Celibat- prawda czy fałsz

Celibat wprowadził w Kościele Sobór Nicejski z 325 roku. Treść postanowienia Biskupów w Kanonie III brzmi: „ Wielki sobór zabronił całkowicie biskupom, prezbiterom, diakonom i wszystkim członkom stanu duchownego, zamieszkiwać z kobietą, chyba, że jest to matka, siostra, ciotka lub inna osoba stojąca poza wszelkimi podejrzeniami.”

Często utożsamia się wprowadzenie celibatu w Kościele Katolickim z wprowadzeniem celibatu w Polsce z roku 1197. Jest mylnym pogląd o wprowadzeniu celibatu ze względu na dziedziczenie dóbr kościelnych przez dzieci duchowieństwa. W IV wieku takiego problemu nie było.

Przeciwnicy celibatu zapewne bazują na fragmencie Pawłowego listu do Tymoteusza, pierwszego Biskupa Efezu o poniższej treści: „Biskup więc powinien być nienaganny, mąż jednej żony”(1 Tm 3,2).

A jak miał napisać do Biskupa miejsca, które według greckich legend miasto zostało założone przez Amazonki, na którego terenie był mocno osadzony kult Artemidy?

Gdyby napisał o niezamężnym Biskupie, nie było by wiernych, czyli nie byłoby Biskupa a i listu też by nie było. Mądrość św. Pawła polegała na wdrożenie w życie przypowieści o pszenicy i chwaście.

Poza tym na samym początku rozwoju chrześcijaństwa potrzebny był czas dla nowopowstających wspólnot na „zaaklimatyzowanie umysłów i serc” do nowych w ich życiu oczekiwań. To taka swoista dyspensa wynikająca z potrzeb tamtych czasów. Dano ponad dwa wieki. Widoczna jest konsekwencja Kościoła w stosunku do nowo-ochrzczonych w Polsce. Dany był czas na tę swoistą „aklimatyzację duchową,” również ponad dwa wieki.

To taka „elastyczność” Pana Boga w stosunku do nowych ludów.

Naturalnie zalecenia św. Pawła dla pierwszych Biskupów z Efezu nie stoją w opozycji do słów Pana Jezusa. Choć pozornie może się tak wydawać. Chodzi o słowac św. Łukasza, ucznia Pawła, zawartych w jego Ewangelii: „Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto siebie samego, nie może być moim uczniem.”(Łk 14,26)

Potrzeba było czasu i doświadczenia empirycznego, że bezgraniczne oddanie Chrystusowi i wiernym w Sakramencie Kapłaństwa kłóci się z posiadaniem żony.

Poza tym seksualność zabija duchowość. Podobne podejście mają mnisi buddyjscy. Teologiczne uzasadnienie celibatu jest w kilku miejscach

Celibat- podłoże teologicze

Stary Testament określa konieczność nie współżycia seksualnego na trzy dni przed spotkaniem z Bogiem, co zawarte jest w Księdze Wyjścia w rozdziale 19 wersecie 15.

„Bądźcie gotowi za trzy dni i nie zbliżajcie się do kobiet.” Skoro lud nie mógł, tym bardziej Kapłani. Ten sam autor Listu do Tymoteusza, tak pisał:

„Nie unikajcie jedno drugiego, chyba że na pewien czas, za obopólną zgodą, by oddać się modlitwie; potem znów wróćcie do siebie, aby - wskutek niewstrzemięźliwości waszej - nie kusił was szatan.” (1 Kor 7,5)

Jak pogodzić codzienną Eucharystię Kapłana, czyli w całości poświęcony czas modlitwie dziękczynnej, czyli całe swoje życie z obowiązkiem „nie unikania jedno drugiego?”

Tylko celibat. Bo inaczej szatan by kobietę kusił, a kapłańska wstrzemięźliwość byłby powodem zgorszenia i cudzołóstwa jego żony.

Jeśli zaś w Piśmie Świętym istnieje pozorna niespójność listów apostołów z treściami Ewangelii, należy stosować nadrzędność słów Chrystusa. Treści Listów Apostolskich traktować, jako uzupełnienie do danego czasu i danych uwarunkowań początkowych.

Taka teza wynika z Mt 10,24 i Mt 23,8.

Za celibatem przemawiają poniższe wersety, jako słowa Pana, naszego Mistrza i jedynego Nauczyciela: Łk 14,26, Łk 20, 27-36, Mt 22,30.

Dodatkowo ten sam autor Listu do Tymoteusza tak pisał relacjach męsko damskich: „Co do spraw, o których pisaliście, to dobrze jest człowiekowi nie łączyć się z kobietą.”(1 Kor 7,1)

Ten sam Paweł z Tarsu przestrzega: „Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu. Ten zaś, który wstąpił w związek małżeński zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie" (1 Kor 7, 32)

Ten sam Paweł z Tarsu zaleca: „ Mówię, bracia, czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci.”(1 Kor 7,29)

Konkluzja.

Naturalnie każdemu wolno mieć swoje zdanie, tym niemniej wypowiadanie się na temat celibatu bez znajomości Biblii jest nieuprawnione. Porównać je można do dyskusji na temat, jak dokonać trepanacji czaszki po obejrzeniu filmu „Znachor”. Niestety niektórzy „znawcy” Pisma Świętego z różnych powodów negują celibat. Nie jest to jednak tematem tego artykułu, by rozstrzygać podłoża tego stanu rzeczy.

W Polsce przeciwnicy celibatu i jednocześnie zwolennicy wolności wyboru wtrącają się w sprawę, która ich absolutnie nie dotyczy. „Intelektualny” i „szerokopasmowy” horyzont poznawczy tych ideologów należy pominąć milczeniem.