W nocy z 4 na 5 maja 1988 r. siły milicyjne brutalnie spacyfikowały strajk w Hucie im. Lenina w Nowej Hucie. 5 maja na wiecu pod Szermierzem przy pl. Uniwersyteckim studenci UWr podjęli decyzję o 24 godzinnym strajku solidarnościowym. W jego przygotowanie zaangażowały się osoby z NZS, niezależnej grupy studenckiej „Dwunastka”, „Pomarańczowej Alternatywy”, Ruchu „Wolność i Pokój” oraz nie zrzeszone, ale sympatyzujące z opozycją. Strajk na UWr rozpoczął się 6 maja rano w gmachu filologii przy pl. Nankiera. Na czele Komitetu Strajkowego stanął Krzysztof Jakubczak. Strajkujący nie posłuchali apelu rektora prof. Mieczysława Klimowicza o rozejście się.
Solidaryzując się z robotnikami studenci wysunęli własne postulaty. Domagali się:
- legalizacji NZS
- umożliwienia faktycznej działalności samorządowi studenckiemu
- poszerzenia kompetencji samorządów domów studenckich
- wprowadzenia zasady wybieralności wszystkich władz uczelni
- uzyskania prawa do reprezentowania interesów studentów we wszystkich ciałach kolegialnych uczelni
- wprowadzenia zakazu wkraczania na teren uczelni funkcjonariuszy MO i SB bez wiedzy i zgody Rektora
- prawa do nie skrępowanej działalności klubów dyskusyjnych oraz kół naukowych
- zniesienia cenzury na wszelkie prace naukowe
- zniesienia prohibitów w bibliotekach
- podniesienia podstawy naliczania stypendium socjalnego
- zwiększenia kwot przeznaczonych na remonty i budowę nowych akademików
- zniesienia obowiązku szkolenia wojskowego jako warunku ukończenia studiów
- likwidacji zajęć wojskowych dla studentów z kategorią zdrowia „E”
- skrócenia służby wojskowej absolwentów szkół wyższych do 3-miesięcznego przeszkolenia praktycznego
- zmiany roty przysięgi i wprowadzenie możliwości odbywania służby zastępczej
- zmiany patrona uczelni-usunięcia imienia Bolesława Bieruta
- zwolnienia Sławomira Dutkiewicza skazanego na 2,5 roku pozbawienia wolności za odmowę służby wojskowej i prowadzącego w więzieniu głodówkę protestacyjną
Na Politechnice NZS i Uczelniana Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność” 6 maja o godzinie 1100 zorganizowały wiec pod Pomnikiem Pomordowanych Profesorów Lwowskich. Zgromadzeni zdecydowali o podjęciu solidarnościowego strajku okupacyjnego do godziny 800 7 maja. Wiec w przyjętej rezolucji wypowiedział się także w sprawie deportowanego do Austrii przywódcy „Solidarności Walczącej”, pracownika Politechniki Kornela Morawieckiego, żądając uchylenia kary banicji. Za warunki zakończenia strajku uznano zwolnienie zatrzymanych studentów i pracowników PWr. i zagwarantowanie bezpieczeństwa strajkującym.
W strajku na Uniwersytecie wzięło udział ok.1200-1400 osób, na Politechnice ponad 1000 osób. Protesty studenckie zakończyły się 7 maja rano.
23 maja 1989 r. Sąd Wojewódzki w Warszawie odrzucił wniosek o legalizację NZS. Po rozprawie milicja pobiła protestujących studentów. NZS zorganizował strajki na 43 uczelniach. 24 maja we Wrocławiu rozpoczęły się strajki, powstał Międzyuczelniany Komitet Strajkowy. Na liście postulatów znalazły się: legalizacja NZS, zmiana ustawy o szkolnictwie wyższym, reforma zasad i służby wojskowej, ustąpienie ministra edukacji prof. Jacka Fisiaka. Wrocław stał się najsilniej protestującym ośrodkiem w kraju, studenci strajkowali na Uniwersytecie, Politechnice, Akademii Wychowania Fizycznego, Akademii Rolniczej, Akademii Ekonomicznej, Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, Akademii Muzycznej i Akademii Medycznej. Protestujących wspierała „Solidarność”, „Solidarność Walcząca”, Konfederacja Polski Niepodległej, Ruch „Wolność i Pokój”, część pracowników naukowych.
Akcję w skali kraju koordynował Ogólnopolski Komitet Strajkowy NZS. Mimo braku legalizacji Zrzeszenia 31 maja strajki zostały zawieszone, aby uczestnicy protestów mogli wziąć udział w kampanii wyborczej Komitetów Obywatelskich „Solidarność” oraz wyborach kontraktowych do Sejmu i Senatu w dniu 4 czerwca.
Roman Kowalczyk Wrocław
Prawo i Sprawiedliwość zmierza do osiągnięcia poprzez udział w życiu publicznym następujących celów: 1) umocnienia niepodległego bytu Rzeczypospolitej Polskiej i międzynarodowej pozycji Naszego Kraju, 2) umocnienia siły i bezpieczeństwa Państwa Polskiego, a w szczególności jego zdolności do podejmowania wielkich przedsięwzięć inwestycyjnych i społecznych w interesie Obywateli i Narodu, 3) umocnienia demokracji, praworządności i wolności obywatelskich, 4) szerzenia postaw patriotycznych oraz wzmacniania solidarności społecznej i narodowej Polaków, 5) umacniania roli rodziny jako podstawowej komórki społecznej i wspieranie jej życzliwą polityką państwa, 6) szybkiego rozwoju gospodarczego Polski i działań, które pozwolą na zwiększenie uczestnictwa obywateli w korzystaniu z jego owoców, w szczególności zmniejszenia i eliminacji różnic między miastem a wsią i między różnymi regionami Polski, 7) rozwoju kultury, nauki i powszechnego dostępu do oświaty wszystkich szczebli, 8) zniesienia wszelkich barier ograniczających możliwości awansu społecznego i wszechstronnej aktywności zawodowej, kulturalnej oraz naukowej Polaków.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
