Dzisiaj mija rocznica pierwszego telefonicznego połączenia kontynentalnego od Atlantyku do Pacyfiku
We współczesnym opisie prezentuje się tak:
"Rozmowa telefoniczna, która ze względów marketingowych uważana jest za pierwszą międzykontynentalną rozmowę telefoniczną, odbyła się 25 stycznia 1915 r., w dniu zbiegającym się z obchodami Międzynarodowej Wystawy Panama – Pacyfik. Jednak transkontynentalna linia telefoniczna została ukończona 17 czerwca 1914 r., a pierwsze testy głosu pomyślnie przeprowadzono w lipcu 1914 r."
"Sześć miesięcy później, podczas uroczystości towarzyszących Międzynarodowej wystawie, 25 stycznia 1915 r. Alexander Graham Bell w Nowym Jorku powtórzył do telefonu swoje słynne oświadczenie: "Panie Watsonie, proszę tu przyjść. Potrzebuję pana.”, co usłyszał jego asystent Thomas Augustus Watson w San Francisco podczas rozmowy międzymiastowej na odległość 3400 mil (5500 km). Watson odpowiedział: "Na tę chwilę dotarcie tam zajmie mi pięć dni!” Połączenie Alexandra Grahama Bella oficjalnie zapoczątkowało usługę transkontynentalną AT&T".
I w opisie z epoki:
WASZYNGTON, 25 stycznia. Prezydent zainaugurował dziś pierwszy transkontynentalny system telefoniczny, rozmawiając przez linię z prezydentem Moore'em obecnym na wystawie Panama-Pacific w San Francisco, z prezydentem Theodore'em Vailem z American Telephone and Telegraph company na wyspie Jekyll, z wynalazcą telefonu Alexandrem Grahamem Bellem w Nowym Jorku i Thomasem A. Watsonem, elektrykiem Bella, w czasie gdy wynaleziono telefon, przebywającym w San Francisco. Prezydent pogratulował poszczególnym mężczyznom ich osiągnięć i życzył panu Moore'owi powodzenia z okazji wystawy. Powiedział, że słyszał Moore'a w San Francisco bardzo wyraźnie. Rozmowom prowadzonym przez cały kraj „przysłuchiwali się” Bell i Vail.
Alexander G. Bell i in. przymierzają się wykonania telefonu (Nowy Jork, 25.01.1915)
WASZYNGTON, DC, 25 stycznia. Krótko po 6:45 dzisiejszego popołudnia Prezydent Wilson wszedł do pokoju w Białym Domu, gdzie zaplanowano rozmowę telefoniczną na najdłuższą w historii odległość. Wkrótce nawiązano kontakt z San Francisco i prezydent Stanów Zjednoczonych oraz przewodniczący wystawy Panama-Pacyfik powitali się poprzez 5800 km miedzianego drutu.
Linia działała znakomicie, a pan Wilson stwierdził, że rozmowa z panem Moore'm brzmiała tak wyraźnie, jakby telefon był prowadzony tylko do Baltimore. Po gratulacyjnych pozdrowieniach telefon pana Wilsona został połączony z telefonem doktora Alexandra Grahama Bella, wynalazcy telefonu, który przebywał w Nowym Jorku. Podczas nieformalnych rozmów z Nowego Jorku pani Gilbert Grosvenor, córka doktora Bella, rozmawiała z Robertem S. Scarburgiem w San Francisco i zyskała zaszczyt bycia pierwszą kobietą, która rozmawiała przez linię transkontynentalną.
Jednak najdłuższą rozmową był czat telegraficzny o długości 7,5 tys. km pomiędzy Theodorem N. Vailem, prezesem American Telephone and Telegraph company, a przewodniczącym Moore’em. Vail przebywał na wyspie Jakyll u wybrzeży Georgii, a Moore w San Francisco, zatem oprócz rozmowy przez całą szerokość kraju, rozmawiali także przez całą jego długość".
Można dodać jeszcze ze dwie ciekawostki:
1. "Usługa transkontynentalna zostanie udostępniona publicznie dopiero około 1 marca. Opłata za trzyminutową rozmowę z Nowego Jorku z osobą w San Francisco będzie wynosić 20,70 dolara, a za każdą dodatkową minutę – 6,75 dolara".
To odpowiednik dzisiejszych 628.68 dolarów za pierwsze trzy minuty i 205 dolarów za każdą dodatkową minutę tego połączenia.
