fuehrerów bojówek republiki weimarskiej - Reichsbanner (Reichsbanner Schwarz-Rot-Gold), "Frei Heil!”.
Po mianowaniu Hitlera kanclerzem więziony i zwolniony po podpisaniu lojalki, później w Danii, przez duńską policję ds. cudzoziemców odnotowany został jako klient homoseksualnych prostytutek, później w Szwecji, po wojnie prokurator generalny w Hesji i sędzia, procesy Auschwitz to on też przekazał mosadowi informacje o miejscu pobytu Eichmanna. Kolejny z założycieli Humanistische Union to Erwin Fischer - prawnik, członek SPD, później NSDAP, "wolnomyśliciel", antyklerykał, lobbysta na rzecz "rozdziału Kościoła od państwa", jego członkostwo w NSDAP ujawniono w 2007 r.
Humanistische Union - liberalna i antychrześcijańska, niedługo po powstaniu zaangażowała się także przeciwko karalności dystrybucji pism pornograficznych, homoseksualizmu, bluźnierstw przeciw wierze, działalności komunistycznej. Po zmianie na stanowisku prezesa kiedy Szczesnego zastąpił Walter Fabian (1969-73), później prezes i prezes honorowy der Deutsch-Polnischen Gesellschaft, socjalista żydowskiego pochodzenia wyznający luksemburgizm i podobnie jak Helmut Kentler prof. pedagogiki na uniwersytecie, Unia Humanistyczna zaangażowała się także w zwalczanie prawa broniącego życia dzieci, sprzeciwiała się wojnie w Wietnamie, a w końcu lat 70. broniła terrorystów z Frakcji Czerwonej Armii. W późniejszym czasie doszło jeszcze zwalczanie uprawnień policji i tajnych służb, sprzeciw wobec spisów powszechnych, działania na rzecz skazanych za przestępstwa i uchodźców, dekryminalizacja posiadania i używania narkotyków, zniesienie konkordatu i kolejne elementy w walce z religią jak wyrzucenie jej ze szkół.
Obecnie w jej zarządzie znajdziemy panią prawnik z NRD - Rosemarie Will - od 19 roku życia w partii komunistycznej (SED), prawo na uniwersytecie Humboldta w Berlinie, sekretarz młodzieżówki komunistycznej (FDJ) na tej uczelni, a później oficer propagandy podstawowej organizacji partyjnej FDJ, doktorat za pracę pt. "Walka klasy robotniczej o podstawowe prawa socjalne w kapitalizmie, ze szczególnym uwzględnieniem RFN". Później roczny pobyt w Związku Sowieckim, 1980 - w Akademii Nauk NRD - Instytut Teorii Państwa i Prawa. Sprzeciwiała się zjednoczeniu Niemiec, widziała NRD jako łącznik pomiędzy NATO a Układem Warszawskim, ponadto NRD integruje się z Zachodem jako samodzielny byt państwowy, jest mediatorem w sprawie ogólnoeuropejskiego obszaru gospodarczego, później odchodzi z partii komunistycznej SED i przerzuca się na feminizm, pracuje nad projektem konstytucji Centralnego Okrągłego Stołu NRD. Tuż przed upadkiem muru berlińskiego mianowana profesorem prawa konstytucyjnego na U. Humboldta, dziekan wydziału prawa do 1993, do 2014 profesor prawa publicznego, nauk politycznych i teorii prawa. Z "wizytami badawczymi" trafia na Uniwersytet w Bazylei i Sankt Petersburgu (2010). Jej oficjany życiorys akademicki jest wybrakowany o zdarzenia sprzed 1989 r. Od 1993 w SPD, członek doradczy Komisji Podstawowych Wartości SPD., asystentka w Trybunale Konstytucyjnym, 1996-2006 - sędzia konstytucyjny w Brandenburgii. Od 1991 członek Unii Humanistycznej, 2005-2013 przewodnicząca jej Zarządu.
Zastąpił ją dyplomata i pracownik Federalnego Biura Informacyjnego Rządu Federalnego - Werner Koep-Kerstin.
Inni prominentni członkowie władz "Unii Humanistycznej" od pedofila Helmuta Kentlera to jej współtwórca - AH Mitscherlich, ateista, pseudopsychiatra (psychoanalityk), założyciel instytutu Freuda w RFN;
Werner Holtfort - członek landtagu, prawnik z lewicy SPD (staż prawny odbył u niego późniejszy kanclerz Schroeder od Siewiernego Potoku 2);
Jürgen Seifert politolog wykluczony z SPD (wcześniej w Hitlerjugend), jej prezes w latach 1983-1987 zaangażowany w ograniczanie uprawnień policji i służb;
Volkmar von Braunbehrens - muzykolog-publicysta, związany z handlem bronią (Arabia Saudyjska);
Fritz Sack - prof. socjologii i kryminologii, był szefem hamburskiego Instytutu Kryminologicznych Badań Społecznych, m.in. po studiach w Berkeley pod koniec lat 60. "Teoria Sacka miała znaczący wpływ na rozwój kryminologii w Republice Federalnej Niemiec od lat 60. XX wieku. Jednak radykalny charakter jego podejścia wywołał znaczny opór. Sack został oskarżony o odwrócenie ról i uczynienie sprawców ofiarami", obok Unii Humanistycznej działał z Kentlerem w Grupie Roboczej ds. Ludzkiej Seksualności.
