Przyjdź, Panie Jezu! (Ap 22,20)
1.
Był sobie Prałat.
Gdy był, był bohaterem.
Gdy był, miał kolegów bohaterów.
Gdy był, miał też wrogów.
Każdy bohater ma wrogów, bez wrogów nie ma bohatera. Prałat odszedł. Koledzy bohaterowie jeszcze nie odeszli, koledzy dopiero się do drogi szykują. Gdy Prałat jeszcze był, byli też tacy którzy mówili, że Prałat nie jest bohaterem. Prałat jednak milczał. Koledzy bohaterowie też milczeli. Może bali się, że Prałat zacznie mówić? Prałat zamilkł na zawsze. Wdzięczni koledzy wystawili mu pomnik.
Prałat był Kapłanem, umarł jak człowiek.
2.
Był sobie Antybohater.
Nie miał kolegów bohaterów, miał wrogów.
Widocznie był bohaterem prawdziwym.
Ów Bohater prawdziwy zamierzał nigdy nie odchodzić, ale odszedł. Bohater prawdziwy nie był kapłanem, ale odszedł jak kapłan - odszedł w trakcie liturgii ku czci złotego cielca, czy melona. Został w jednej chwili bohaterem i kapłanem na miarę naszych czasów. Odebrał miejsce Prałatowi. Słusznie, jedynie słusznie – Prałat był kapłanem, a i miejsca dziś mało. Kiedyś grób był dla wszystkich, dla wszystkich było miejsce przed Bożym Trybunałem. Bóg jednak zaniedbał pijar i przepadł w wyborach. Wszystkie sprawy ostateczne spadły z wokandy i wróciły do niższej instancji.
3.
Gdzie ta pociecha?
Jakie czasy przyjdą po naszych czasach?
Chyba nie przyjdą? Kapłani złotego cielca o to zadbają – powołań nie brakuje.
Kto przyjdzie na miejsce kapłana złotego cielca?
Kto się odważy?
Przyjdź, Panie Jezu!
Ceterum censeo Carthaginem delendam esse
vel
Naród, który zabija własne dzieci skazany jest na zagładę