2. Urodzony w 1937 r. Walter Kendall Myers jr., syn kardiochirurga i aktywistki aborcyjnej a
- prawnuk Alexandra Grahama Bella
- spokrewniony z prezydentem USA Williamem Howardem Taftem
- i przy tym wnuk prezesa Towarzystwa National Geographic i wydawcy (1899-1954) magazynu National Geographic Gilberta Hoveya Grosvenora,
- oraz powinowaty Gardinera Greene'a Hubbarda założyciela i pierwszego prezesa Towarzystwa National Geographic i jednocześnie założyciela the Bell Telephone Company (znanej później jako AT&T),
- a także krewny Melville'a Bella Grosvenora prezesa Towarzystwa National Geographic i wydawcy magazynu National Geographic
- jak również krewny Gilberta Melville Grosvenor prezesa Towarzystwa National Geographic i wydawcy magazynu National Geographic,
korzystać miał raczej z radia krótkofalowego i sięgać po wynalazek Morse'a w celu komunikacji z oficerami wywiadu komunistycznej Kuby, dla której szpiegował przez blisko trzydzieści lat zanim został schwytany i skazany na dożywotnie więzienie. Walter Kendall Myers jr. był urzędnikiem Departamentu Stanu (w tym wywiad, w wydziale europejskim) a także wykładowcą stosunków międzynarodowych w Szkole Zaawansowanych Studiów Międzynarodowych. Po werbunku został kubańskim "Agentem 202" (nr jak kod terenowy... Waszyngtonu) a współpracująca z nim w działalności szpiegowskiej żona Gwyndolyn Steingraber Myers, pochodząca z Południowej Dakoty była "Agentem 123" (nr jak... "South Dakota Highway 123"). Steingraber Myers została skazana na 6 i pół roku więzienia, w zamian za pełną współpracę męża i jej samej.
('97, fot. NYT)
To może jeszcze krótki rys małżonki, lewicowej aktywistki proaborcyjnej w latach 70., działaczki Partii Demokratycznej:
"W 1972 r., zradykalizowana w wyniku kampanii prezydenckiej Demokratów pochodzącego z jej rodzinnego stanu George'a McGoverna, zgłosiła się na ochotnika do pracy dla Abourezka i antywojennego kandydata na prezydenta".
"„Jeden z jej synów przechwalał się, że interesuje się radykalną polityką i chce pojechać do Nikaragui, aby pomóc sandinistom i tak dalej. Wiele lat później drugi pokazał mi swoją kartę wyborczą, na której widniała informacja, że jest członkiem partii komunistycznej".
[W drugiej połowie lat 70.]"Była pracownikiem odpowiedzialnym za sprawy senatora Jamesa Abourezka, liberalnego demokraty, w Aberdeen w Południowej Dakocie i dostała posadę niskiego szczebla w jego personelu na Kapitolu. Wśród jej kolegów byli Tom Daschle, późniejszy przywódca większości w Senacie, i Pete Rouse, obecnie starszy doradca prezydenta Obamy. Jedną z pasji Abourezka była Kuba i zniesienie embarga gospodarczego. Odwiedził wyspę kilka razy, m.in. zabierając drużynę koszykówki do Hawany w 1977 roku jako część grupy z Dakoty Południowej".
"Wszystko to było częścią tej sprawy Jimmy'ego Cartera o "zacznijmy rozmawiać z tymi ludźmi”.
***
"W styczniu 1979 roku Kendall Myers wyruszył w swoją dwutygodniową podróż na Kubę. On i dwóch innych pracowników Departamentu Stanu zostali tam zaproszeni przez tajnego agenta DGI pracującego w Kubańskiej Misji przy ONZ w Nowym Jorku".
"Był wiosenny dzień 1977 lub 1978 roku i zaproszono kilku pracowników Abourezka wraz z partnerami. „Carlos był bardzo uroczy” – mówi Grieder. „Siedział na mojej kanapie i prowadził rozprawę. Nie rozmawiał o polityce, mówił o balecie i muzyce kubańskiej. Wszyscy byli zafascynowani, ponieważ nigdy wcześniej nie spotkali Kubańczyka”.
["W artykule z 1998 roku w „Washington Post” pisarz podróżniczy Gary Lee był urzeczony opowieściami swojego przewodnika, nazywając je „balladą o Carlosie Ciaño”.]
"W 1978 r. odwilż administracyjna Cartera z Kubą oznaczała, że Ciaño mógł wygłosić prezentację dla Myersa i jego kolegów z Instytutu Służby Zagranicznej. W tym czasie Myers został zidentyfikowany jako potencjalny zdrajca swojego kraju, a jego wizyta na Kubie potwierdziła, że nadaje się na szpiega dla Hawany".
