Nos, poeci, Juventus i deszcze

Wśród setek i tysięcy śmiałych koncepcji, którymi popisywali się francuscy uczeni XVIII wieku była i taka, która naukowo wyjaśniała sens umocowania ludzkiego nosa na twarzy w pozycji: "dziurkami w dół". - Wszelkie wapory i choroby przenikają na Ziemię wprost z kosmosu i gdyby człowiek nosił dziurki ku górze, to mimowolnie by się mógł nawdychać, notorycznie wystawiałby się na śmierć i ludzkość by wyginęła - wywodził autor koncepcji.

Koncepcja jak koncepcja, zebrało się oczywiście stosowne grono naukowców, którzy objaśnienie przyjęli z powagą, zaprotokołowali, wszczęli dyskusję, ale wniosków żadnych nie wyciągnęli, bo nie sposób było zaprzeczyć takiej interpretacji. Jak się tak zresztą głębiej zastanowić, to kto wie czy ów uczony nie miał racji?!

O nosie ludzkim przypomniałem sobie przed chwilą oglądając meczyk (eliminacje Ligi Europejskiej) Juventus Turyn - Shamrock Rovers. Klubu Bońka Zbigniewa nie będę tu opisywał, bo wszyscy mniej więcej te pasiaki kojarzą, ale o Shamrockach wspomnę. Chłopaki kopią na południowym Dublinie, zdaje się, że nie mają profesjonalnego zarządu, a wszelkie prace administracyjno-organizacyjne zajmują wolny czas kibiców i samych piłkarzy.

Brzmi to oczywiście jak utopia i nie wykluczam, że sporo w tym przesady, ale właśnie takich wieści dostarczyli mi niezawodni, a zaprzyjaźnieni właściciele mojego kolonialnego sklepiku na rogu. Na klatach Szemroki mają reklamę strategicznego sponsora czyli sieci sklepów ogrodniczych Wooddies. I to sieci takiej, której sklepu czy przedstawicielstwa jeszcze przez te lata na Wyspie nie wypatrzyłem nigdzie.

No i wylosowali Juventus Turyn. We Włoszech w meczu przed chwilą skończonym grali wszyscy po kolana w wodzie i błocie. Oberwanie chmury, strugi deszczu i w ogóle potop z nieba. Do 70-tej minuty Irlandczycy brykali sobie jak równy z równym i dopiero del Piero zapakował z wolnego i się tak już skończyło. Ale zagrali jak równy z równym!

No, ale co z tymi nosami - zapyta ktoś słusznie. Właśnie. Pomyślałem sobie patrząc na nich jak z wdziękiem i lekkością śmigają po tych ulewach, jak w ogóle im ta woda nie przeszkadza, jak czół nie wycierają i nie smarkają z dwurury do kamery (jak to mają w zwyczaju najwięjsze gwiazdy), no to pomyślałem, że przez te tysiące lat w klimacie, gdzie pada 300 dni w roku oni musieli się przyzwyczaić do takich warunków.

I nie dziwota, że to naród pijaków i poetów - dodałem sobie. Przecież jak tak na ogrągło pada, to przecież nic, tylko pić, pisać wiersze względnie siedzieć w skryptoriach i księgi święte przepisywać. Że Irlandczycy sobie samych siebie do klimatu deszczu przystosowali, całym swoim charakterem, a nie tylko nosami.

Wiem, że nieco chaotyczny ten wpis, ale podczas meczu w przerwie napisałem wiersz o irlandzkich nosach popijając sobie jamesona, trochę mnie zakręciło, a za oknem szuuuszuuu, deszcz pada, pada, trochę się chyba przez te lata przystosowałem.