Metropolita warszawski, arcybiskup Kazimierz Nycz, widząc, że nie dostanie z budżetu państwa pieniędzy na budowę Świątyni Opatrzności Bożej, której wierni nie chcą finansować, wymyślił, że ominie prawo poprzez założenie fundacji, na którą już legalnie będzie mógł otrzymać dofinansowanie.
Z odsieczą ruszyła Lewica na czele z nieustraszoną antyklerykalną wojowniczką Joanną Senyszyn, która pośród wielu obelg pod adresem Kościoła i polskiego Episkopatu, wypowiedziała jednak również niezwykle istotne zdanie: „Jestem jednym z nielicznych w Polsce przyjaciół Kościoła katolickiego, gdyż wskazując Kościołowi błędy, które popełnia, pozwalam mu się poprawić”.
Mając świadomość obłudy pani Senyszyn, trzeba się z nią jednak absolutnie zgodzić: w tej sytuacji nie popieranie obłudy, ale właśnie krytyka wobec Kościoła jest postawą właściwą, mogącą prowadzić do jego rozwoju. Pani Senyszyn ma rację przynajmniej z dwóch względów.
Po pierwsze nie jest dobre, by Kościół brał jakiekolwiek pieniądze od państwa, w którym podatki płacą wszyscy obywatele – w dużej części przedstawiciele innych wyznań i religii lub ateiści. Same państwowe dofinansowania jakiejkolwiek działalności kulturalnej czy religijnej wydają się być wątpliwe moralnie, bowiem są to zawsze pieniądze różnych ludzi o różnych światopoglądach. Kościół nie tylko nie powinien więc przykładać ręki do petryfikowania tej patologii – co jest już bardzo poważnym nadużyciem – ale powinien szerzyć wśród wiernych postawę ofiarności i podkreślać, że poszczególne obiekty sakralne powinny być zbudowane z pieniędzy tych jednostek, które sobie tego życzą.
Drugi problem jest równie poważny. Jasne jest, że powrót do osiemnastowiecznego pomysłu budowania Świątyni Opatrzności, to wymysł prymasa Glempa i na dobrą sprawę nikt nie ma ochoty łożyć na nią pieniędzy. W międzyczasie powstało wiele kościołów, które nie potrzebowały kombinowanych dofinansowań, ale powstały z ofiarności katolików, że wspomnę tutaj chociażby wspaniałą świątynię licheńską. Budowanie jakiegokolwiek Kościoła, niejako na siłę, wbrew wiernym jest pomysłem zupełnie bezsensownym, nawet jeśli – jak podkreślają niektórzy konserwatywni politycy i dziennikarze – ma to być tzw. wotum wdzięczności narodu polskiego.
Zresztą problem budowy nowych świątyń jest o tyle skomplikowany, że dzisiejsza postawa Episkopatu – szukanie jedynie własnych, doraźnych korzyści, brak wewnętrznego oczyszczenia pamięci, udzielanie sakramentów niemal każdemu bez koniecznej selekcji – ewidentnie osłabia polski Kościół, ograniczając jego autentyczność. Za kilkadziesiąt lat świątynie będą pustoszeć, a Kościoła po prostu nie będzie stać na utrzymanie ich wszystkich. To może spowodować sytuację, z jaką mamy dziś do czynienia w Holandii. Owszem, ołtarze w dawnych kościołach pozostały na swoich miejscach, tyle że służą jako atrakcyjne stoliki barowe. Budowanie nowych kościołów w miejscach, gdzie zupełnie nie ma na nie popytu, a motywacją jest jedynie chęć zostawienia po sobie czegoś wymiernego przez próżnego duchownego, może przyczyniać się do późniejszej profanacji miejsca świętego. Szkoda tylko, że dziś nasi hierarchowie nie wydają się myśleć perspektywicznie.
Jestem świeckim magistrem teologii katolickiej sympatyzującym z odradzającym się w Kościele ruchem tradycjonalistycznym. Tematy najbliższe mi na polu teologii, związane w dużej mierze z moją duchowością, to: liturgia (w tym historia liturgii), mariologia i pobożność maryjna, tradycyjna eklezjologia oraz szeroko pojęta tematyka cierpienia w odniesieniu do Ofiary krzyżowej Jezusa Chrystusa. Przez lata zajmowałem się także relacją przesądów do wiary katolickiej.
W życiu zawodowym zajmuję się redakcją i korektą tekstów (jestem również filologiem polskim) oraz pisaniem. Zapraszam na stronę z poradami językowymi, którą wraz ze współpracownikami prowadzę pod adresem JęzykoweDylematy.pl. Ponadto pracuję w serwisie DziennikParafialny.pl. Moje publikacje można odnaleźć w licznych portalach internetowych oraz czasopismach.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
