Omijamy skrzętnie temat własnej, nieuchronnej śmierci, żeby żyć, żeby móc kochać. I płacimy wysoką cenę za ignorowanie nieuniknionego. Boimy się. Non stop. Kiedy umiera tzw przeciętny człowiek, my żyjemy dalej. Przecież nie jesteśmy przeciętni. Kiedy umiera Kulczyk coś trzeba zrobić ze strachem, o którym na codzień się przecież nie mówi.
Można kiwać "filozoficznie" głowami. Można mówić, o zabieraniu z "naszej półki". Można wspominać przypowieść o bogaczu, który to po wielce obfitym żniwie myślał wyłącznie o zburzeniu starego spichlerza i postawieniu większego, by pomieścić niezwykle obfite plony, ostro skrytykowanym przez Jezusa za brak zrozumienia, że w każdej chwili możemy oddać swego ducha...
Znaczna część Salonu24 zagłusza dyskomfort wywołany trudną do zignorowania śmiercią znanego wszystkim człowieka, ucieczką w paranoję. Mnożą się sugestywne aluzje, odczytywane są znaki i przepowiadana jest przyszłość. Sugestia, że ta śmierć mogłaby być naturalna, skazuje jej autora na niesławę i banicję do krainy "lemingów". Salon wie lepiej co się stało w Wiedniu - nic dobrego, to wiadomo, SERYJNY działa...
Nie ma się co zżymać, blogerzy z natury należą do tego odłamu ludzkości, który lubi chadzać własnymi ścieżkami. Oddajemy się przeto kasandrycznej paranoi z powodów niejako genetycznych, nie mamy nad tym żadnej kontroli, że wiara w istnienie przypadków na tym świecie, wydaje nam się niezwykle groźną naiwnością, niegodną człowieka myślącego. I dobrze.
Bo czasem na coś trafiamy w ten sposób, coś odkryjemy, na codzień zaś po prostu męczymy się szarpani podejrzeniami i przeczuciami. I tak aż do nieuniknionej śmierci, o której myśleć nie chcemy. Zupełnie tak samo jak "lemingi" skore i genetycznie zdolne wierzyć tylko w to co oficjalne im podają media. Przekażmy sobie zatem znak pokoju. Łączy nas wszystkich strach przed nieuniknionym. Jesteśmy wszyscy braćmi w lęku przed niaznanym.
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