Członkiem władz Unii Humanistycznej był także Otto Schily - federalny minister spraw wewnętrznych Niemiec (1998-2005) z tego powodu poprosił o wykreślenie z listy członków Unii Humanistycznej, wcześniej obrońca terrorystki Frakcji Czerwonej Armii Gudrun Ensslin, i znajomy innych terrorystów. Schily zostanie członkiem SPD (1989), ale wcześniej współzałoży Partię Zielonych, później m.in. w radach nadzorczych firm od biometrii.
W samej radzie doradczej Unii Humanistycznej znajdujemy dzisiaj - Renate Kuenast z partii Zielonych - członek Bundestagu i przewodniczącą jego komisji prawnej a przy tym minister żywności i rolnictwa;
Burkhard Hirsch - były landowy minister spraw wewnętrznych, wiceprzewodniczący Bundestagu;
Claudia Roth - Zieloni, kolejny wiceprzewodniczący Bundestagu;
Hansjürgen Garstka - inspektor ochrony danych w Berlinie;
Helga Schuchardt była landowa minister i senator (FDP);
Hartmut von Hentig - emrytowany profesor - "W związku z przypadkami wykorzystywania seksualnego w szkole w Odenwald, które stały się znane w 2010 roku, był i jest narażony na publiczną krytykę jako wieloletni bliski przyjaciel i partner Gerolda Beckersa, byłego dyrektora tej szkoły, którego oskarżono o bycie głównym sprawcą";
Klaus Staeck prezes akademii sztuk w Berlinie;
Karl Georg Zinn - ekonomista marksistowski.
W przeszłości doradcami Unii Humanistycznej obok Helmuta Kentlera byli ministrowie federalni - Werner Maihofer (FDP) kryminolog, mnister do zadań specjalnych (1972-74), minister spraw wewnętrznych (1974-8) w czasie akcji terrorystycznych RAF;
Herta Däubler-Gmelin (SPD) - córka radcy ambasady Niemieckiej III Rzeszy na Słowacji (1941-1945), Standartenführera SA, organizatora Waffen-SS na Słowacji, po wojnie burmistrza Tybingi. Ona sama była członkiem Bundestagu od 1972 r. do 2009, i ministrem sprawiedliwości w 1998-2002 u Schroedera.
Sabine Leutheusser-Schnarrenberger (FDP) - minister sprawiedliwości u Kohla i Merkel.
Heidemarie Wieczorek-Zeul (SPD) - "Czerwona Heidi" - 1974-77 przew. Młodych Socjalistów (SPD), Parl. Eur. - od 1979, Bundestag 1987-2013, w latach 1998–2009 federalny minister współpracy gospodarczej i rozwoju.
Pisarz, krytyk, wykładowca, były szef Akademii Sztuk w Berlinie - Walter Jens z NSDAP.
Prezes wyższego sądu okręgowego - Rudolf Wassermann.
Petra Kelly (SPD) - protesty antynuklearne w l. 80., współzałożycielka i szefowa Zielonych w latach 80., Budestag, dalajlamy. Zastrzelona w 1992 r. wraz i przez swojego konkubenta Gerta Bastiana, niemieckigo generała dywizji, który sprzeciwiał się planom NATO w l. 80. i zakładał tzw. ruch pokojowy w RFN. Tu ona (lub razem) z wizytą u Honekera w NRD.
Wśród członków założycieli Unii Humanistycznej i jej doradców wymienia się także Harriego Badinga (SPD), który był synem członka I Międzynarodówki,
a sam w czasie II wojny ekspertem ds. ogrodnictwa Komisariatu Rzeszy Ziem Wschodnich (Reichskommissariat Ostland) po wojnie też robił w imporcie, tyle że w "Centralnym Biurze ds. Żywności i Rolnictwa”, SPD później "tymczasowo" w NSDAP, Bundestag w latach 1957–1969.
Oswald Adolph Kohut - FDP, Bundestag.
Peter Blachstein - lewe skrzydło SPD, Bundestag, ambasador w Jugosławii (1968-9), Biuro Prasy i Informacji Rządu Federalnego, przed wojną przewodniczący żydowskiej młodzieżówki socjalistycznej, później w SPD; brał udział w wojnie w Hiszpanii, zajmował się tam niemieckojęzyczną propagandą trockistowską w ramach POUM.
Ingrid Matthäus-Maier - FDP i SPD - 1979–1982 przewodniczącą komisji finansowej niemieckiego Bundestagu, aktywna na polu antychrześcijańskim, w latach 1988–1999 wiceprzew. grupy parlamentarnej SPD, od 2006 do 2008 roku przewodnicząca zarządu grupy bankowej KfW.
Bärbel Bohley - "opozycjonistka w NRD", "jednak ona i Werner Fischer byli w stanie uzyskać paszport NRD. Po sześciomiesięcznym pobycie w Wielkiej Brytanii oboje wrócili do NRD w sierpniu 1988 r.".
Heide Maria Anna Pfarr - SPD, doktoryzowała się pracą o prawie w NRD, w 1991-3 minister ds. Kobiet, pracy i porządku społecznego w Hesji.
Z obecnych działaczy wymienia się Volkera Becka - Zieloni, 1994-2017 w Bundestagu, jego konkubentem był Jacques Teyssier - francusko-niemiecki menedżer i działacz LGBT, nosiciel HIV, dyrektor niemieckiej firmy farmaceutycznej we Francji, członek zarządu, skarbnik i honorowy prezes Związku Gejów i Lesbijek w Niemczech (LSVD).
