Jednymi z kwestii które poruszają opinię publiczną są uczniowie inwalidzi w szkołach oraz inwalidzi na rynku pracy. Niestety aparat państwa utrudnia takim ludziom samodzielne życie przez zbyt wysokie podatki. Pieniądze z nich często nie idą do inwalidów, którzy autentycznie potrzebują pomocy. Opłaca się nimi również zbędną biurokrację.
Szczególnie uczniowie dotknięci jakąś formą inwalidztwa są poszkodowani z powodu zainfekowanego systemu szkolnictwa w Polsce. Chodzi zarówno o problem przemocy wobec nich w szkołach jak i warunki do nauki. Niektórzy mówią o istnieniu państwowych szkół integracyjnych, nauczycielach wspomagających, dofinansowaniach z różnych państwowych instytucji socjalnych, itp. i potrzebie nadzoru tego przez aparat państwa. Jednak w czysto prywatnym szkolnictwie uczniowie niepełnosprawni mieliby większe szanse rozwoju.
Ich rodzice, mając więcej pieniędzy w portfelach, będą mogli gruntowniej zastanowić się nad następującymi rzeczami. Po pierwsze, czy w danej szkole panują odpowiednie warunki do nauki. Na przykład, czy inwalidztwo dziecka nie przeszkodzi mu w nauce, czyli czy przedmioty nauczane w danej szkole, lub techniki ich nauczania, nie kolidują z jego ułomnością. Będą mogli też dokładniej przyjrzeć się czy nauczyciele są dostatecznie przygotowani do pracy z dziećmi dotkniętymi taką czy inną ułomnością. Po drugie, będą mieli szansę wybrać szkołę w której panuje odpowiednia atmosfera. Na przykład, czy uczniowie i pracownicy szkoły odnoszą się do siebie nawzajem z szacunkiem. Dochodzi tu również sprawa kar za znęcanie się nad innymi. Uczniowie niepełnosprawni są na to narażeni bardziej niż inni, szczególnie jeśli są zamknięci w sobie i nieśmiali. Po trzecie, sprawdzą czy szkoła jest odpowiednia od strony technicznej. Np. czy są podjazdy dla wózków, napisy w brajlu, itp.. Po czwarte, jeśli będą chcieli, opłacą dziecku prywatnych nauczycieli, którzy mogliby nawet przychodzić do ich domu na lekcje z nim.
Dzięki zdobyciu wykształcenia w czysto prywatnym systemie edukacji inwalidzi będą mogli znaleźć pracę w której ich ułomności nie będą miały znaczenia. Na przykład, osoba bez nogi która ma dużą smykałkę do komputerów będzie miała więcej czasu na naukę informatyki. Dzięki temu będzie się znać np. na robieniu gier komputerowych i będzie mogła znaleźć pracę w firmie zajmującej się produkcją gier komputerowych, bo pracodawca będzie wołał przyjąć do pracy taką osobę niz zdrowego, ale niedouczonego i/lub lenia.
Czemu obecnie jest to trudne? Ponieważ wysokie podatki, jakie są obecnie w Polsce, ściąga się ludziom z portfeli i idą one nie tylko na opłacenie nauczycieli i innych pracowników placówek oświatowych. Pensje z owych podatków otrzymują też m.in. pracownicy kuratoriów, MEN oraz państwowych instytucji socjalnych zajmujących się np. dofinansowaniami na edukację.
Niektórzy powiedzą, że po prywatyzacji systemu szkolnictwa i likwidacji owych instytucji socjalnych, części inwalidów nie będzie stać na wykształcenie, itd. To nie prawda. Wraz z likwidacją owych instytucji pójdzie obniżka podatków, więc więcej pieniędzy zostanie w kieszeniach obywateli. Dzięki temu będą mogli uskładać pieniądze na czarniejszą godzinę. Jeśli jakiegoś inwalidę autentycznie nie będzie stać na edukację, leczenie, czy inne tego typu rzeczy, będzie mógł on zwrócić się o pomoc do prywatnych organizacji charytatywnych. Istnieją one nawet teraz, lecz nie każdego stać na to by coś na nie wpłacać, gdyż aparat państwa zabiera im w podatkach pieniądze na "pomoc socjalną".
Poza pewnymi wydarzeniami w mediach, aparat państwa ma głęboko gdzieś los inwalidów. Są mu oni potrzebni jedynie przy okazji jakichś wielkich fet. Wtedy jacyś szczerzący się panowie Włodkowie w garniturach i wymalowane panie Grażynki będą stali przy kilku smutnych osobach na wózkach i opowiadali jak państwo dba o osoby niepełnosprawne i czego to oni dla nich nie zrobią.
Fot: NPS Graphics, put together by User:Wcommons / Wikimedia Commons.
W I D E O T E K A .
