Wiele komentarzy wywołała moja notka sprzed mniej więcej trzech tygodni stawiająca tezę, że lewica jest liderem walki z korupcją. A raczej, że tak uważa Antykorupcyjna Koalicja Organizacji Pozarządowych w swoim raporcie analizującym realizację obietnic wyborczych w zakresie korupcji.
Dzisiaj dla sporej grupy czytelników przygotowałem nową porcję dysonansu poznawczego w kwestii „lewica a korupcja”. Najnowsza „Polityka” opublikowała rozmowę z dr. Grzegorzem Makowskim ekspertem Instytutu Spraw Publicznych i autorem książki „Korupcja jako problem społeczny”.
W wywiadzie czytamy m.in.: „Przed wejściem do Unii na przykład Komisja Europejska uważnie badała naszą zdolność akcesyjną. Co roku okazywało się, że jest wiele nieprawidłowości związanych z zagrożeniem korupcją. I, o dziwo, to rząd SLD, wprowadzając nas do Unii, stworzył najwięcej rozwiązań prawnych dotyczących walki z korupcją”.
I dalej: „(…) SLD uległo pokusie używania hasła korupcji w walce politycznej. We wrześniu 2002 r. minister Janik chwalił się strategią antykorupcyjną, a w grudniu tego samego roku afera Rywina ją ośmieszyła. Jest taka prawidłowość, że ugrupowanie, które na swoich sztandarach wypisuje walkę z korupcją, wcześniej czy później jest skazane na klęskę”.
Sądzę, że wyciągnęliśmy nauczkę z tej lekcji. Z drugiej jednak strony uważam, że SLD w stosunkowo małym zakresie – jak lubią mówić komentatorzy polityczni –„grało korupcją”. My po prostu wprowadzaliśmy Polskę do Unii. Skutecznie.
Inne tematy w dziale Polityka
