Laruelle, Francuz, nadaremny przyjaciel rodziny Firminów, nadziewa się na nie wysłany list Konsula do Ivonne. Dzieje się to w rocznicę zgonu Geoffreya, czy też wyzwolenia się spod jego myśli; czyta słowa, które mógłby napisać sam; czy tego chce, czy nie, opuścił Meksyk, bo zakończył w nim swoją neurotyczną rolę.
Konsul, zatopiony w podróży po własnej niemożności - Geoffrey Firmin, bohater książki, jest postacią oniryczną, a jego umieranie następuje z chwilą powrotu Ivonne.
Ponosi klęskę z momentem przyjścia czasu podpatrywania i obserwowania ludzi takich, jak jego młodszy brat: chłopak jego żony, Hugh, reprezentant nowego pokolenia. Pokolenia dojrzewającego bez goryczy kompleksów; patrzy na Hugha, który ma inne nastawienie do problemów życia i ma inne recepty na znalezienie w nim swojego miejsca.
Konsul poddaje się ulubionym medytacjom o Ivonne, ratunek, czy też truciznę upatrując w intelektualnym zataczaniu się po pożegnaniach, lecz medytacje te powolutku przeistaczają się w bezpańskie bełkoty.
Konsul, którego obiecaną ziemią jest kraina marzeń, nieustannie zwiedza swoje mimozowate wnętrze. Niczym zraniony meteor błąka się po mescalowych wspomnieniach i patrzy, jak na jego oczach rozpada się żałosne, pozbawione perspektyw, pandemonium świata. Jak z czasem, nieuchronnie; na zawsze, ulega wizjom kieliszkowego piekła.
Patrzy, lecz jest bezradny. Zatruty intelektualnym przesytem reminiscencji, nigdy nie dostąpi łaski poznania swojego błędu: odejścia od Ivonne. Zanim stoczy się w przepaść, spadając w nią, zobaczy swoje życie. Zobaczy je tylko po to, by zginąć. By ujrzeć w ostatnim mgnieniu, iż został skazany na wieczne rozdrapywanie ran. By ujrzeć, jak Ivonne usycha spóźnioną miłością do niego, jak Hugh, niepoprawny rozterkowicz, prosperuje w namaszczonym grzmoceniu się po błędach, jak Hugh, a później Ivonne, opuszczą go powrocie do normalnego świata, wytelepią się z jego widziadeł, godząc się na zadaną mu, pieską śmierć.
