Dziwne zdjęcie Michnika z Tuskiem

Dziwne zdjęcie w sobotnio-niedzielnej  "G. Wyborczej". Ilustruje wywiad z premierem Tuskiem.

Niby nic dziwnego w nim nie ma. Michnik podaje rękę Tuskowi (albo odwrotnie), asystuje mu dwóch zastępców, Kurski i Stasiński. Tusk w eleganckim garnityrze, Redaktor raczej "po domowemu" koszula w kratę i równie niemodne spodnie, asystenci też nie wystrojeni. Twarze redaktorów są uśmiechnięte, Stasiński nieco zaspany, jakby musiał przerywać ze względu na spotkanie codzienną, popołudniową drzemkę, Kurski zadowolony, jakby zamykał właśnie jakiś organizowany przez siebie deal, Michnik zadowolony, jakby chciał powiedzieć, więc to jest ten słynny wnuk cioci Halinki.

Na najbardziej uszczęśliwionego wygląda sam Tusk. Jak dziecko. Jak kuzyn z prowincji. Odpicowany jak do bieżmowania albo na pierwszą wizytę w stolicy.

Zdjęcie idealnie ilustruje układ władzy w Polsce. Kto naprawdę rządzi, od lat i jeszcze długo w przyszłości. A kto, mimo poparcia społecznego jest najbardziej niepewną figurą w grupie. Bo też rządy się zmieniają, politycy przychodza i odchodzą (w niesławie na ogół), premierzy tupią nogami albo próbują wybijać takt  własnej melodii do której mają tańcować media... a Redakcja pozostaje niezmienna. Na dobre i na złe, niestety. 

To nie USA, autorytet prezydenta nie rzuca na kolana, nawet jeśli jest nadpsuty. Tam rządzi się imperium, u nas zarząda co najwyżej permanentnymi kryzysami. Zarazem trochę to dziwne, że nominalna władza tak mało ma władzy realnej.

Z dwojga złego - jeśli musiałbym zając stanowisko, nazwijmy je estetycznym - wolę oglądać zdjęcie premiera stojącego na baczność w Wyborczej niż w Radiu M.