Co wynika z obsesji Kościoła na punkcie etyki seksualnej?

Kościół Katolicki po raz kolejny wypowiada się w temacie związanym z prokreacją. Jak zazwyczaj również dzisiaj słowa hierarchów wzbudzają kontrowersje. Nie bardzo właściwie potrafię zrozumieć dlaczego. Podobnie jak prof. Wojciech Sadurski uważam, że Kościół ma prawo opowiadać co mu się tylko podoba. O ile nie zacznie na powrót palić ludzi na stosach, czy razić ich prądem, podawać im środków halucynogennych, bić ani wykonywać innych czynności wpływających na sferę fizyczną swoich wyznawców i postronnych słuchaczy może swoją filozofię głosić i nikomu ta zdolność nie powinna wadzić.

Nie jest tajemnicą, że in vitro jest z punktu widzenia doktryny Kościoła niemoralne. Podobnie jak seks przedmałżeński, antykoncepcja, masturbacja, aborcja, homoseksualizm. To jest główne pole ideologicznej ekspansji katolicyzmu w Polsce. Inne zagadnienia etyczne schodzą na plan dalszy. Fetyszem kościoła katolickiego stała się seksualność. Oczywiście również jest to dobrym prawem demokracji, że różne grupy mogą ustanawiać sobie różne obsesje. Prawem demokracji jest również wybiórcze traktowanie nauczania takich instytucji jak Kościół Katolicki. Z tej możliwości wyznawcy korzystają na co dzień  bardzo często uznając, że doktryna, mówiąc eufemistycznie, nie przystaje do współczesnych realiów. Moralne normy w sferze reprodukcyjnej, czy właściwie anty-reprodukcyjnej przejęła na siebie popkultura. I bardzo dobrze – prawo demokracji. O ile nie razi ona (popkultura) prądem, nie bije, nie pali na stosach itp.

Ja korzystając ze swojego prawa do krytyki poczynań Kościoła Katolickiego, z którego nie ukrywam, dość często korzystam, mogę stwierdzić, że przez swoją obsesję seksualną Kościół w pewnym sensie szerzy swego rodzaju amoralność. Myśl tą podsunął mi podczas jednej z salonowych gaduł bloger zetjot. Jest to oczywiście stwierdzenie dość publicystyczne, by nie powiedzieć prowokacyjne, spieszę więc z wyjaśnieniami. Fetysz doktryny katolickiej dotyczący seksualności człowieka przykrywa inne sfery etyki katolickiej. „Bycie moralnym” w polskim dyskursie, przesiąkniętym deklaratywnym katolicyzmem, jest niemal tożsame z byciem wstrzemięźliwym seksualnie. Tym samym inne aspekty etyki katolickiej, według mnie bardzo chlubne, jak choćby pomoc bliźniemu, otwarcie się na Innego, pacyfizm, poszanowanie dla godności człowieka, a więc zaprzeczenie hasłu „greed is good”, schodzą na plan dalszy. To ma swoje dwojakie skutki. Po pierwsze poczucie silnej przynależności do Kościoła łączy się z chęcią wykluczenia (zamiast inkluzji). Kościół nie potrafi sobie poradzić z pierwotnymi siłami wynikającymi ze ścieżki ewolucyjnej człowieka, które w pewnym stopniu sankcjonują jego istnienie jako część grupowej tożsamości. Nie dąży do ich rugowania, ale je wzmacnia. Po drugie przynależność „odświętna” łączy się z lekceważeniem nie tylko dla etyki seksualnej, ale dla jakiejkolwiek etyki proponowanej przez Kościół. Wyobrażam sobie, że sama obecność w kościele podczas mszy w jakiś sposób oczyszcza, daje poczucie spełnionego obowiązku, a resztę można, za przeproszeniem olać: i tak nie przystaje do rzeczywistości.