Hydrokurdowie i gość z "13"

Podobno tylko raz po wojnie flaga przed ambasadą RP w Hadze (Holandia) została zdjęta na kilka godzin. Miałem okazję widzieć ją w okolicznościach dla których ją zdjęto, dość to zresztą zabawne było, ale ściśle wiąże się ze wspomnieniem, które przytaczam poniżej.

Firma, w której pracowałem była najnowocześniejszą na świecie szklarnią hydroponiczną. Tak przynajmniej utrzymywało szefostwo i w zasadzie nie ma powodu, by w to nie wierzyć. Roślinki rosły sobie w dziurkach 70 cm nad ziemią, do każdej z nich system dostarczał setkami rurek sole mineralne i wszystko, co one tam lubiły; obieg wody i powietrza był zamknięty, pracowało się w zielonych chirurgicznych maseczkach, a wszystko z góry ogrzewał milion specjalnych lamp.

Do dziś nie wiem jak udało mi się tam zatrudnić „na legalu”, bo były to wczesne lata 90-te i zatrudnienie Polaka było nielegalne. Widać jednak coś we mnie spodobało się szefom i jakoś zatrudnili – do tego stopnia legalnie, że razem z wypłatą dostawałem firmowy pejslip z pieczątką i odprowadzonym podatkiem. O ile mnie pamięć nie myli, to dostawałem 2 tys guldenów miesięcznie, najpiękniejsze, już nieistniejące niestety, banknoty świata.

Najpierw byłem „przynieś-wynieś”, ale z miesiąca na miesiąc zakres obowiązków się zwiększał i na końcu doszło do tego, że potrafiłem zaprogramować dobowy tryb pracy dla każdego z czterech sunących nad roślinkami robotów, które przesuwały je z miejsca na miejsce zgodnie ze swoim algorytmem. By zachować elementarną uczciwość wspomnieć muszę, że nie było to szczególnie skomplikowane; wspomnieć też trzeba o 15-tu tureckich Kurdach, kilku Polakach i holenderskim szefostwie.

Kurdowie byli najfajniejsi, porozumiewaliśmy się hybrydą i np. kiedy potrzebowałem robota na moim końcu hali, to wysyłający go Hassan wrzeszczał przez głośniki: - Oraaanje, robot twej, robot twej tijdje zapirdalak! I rzeczywiście, widać było, że 150 metrów dalej sunie już robot w moją stronę, tak było! Kurdowie byli rozpolitykowani (wolny Kurdystan), z jakichś przyczyn popierali Hussaina, który ich gazował i bombardował (do dziś nie wiem dlaczego popierali) oraz mieszkali na kupie w Rotterdamie, z którego do Rijsenhout dojeżdżali busikami.

Wstęp przydługi, ale szukam wspomnień i właśnie tak to wszystko mi się opisało, nic nie poradzę, że mnie tak obszernie poniosło w tamten klimat – a tymczasem w październiku 92 okazało się, że w ramach eliminacji MŚ Polska zagra z Holandią właśnie na Feyenoordzie. Pojechaliśmy tam we trójkę, wynik był remisowy (2-2) i swój ostatni występ w reprezentacji odnotował (z okazją na strzelenie gola) Włodzimierz Smolarek. A w sektorze polskich kibiców powiewała flaga z masztu przy ambasadzie i wymachiwał nią sam ambasador.

Smolarek był gość, takim go zapamiętam, przede wszystkim z meczu z Ruskami (0-0) i właśnie z Feyenoordu. Widzę, że wbiegając na boisko przeżegnał się, więc: świeć Panie nad jego duszą!