azyl

Nie cichną echa skandalicznej wypowiedzi T. Rydzyka, relatywizującej zbrodnię pedofilii osób duchownych oraz jej ukrywanie przez kościelną zwierzchność. Wypowiedzi wygłoszonej przy wyraźnej, czynnej aprobacie między innymi ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego oraz rzecznika praw dziecka, co w normalnym państwie powinno się zakończyć trzęsieniem ziemi i natychmiastowym bądź odwołaniem, bądź złożeniem stanowiska. Ale jeżeli na wcześniejszych imprezach Ojca Tadeusza rozkosznie bujała się rządowa i sejmowa wierchuszka, z premierem włącznie, a prezydent naszego kraju wysyła temu toksycznemu kaznodziei pochwalne adresy, to znaczy, że nie żyjemy w normalnym państwie. Miejmy jednak nadzieję, że stężenie owej toksyny stało się na tyle wysokie, że zwróci się ona przeciwko jej producentom i dystrybutorom.

A co do samego zjawiska dewiacji, głównie homoseksualnych, wśród osób duchownych, to są one nieuniknione. I jest nieprawdą lub celowo rozpowszechnianym kłamstwem, że występują w podobnym statystycznie stopniu, jak w innych środowiskach czy grupach zawodowych. Ponieważ stan duchowny, z racji deklarowanej „aseksualności” jest jedynym (!) pozytywnym azylem dla osób z problemami na tym tle. No bo gdzie indziej ma się schronić młody człowiek, który czuje, że jest pod tym względem inny od „normalnych” – kolegów, rówieśników i otoczenia w ogóle. Oczywiście że w klasztorze, seminarium itp. – bo tylko tam będzie mógł schować się przed samym sobą, zamieniając w dodatku spodziewane rodzinne i środowiskowe potępienie na społeczne uznanie.  I jeśli w tym ukryciu przed samym sobą wytrwa, spełniając się w czynieniu dobra w ogóle, to efekty mogą być budujące, a jeśli nie wytrwa, to opłakane.

A wytrwać w tym stanie musi być im (wszystkim) piekielnie (nomen omen) trudno. Wiodąc życie pozbawione osobistej bliskości z drugim człowiekiem, w bardzo szerokim, nie tylko fizycznym znaczeniu.

Reasumując – w tym środowisku, na tym tle, zawsze będą poważne problemy, bo taki mamy system …