Dziś chadzając sobie po pokoju z moją 6 miesięczną Natalią na ręku myślałem sobie o adwencie. Ale zupełnie w innym kontekście. Tak spacerując sobie po pokoju trwając w podziwie wobec malutkiej, uroczej, delikatnej i wpływającej na mnie pozytywnej istotki uświadomiłem sobie, że kiedyś ją pożegnam – trochę łyso się zrobiło ale nie do końca.
Pożegnam ją nie w ten sposób, że wyjdzie z domu, stanie się dorosła, albo coś. Raczej sobie uświadomiłem, że umrę kiedyś. Właściwie każda chwila mnie do tego zbliża. Skoro zbliża, to ja z każdą minutą pozostawiam jej to, czym ją obdarowuję. To obdarowywanie ma wiele wymiarów. Ale w wymiarze osobistym to, jaką stronę człowieczeństwa, tatusiostwa jej pokażę, z takim “posagiem” ją pozostawię.
Żyjąc, każdą chwilą napełniam gromadzę jej posag – nawet ona tego nie wie. Posag, ale w takim znaczeniu, że jestem dla niej. Mądrze chcę być dla niej i chyba mi się to udaje.
Mam ten przywilej, się z każdą minutą mogę po sobie zostawiać dobre ślady, ciepłe uśmiechy i spojrzenia, mogę też nieść pociechę gdy płacz, mogę “zmienić pieluchę” gdy tego trzeba.. .
Każda chwila życia jest jak chwila pożegnania więc dobrze jest mieć świadomość, że daję swoim bliskim z którymi przeżywam swoje życie to co najlepsze. To co chciałbym aby pozostało w nich i dla nich wtedy gdy zamknę oczy.. . Chcę aby się uśmiechali wspominając mnie a właściwie przypominali sobie swoje i nasze uśmiechy z chwil gdy byłem z nimi.. .
Taki to obraz tegorocznego Adwentu który zamierzam przeżywać w tym kontekście sobie wymyśliłem.
Z jednej strony oczekiwanie na “zbliżające się” z każdą sekundą – to co nieuchronne, a z drugiej pożegnanie – bogate w obdarowanie.
Czas Adwentu, to umieć się cieszyć z tracenia swojego życia dla kogoś.. .
Dobrego Adwentu !!!
Inne tematy w dziale Rozmaitości
