napisane przez Ilam Pappe i przetumaczyam za pomocą google translate
Międzynarodowa twarz Izraela
Lata 90. wystawiły światu bardziej dojrzałego i spójnego Peresa. Był międzynarodową twarzą Izraela, zarówno w rządzie, jak i poza nim. Grał tę rolę nawet po wstąpieniu Likudu jako głównej siły politycznej w kraju.
U władzy, w rządzie Rabina na początku lat 90., jako premier po zabójstwie Rabina w 1995 roku, a następnie jako minister w gabinecie Ehuda Baraka w latach 1999-2001, Peres forsował nową koncepcję tego, co nazwał „pokojem”.
Zamiast dzielić rządy na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy z Jordanią czy Egiptem, chciał teraz zrobić to z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Pomysł został zaakceptowany przez przywódcę OWP Jasera Arafata, który mógł mieć nadzieję na zbudowanie na tej podstawie nowego projektu wyzwolenia Palestyny.
Jak zapisano w porozumieniach z Oslo z 1993 r., Koncepcja ta została entuzjastycznie poparta przez międzynarodowych sojuszników Izraela.
Peres był głównym ambasadorem tej farsy procesu pokojowego, która zapewniła Izraelowi międzynarodowy parasol do ustalenia faktów, które doprowadziłyby do większego apartheidu w Izraelu z rozproszonymi w nim małymi palestyńskimi bantustanami.
Fakt, że zdobył Pokojową Nagrodę Nobla za proces, który przyśpieszył zrujnowanie Palestyny i jej mieszkańców, jest kolejnym świadectwem niezrozumienia, cynizmu i apatii światowych rządów wobec ich cierpienia.
Mamy szczęście żyć w epoce, w której międzynarodowe społeczeństwo obywatelskie ujawniło tę farsę i oferuje, poprzez bojkot, ruch dezinwestycji i sankcji oraz rosnące poparcie dla rozwiązania jednopaństwowego, bardziej obiecującą i autentyczną drogę naprzód.
Qana
Jako premier Peres miał jeszcze jeden „wkład” do wniesienia do historii cierpień Palestyńczyków i Libańczyków.
W odpowiedzi na niekończące się potyczki między Hezbollahem a armią izraelską w południowym Libanie, gdzie Hezbollah i inne grupy stawiały opór izraelskiej okupacji, która rozpoczęła się w 1982 roku, aż do jej wyparcia w 2000 roku, Peres nakazał zbombardowanie całego obszaru w kwietniu 1996 roku.
Podczas tego, co Izrael nazwał Operacją Grapes of Wrath, izraelski ostrzał zabił ponad 100 osób - cywilów uciekających przed bombardowaniem i żołnierzy sił pokojowych ONZ z Fidżi - w pobliżu wioski Qana.
Pomimo śledztwa ONZ, w którym wyjaśnienie Izraela, że ostrzał był wypadkiem, było „mało prawdopodobne”, masakra nie zaszkodziła międzynarodowej reputacji Peresa jako „rozjemcy”.
W tym stuleciu Peres był bardziej symbolicznym figurantem niż aktywnym politykiem. Założył Centrum Pokoju Peresa, zbudowane na skonfiskowanym majątku uchodźców palestyńskich w Jaffie, które nadal sprzedaje ideę „państwa” palestyńskiego z niewielką ilością ziemi, rzeczywistą niezależnością lub suwerennością jako najlepszym możliwym rozwiązaniem.
To nigdy się nie uda, ale jeśli świat będzie nadal wierny temu dziedzictwu Peresa, cierpienia Palestyńczyków nie będą miały końca.
Szimon Peres symbolizował upiększenie syjonizmu, ale fakty ujawniły jego rolę w spowodowaniu tak wielu cierpień i konfliktów. Znajomość prawdy pomaga nam przynajmniej zrozumieć, jak iść naprzód i cofnąć tak wiele niesprawiedliwości, które pomógł stworzyć Peres.
Autor wielu książek, Ilan Pappe jest profesorem historii i dyrektorem Europejskiego Centrum Studiów Palestyńskich na Uniwersytecie w Exeter.
