„Umarł król! Niech żyje król!” – tego znanego hasła często używamy, by określić charakter podejścia do władzy w monarchii. Bez wątpienia Kościół posiada strukturę monarchiczną. Stąd poświęcenie, oddanie, posłuszeństwo i chwała należy się od wieków nade wszystko obecnie panującemu papieżowi. Czy więc obchodzenie tzw. „Dnia Papieskiego” w zupełnym oderwaniu od obecnie urzędującego papieża jest do końca zgodne z duchem kościelnej Tradycji?
Już na początku chcę wyraźnie zaznaczyć, iż nie jest niczym dziwnym radość narodu polskiego z papieża-Polaka, pierwszego papieża naszej narodowości, w dodatku papieża nietuzinkowego, będącego postacią wybitną. Nie uważam więc, by uroczyste obchody dnia rozpoczęcia jego pontyfikatu należało radykalnie przerwać. Co więcej, myślę również, że także dni 18 maja (dzień urodzin papieża), a przede wszystkim dzień 2 kwietnia, czyli pamiątkę wielkiego dnia, gdy naród Polski modlił się wspólnie, jak za dawnych wieków, należałoby obchodzić uroczyście.
Chodzi mi tylko o dość niefrasobliwą nazwę dni „ku czci Jana Pawła II”. Nazywanie minionego przed niewiele ponad godziną dnia „Dniem Papieskim” wydaje się pewnym nadużyciem. Prawdziwy „Dzień Papieski” w Kościele powinniśmy obchodzić albo na cześć obecnie urzędującego papieża, albo ku czci wszystkich dotąd urzędujących papieży, czyli by uczcić sam najwyższy urząd w Kościele Chrystusowym. Gdyby przyjąć pierwszą propozycję, nazwa „Dzień Papieski” była jak najbardziej na miejscu przed dziewięciu laty, gdy rozpoczęto cykl takowych. Jednak z rokiem 2004 Dzień Papieski powinno się przenieść na kwiecień i obchodzić go w okolicach dnia wyboru Benedykta XVI. Wtedy byłaby doskonała okazja do połączenia tego z rocznicą śmierci JPII. Połączenie tych dwóch aspektów Dnia Papieskiego nie wydawałoby się już nadużyciem. Druga opcja to zwyczajna zmiana nazwy na „Dzień Jana Pawła II” i obchodzenie go nadal w październiku.
Oba rozwiązania byłyby dobre. Niestety trwanie „Dnia Papieskiego” w obecnym kształcie pokazuje, że w Polsce pokutuje zupełnie inne traktowanie Jana Pawła II od innych papieży. Często można usłyszeć od osób nawet uważających się za głęboko wierzące, że dla nich wciąż w sercu króluje Jan Paweł II, a Benedykt XVI nie jest dla nich nawet ważny. Jak bardzo niezgodne to z właściwym podejściem do instytucji papiestwa, aż żal pisać. Obecnie w czasie Dnia Papieskiego w naszym kraju mówiło się niemal wyłącznie o „rychłej beatyfikacji” Jana Pawła II. O Benedykcie XVI natomiast milczano. A jeśli się o nim mówiło to w kontekście kanonizacji abpa Szczęsnego Felińskiego. Świat staje na głowie. W normalnych czasach byłoby nie do pomyślenia obchodzenie „Dnia Papieskiego” przy zbywaniu milczeniem widzialnej głowy Kościoła.
A tak już zupełnie po ludzku. Wyobraźmy sobie, że np. w Polsce „Dzień Prezydencki” obchodzimy w dniu wyboru Aleksandra Kwaśniewskiego, a o Kaczyńskim czy następnym Tusku (Boże obraniaj!) zupełnie milczymy. Albo obchodzimy „Dzień Premierowski” w dniu wyboru pierwszego tzw. niekomunistycznego rządu i mówimy wyłącznie o Mazowieckim. Każdy inteligentny Czytelnik już zauważył, jak bardzo byłoby to nie na miejscu…
Jestem świeckim magistrem teologii katolickiej sympatyzującym z odradzającym się w Kościele ruchem tradycjonalistycznym. Tematy najbliższe mi na polu teologii, związane w dużej mierze z moją duchowością, to: liturgia (w tym historia liturgii), mariologia i pobożność maryjna, tradycyjna eklezjologia oraz szeroko pojęta tematyka cierpienia w odniesieniu do Ofiary krzyżowej Jezusa Chrystusa. Przez lata zajmowałem się także relacją przesądów do wiary katolickiej.
W życiu zawodowym zajmuję się redakcją i korektą tekstów (jestem również filologiem polskim) oraz pisaniem. Zapraszam na stronę z poradami językowymi, którą wraz ze współpracownikami prowadzę pod adresem JęzykoweDylematy.pl. Ponadto pracuję w serwisie DziennikParafialny.pl. Moje publikacje można odnaleźć w licznych portalach internetowych oraz czasopismach.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
